Γράφει ο Μανώλης Κυπραίος
Είναι κάποιες ημέρες τώρα που παρακολουθώ τα σχόλια μέσα στο ιστολόγιο και πραγματικά μένω άναυδος. Υβρεολόγιο που θα το ζήλευαν στα χαμαιτυπεία, θέσεις χωρίς άποψη, ανταλλαγή πυρών χωρίς επιχειρήματα. Αν αυτή είναι η εικόνα της κοινωνίας που ζω, τότε θα την πω με μια φράση: Διχασμός!
Οι Ελληνες μου, οι συμπολίτες μου, οι συμπατριώτες μου, τρώνε τη σάρκα τους. Μαλώνουν και διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το εκάστοτε πολιτικό κόμμα και την ιδεολογία του. Τόσα χρόνια πέρασαν. Δεν μάθατε; Μας άλωσαν, μας «τούρκεψαν», μας κορόιδεψαν. Έπαιξαν με τις ψυχές μας, το μυαλό μας, το φιλότιμό μας, την αγάπη μας για το μέλλον μας και για την πατρίδα μας.
Μας φυλάκισαν στην αρχή σε «χρυσά κλουβιά» και τώρα μας βάζουν στα πιο σκοτεινά μπουντρούμια με αλυσίδες στα χέρια και τα πόδια. Και αντί να κοιτάμε πως θα σβήσουμε την πυρκαγιά και μετά να ανακαλύψουμε ποιος την έβαλε, μαλώνουμε μεταξύ μας για το ποιος έβαλε τη φωτιά, αγνοώντας την πυρκαγιά που μας πλησιάζει όλο και περισσότερο και θα μας κάψει.
Αυτό θέλετε; Αυτό θέλουμε;
Εχει σημασία αν είστε «μπλε», «πράσινοι», «κόκκινοι», «κίτρινοι» ή «μαύροι»; Εχει σημασία ποια είναι τα πολιτικά σας πιστεύω μπροστά στην διασφάλιση της ακεραιότητας της πατρίδας μας εντός και εκτός συνόρων; Τι φοβόσαστε; Ποιες αλυσίδες σας έχουν δεμένους με το παρελθόν και τις εξαρτήσεις; Πως θα πάμε μπροστά με τέτοιες νοοτροπίες;
Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είναι μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Το ίδιο ήταν του Κώστα Καραμανλή, το ........ίδιο και του Κώστα Σημίτη. Με «γενναίες» πλειοψηφίες φυσικά. Ποιος τους εξέλεξε; Εμείς. Γιατί λοιπόν τώρα γυρίζουμε τα κεφάλια και λέμε: «Εγώ αυτόν; ποτέ! Να μου κοπούν τα χέρια!»
Αυτή λοιπόν είναι η υποκρισία μας.
«Ναι κάναμε λάθος». Αυτό να πούμε ή «ναι κάναμε σωστά». Και να σκεφτούμε ο καθένας ατομικά και συλλογικά, γιατί το κάναμε και τι ήταν αυτό που μας οδήγησε στο να το κάνουμε. Και φυσικά το «τι θα κάνουμε». Ότι σας ενοχλεί να το απορρίψετε και ότι σας εκφράζει να το υποστηρίζετε χωρίς όμως υπερβολές και υπερβάλλοντα ζήλο γιατί μπορεί κάποια στιγμή να βρεθείτε προδομένοι, γιατί καποια «τετράποδα θηρία» δεν ξεχνούν ποτέ τα αρχέγονα ένστικτά τους.
Δεν βλέπετε τι συμβαίνει δίπλα μας; Η πλούσια τάξη γίνεται πλουσιότερη, η μεσαία τάξη εξολοθρεύεται, η χαμηλή τάξη εξαφανίζεται και οι Ελληνες γίνονται οι παρίες και οι «νεόπτωχοι» της Ευρώπης.
