Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Οι μεγαλύτερες
κρίσεις για τον άνθρωπο, τον καθένα από εμάς δηλαδή, εκδηλώνονται όταν κάποια στιγμή
συγκρουστούμε με το ντουβάρι. Μετά από αυτό δεν υπάρχει λύση που θα μπορούσαμε
να δώσουμε ατομικά, εάν προηγουμένως δεν υποστούμε κάποιο είδος ψυχανάλυσης ή γενικότερα
ψυχοθεραπείας.
Ε, στο
σημείο αυτό βρίσκεται πλέον η ανθρωπότητα. Έπεσε με ορμή σε ένα αόρατο τείχος (και
όχι απλώς ντουβάρι) κατασκευασμένο με τα υλικά του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Τί
είναι αυτό, δεν καταλαβαίνω, ρωτά ο .......
σεβαστός μου Noam Chomsky! Δεν μπορώ να παρακολουθήσω εσάς που
βάλατε από την πίσω πόρτα της κοινωνιολογίας, των οικονομικών και της πολιτικής
ανάλυσης ή των διεθνών σχέσεων στοιχεία της ψυχανάλυσης και της γνωστικής θεραπείας,
δοξάζοντας τον πολιτικό κονστρουκτιβισμό! Είστε μεθοδολογικοί αγύρτες, οι
οποίοι στην θέση των ιδιαίτερων επιστημονικών μεθοδολογιών βάζετε την δική σας μέθοδο,
την ατομική μέθοδο, την ύβρι στις sciences εν ονόματι κάποιας episteme!
Μην θυμώνεις
Noam Chomsky και εμείς το δίλημμα σου διαπραγματευόμαστε: ηγεμονία ή επιβίωση, λίγο
ευρύτερα ομολογουμένως από την απαίτηση των ΗΠΑ για διεθνή αναγνώριση της παγκόσμιας
κυριαρχίας τους ως υπερδύναμης. Όπου, καλέ μας φίλε, εισάγεται, με πολιτικούς
ασφαλώς όρους, το (ΥΠΕΡ-) ή το (ΜΟΝΟ-) πιάνει δουλειά, θέλοντας και μη, ο ψυχίατρος
ή/και ο ψυχολόγος, για να μην πέσει και ο στοχαστής ή ερευνητής και αυτός με
την σειρά του στο …ντουβάρι! Καλύτερα στο ντιβάνι, παρά στο ντουβάρι!
Από την απόλυτη
κατάθλιψη προσπαθούμε να σωθούμε πρώτα εμείς που ξεφύγαμε (λόγω «τύχης και ανάγκης»
και όχι εντελώς) από τις Μεγάλες Αλήθειες και την αυτάρεσκη σοβαροφάνεια των
Κανονιστικών Θεωριών, οι οποίες αναζητούν διαρκώς να ουδετεροποιήσουν το
πολιτικό φαινόμενο, στο βαθμό που δεν καλούν για λαϊκή επανάσταση – για να ουδετεροποιηθεί,
δηλαδή αυτό, μέσω της επανάστασης που θεωρείται φυσική/φυσιολογική διαδικασία
με κοινωνικούς όρους. Άμα προσπαθείς να νομιμοποιήσεις μια μορφή ηγεμονίας, οποιαδήποτε
κλασική μορφή ηγεμονίας, δυστυχώς, σε μια αφήγηση του (υπερ-) ή του (μονο-) θα καταλήξεις,
η οποία ως πρακτική δεν μπορεί παρά να πέσει στο τείχος που η ίδια κατασκευάζει
ως διαλεκτική αποστροφή.
Αυτό το απλό
πραγματάκι λέμε κάποιοι από την εποχή που ανέτειλε ο Πιερ Μπουρντιέ και αργότερα
όταν πάψαμε να αγωνιούμε για την πιθανή παρέκκλιση από το πολιτικώς ορθό, στο πλαίσιο
μιας σαφώς κατασκευασμένης κοινής λογικής. Μα, δεν κάνουμε κάτι σπουδαίο:
δείχνουμε απλώς πώς η κατασκευή της κοινής λογικής, με την μορφή κάποιας
πολιτικής ορθότητας, ισοδυναμεί και εκφράζει μια αναπαράσταση με την μορφή
αδιαπέραστου τείχους. Όποιος έρθει αντιμέτωπος με αυτό το τείχος, επιχειρώντας
να το διαπεράσει, θα σπάσει το κεφάλι του!
Ε, σε αυτή
τη φάση βρίσκονται οι ηγέτες κατά τη Σύνοδο της Ομάδας του G20 στην Αγία Πετρούπολη,
όπου στη σκηνή διακρίνονται ζορισμένα χαμόγελα από γλυκούληδες, οι οποίοι
αναμεταξύ τους νοιώθουν διαβολούληδες και στο παρασκήνιο συμπεριφέρονται ως
διχασμένες προσωπικότητες (: ο διαβολικός γλυκούλης)! «Πέφτουμε πάνω σε τοίχο», δήλωσε στην Στοκχόλμη
ο Ομπάμα, αναφερόμενος στη συγκυριακή λανθάνουσα διένεξη με τον Πούτιν, με
αφορμή την κρίση γύρω από το ζήτημα της διεθνούς δράσης στην υπόθεση της Συρίας.
Λάθος, σε τείχος πέφτετε που δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ιδεολογικοπολιτικό
οχυρό της υπερδύναμης ενός μονοπολικού κόσμου.
