Γράφει ο Ηρακλής Μωραϊτης
Βαρέθηκα να σιωπώ στην βλακεία που δέρνει τους «αντάρτες πόλης» και σε όποιον ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι δικαίωση...ο Σωκράτης Γκιόλιας όσο και να θέλουν να τον παρουσιάσουν ελέφαντα δεν ήταν...ακόμα όμως και αν ήταν, στα όνειρα κάποιου τρομοκράτη, θα ήταν γιατί το σύστημα το επέτρεψε...και δυστυχώς το σύστημα το φτιάχνουμε εμείς ή το ανεχόμαστε στην καλύτερη, που αυτό όμως μας κάνει συνένοχους. Το μόνο που καταφέρατε είναι μια οικογένεια να πνιγεί στην θλίψη, στην ορφάνια και στην οργή. Στην θέση του, στο όποιο γραφείο σε μια εβδομάδα θα είναι άλλος.
Οι δημοσιογράφοι δεν είναι ο εχθρός ούτε η πηγή του κακού, από τον καλύτερο στον χειρότερο...για την ακρίβεια αν δεν ήταν αυτοί τα πράγματα θα ήταν χειρότερα και τα γράφω εγώ που δεν είμαι δημοσιογράφος αλλά σαν σκηνοθέτης ενημερωτικών εκπομπών έχω δουλέψει σχεδόν με όλους ... η πηγή του κακού είναι ότι τα συμφέροντα απέκτησαν ΜΜΕ άρα οι δημοσιογράφοι ή στην καλύτερη θα πρέπει να πνίγουν θέματα που ταράζουν τα νερά ή.........
. στην χειρότερη η ματιά τους να συμβαδίζει με τα συμφέροντα που εκπροσωπούν ή σαν εξαίρεση στον κανόνα να δουλεύεις στο STAR και να σε ενδιαφέρει ποιες μέρες έχει περίοδο η Πετρούλα. Στις πρώτες δύο όμως περιπτώσεις ο δημοσιογράφος είναι μια καλοπληρωμένη ή στην πλειονότητα κακοπληρωμένη, επαγγελματία εταίρα που κάνει όποια στάση της ζητάνε...δεν είναι θύτης ή για την ακρίβεια είναι όσο θύτης είσαι και εσύ ή εγώ ή ο γιατρός που σου δίνει μεν σχετικό φάρμακο (είδηση) αλλά από όποια εταιρία παίρνει τα περισσότερα ή από όποια έχει σύμβαση το νοσοκομείο που τον ταΐζει, φταίει μόνο αυτός ή και εγώ σαν κοινωνία που δεν έκανα τίποτα να το αποτρέψω;
Με λίγα λόγια οι δημοσιογράφοι δεν είναι ο εχθρός...αλλά ο κακός μας εαυτός...που καταφέραμε από τέταρτη εξουσία να γίνει παραμάγαζο της εξουσίας με ότι φίμωση συνεπάγεται ... φταίμε που ανεχτήκαμε στην δεκαετία του 90 την λεγόμενη κομματική δημοσιογραφία που σιγά σιγά αφού στα κόμματα μπήκαν οι επιχειρηματίες, αυτό άμεσα επηρέασε και την κομματική δημοσιογραφία που από κομματική έγινε δημοσιογραφία σκοπιμοτήτων. Με σκοπό να χρησιμεύει από μοχλό πίεσης στην πολιτική σκηνή μέχρι εργαλείο εντυπώσεων του όποιου Κυβερνητικού εκπροσώπου ή της όποιας εξουσίας .
Σκοτώνετε δημοσιογράφους ενώ εσείς φταίτε με την ανοχή σας τόσα χρόνια σε ότι σκότωσε την πραγματικά μαχόμενη δημοσιογραφία ... τους έχετε σκοτώσει άρα δύο φορές την μια με την ανοχή σας τους έχετε επιβάλλει εργασιακή σχέση με τα συμφέροντα και μετά επειδή εκφράζουν τα συμφέροντα τους σκοτώνετε και κυριολεκτικά ... η ανοχή σας-μας φταίει για όλα ... αλλά ως γνήσιοι υποκριτές πάντα φταίει ο άλλος ... ΕΙΣΤΕ ΟΤΙ ΠΟΛΕΜΑΤΕ δεν φταίει ο μπάτσος ούτε ο δημοσιογράφος ούτε ο υπουργός ... ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΜΕ ... θέλει δύο το βάλς!
Τρομοκρατία δεν σημαίνει ανταρσία ούτε επανάσταση αλλά η υποκρισία της μη ανάληψης ευθυνών που αντιστοιχεί σε όλους μας και απλά κοινό έγκλημα.