Δεν βλέπετε την ένταση; Την κατάθλιψη; Τον πόνο στα πρόσωπα των συμπολιτών μας;
Δεν σας πειράζει που το άδικο υπερισχύει του δικαίου;
Δεν σας πειράζει που η ανάγκη μας να ζήσουμε με αξιοπρέπεια έχει γίνει μαύρο κατάστιχο στα υποδήματα κάποιων;
Ποιος ο λόγος της ύπαρξης ενός κράτους; Να κάνει δυστυχισμένους τους πολίτες του και να τους έχει κλείσει σε μια φυλακή; Αρα κάτι συμβαίνει εδώ. Κάτι στο οποίο όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης.
Αυτό μας αξίζει; Τα νήματα που μας κινούν σας μαριονέτες δεν τα βλέπετε; Ή έχει εξασθενήσει η όρασή μας από τη λάμψη του χρυσαφιού που έχουμε μπροστά μας;
Οφελεί τίποτα το «κλάμα» ο «οδυρμός» και τα «αναθέματα»; Ετσι μωρέ αλλάζουν τα πράγματα;
Το έχω ξαναγράψει και στο παρελθόν πως δεν είμαι πολιτικός. Σας μιλάω με «καθαρή» καρδιά και ζω ότι ζείτε. Ούτε προνομιούχος είμαι, ούτε πλούσιος. Δεν θα σας πω ποιόν να ψηφίσετε ή ποιόν να μη ψηφίσετε. Για μένα υπάρχει μόνο ο άνθρωπος. Δεν με ενδιαφέρουν οι ιδεολογίες. Δεν νοείται ιδεολογία χωρίς την ευημερία του ανθρώπου, την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Αυτό εν ολίγοις λέγεται Δημοκρατία.
Θα μου πείτε: «ένα χελιδόνι φέρνει την άνοιξη;».
Αυτό είναι και το εξοργιστικό της υπόθεσης. Είμαστε εκατομμύρια χελιδόνια που έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Για να τον ξαναβρούμε, και θα δείτε μετά πως σκοτεινιάζει ο ουρανός των ερπετών που σέρνονται στο έδαφος…
Σκοπός μου είναι να σας βάλω να προβληματιστείτε για να βρεθεί λύση. Ο καθένας μπορεί να υποστηρίξει οτιδήποτε, αλλά αν μη τι άλλο ας το υποστηρίξει. Μιλήστε, ανταλλάξτε απόψεις, συζητείστε, όμως μη «μαχαιρωνόσαστε». Δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου για «μαχαιρώματα». Βάλτε μέσα στα θηκάρια τα μαχαίρια και πλησιάστε με «ανοικτά μυαλά» τον συμπολίτη σας, αφουγκραστείτε τον και ακούστε. Μάθετε και δώστε.
Δεν μπορώ να σκεφτώ πως εμείς οι Ελληνες, έχουμε «παραδώσει τα όπλα» έτσι. Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες μας έχουν πολεμήσει δια «πυρός και σιδήρου». Και όμως τα καταφέραμε. Πονέσαμε, κλάψαμε, θάψαμε τους νεκρούς μας και συνεχίσαμε μπροστά κοιτώντας τις κακοτοπιές του μονοπατιού που επιλέξαμε σαν λαός. Μην ακούτε αυτούς που μας ζητούν να πάρουμε άλλο μονοπάτι. Το μονοπάτι αυτό ακολουθούμε χιλιάδες χρόνια τώρα. Καλώς ή κακώς. Μέσα στους αιώνες κάναμε λάθη και θα ξανακάνουμε. Κάναμε όμως και πολλά καλά και θρέψαμε ένα αμπέλι τους καρπούς του οποίου «γεύονται» τώρα κάποιοι άλλοι.
Για το όνομα των παιδιών μας, των απογόνων μας και της πατρίδας μας παλέψτε. Σηκώστε επάνω τα μανίκια και ζητήστε αυτό που μας ανήκει, αυτό που έχουμε κερδίσει με αίμα και ιδρώτα. Δεν ζητάμε τίποτε περισσότερο πίσω από την κλεμμένη ζωή μας, τα όνειρά μας, το γέλιο και την αγάπη μας.