Μα αυτό δεν
είναι το ίδιο ακριβώς τείχος εντός του οποίου οχυρώνονται και οι διεθνείς πολιτικές
συμπεριφορές Ρωσίας, Κίνας, Γερμανίας, Γαλλίας, Μ. Βρετανίας ή Τουρκιάς; Μάλιστα! Πρόκειται για το ίδιο πολιτικοοικονομικό
τείχος, ιδωμένο από διαφορετικές πλευρές του. Στην Αγία Πετρούπολη ο κόσμος
έπεσε ξανά στο τείχος του αδιεξόδου, που προκαλείται από μια συγκαλυμμένη, δραματική
κρίση κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης και κρίση ηγεμονίας, για να περάσουμε σε ένα
μεταβατικό διεθνές καθεστώς ηγεμονίας που θα δρομολογήσει την παγκόσμια πολιτικοοικονομική
αναδιάρθρωση του κεφαλαίου. Πώς θα περάσουμε θεσμικά, μικρο- και μακροπολιτικά
σε αυτό το μεταβατικό καθεστώς παγκόσμιας ηγεμονίας, είναι σήμερα το ζήτημα.
Πάντως δια
μέσου του τείχος δεν γίνεται! Απαιτείται χαλάρωση των απαιτήσεων κυριαρχίας - και αναθεώρησης της κυριαρχίας - της υπερδύναμης και των άλλων μεγάλων δυνάμεων,
που επιχειρούν να συγκροτήσουν διακριτούς πόλους ηγεμονίας, για να ελέγξουν τις
οικονομικές και ενεργειακές ροές, κατά την φάση γενικευμένης κεφαλαιοκρατικής αναδιάρθρωσης
και χρηματοπιστωτικής αστάθειας και αναδιοργάνωσης. Ένας κοινωνιολόγος, πολιτικός
επιστήμονας ή οικονομολόγος με γνώσεις «ψυχανάλυσης», που δεν είναι ψυχανάλυση
στην πραγματικότητα αλλά κονστρουκτιβισμός, θα συμβούλευε και ας τσαντιζόταν ο Noam
Chomsky: γκρεμίστε τα οχυρά σας για να σωθεί η ανθρωπότητα, και μετά… βλέπουμε!
Τα οχυρά σας φτιάχνουν κεφαλαιοκρατικά στρατόπεδα που είναι έτοιμα να
δυναμιτίσουν την ειρήνη παγκοσμίως, καθώς μέσα σε αυτά η ύπαρξη αποκτά νόημα μόνον
ως πολιτική διαστροφή και οι ηγέτες την μορφή παράφρονα.
Ο φωτογραφικός φακός έπιασε τις προάλλες τον Φρανσουά
Ολάντ σε ένα «γλυκερό» στιγμιότυπο, να χαμογελά απολύτως χαζοχαρούμενα σαν «βλαμμένος»,
σε έδρα σχολείου με θέμα «επιστροφή στα θρανία». Η φωτογραφία, ως μια εκδήλωση
πολιτικώς ορθής αυτολογοκρισίας, εξαφανίστηκε από τα αρχεία του Γαλλικού
Πρακτορείου Ειδήσεων [όπως έχει γίνει σε ανάλογες περιπτώσεις στην ΕΡΤ και στα ιδιωτικά
κανάλια της Ελλάδας]. Στη σελίδα του Reuters στο Facebook, αναρωτιέται ένας σχολιαστής:
«Μα γιατί την κόψατε, είναι τόσο γλυκούλης!». Και απαντά κάποιος άλλος, πιθανότατα
«συνοδοιπόρος» του Chomsky: «όταν θέλεις να σύρεις μία απρόθυμη χώρα σε πόλεμο
(για τη Συρία), δεν θέλεις να φαίνεσαι γλυκούλης».
Ξέρετε, αυτό
που δεν μοιάζει να ξέρουν οι διπλοπρόσωποι στο G20, και ούτε εγώ δεν θα μάθαινα
ποτέ, αν δεν κατανάλωνα τέσσερα χρόνια στην μελέτη του τεράστιου υλικού που μας
κληροδότησε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ: όταν πέφτουμε στο ντουβάρι, το οποίο στο
επίπεδο των διεθνών πολιτικών είναι τείχος, διαλύουμε την οχύρωση, ή τέλος πάντων
της προσδίδουμε ηπιότερα χαρακτηριστικά, αντί να κατασκευάζουμε μια σκληρότερη,
τραβώντας με εκβιασμούς ή απλώς έλκοντας «αυτονόητα» άλλους σε ένα στρατόπεδο γλυκούληδων
«ανθρωπιστών», έτοιμων να χρησιμοποιήσουν κάθε γνωστή ή άγνωστη μέθοδο βίαιης συμμόρφωσης
στα διαβολικά τους συμφέροντα μετανεωτερικής κυριαρχίας. Και τί θα πρέπει να
κάνουν οι «άλλοι»; Μα, να τους στείλουν στον ψυχίατρο ή στον διάολο , αντί να παραδίδουν
οι ίδιοι την ψυχή τους στο διάβολο, παίζοντας και αυτοί με τη σειρά τους τον
γλυκούλη (χοντρούλη, ή ψηλούλη, ή σκέτο λούλη) στους δικούς τους «φακούς»!