Συνεχίζουμε κατ’ αποκλειστικότητα από το καφενείο, την τμηματική παρουσίαση του βιβλίου του φίλου gianniotis.gr. με τίτλο:"Τα …εκρηκτικά που σκοτώνουν"
Φυσικά ναρκωτικά:
Είναι απλά παράγωγα φυτού, από το οποίο προέρχεται η πρώτη ύλη και είναι κυρίως το όπιο, η ινδική κάνναβη και τα φύλλα της κόκας.
Συνθετικά ναρκωτικά:
Είναι αυτά που παρασκευάζονται μέσα σε εργαστήρια με χημικές διεργασίες και διάφορες άλλες προσμίξεις. Το αν ένα ναρκωτικό είναι φυσικό ή συνθετικό, είναι πολλές φορές αμφισβητήσιμο, γιατί αυτό είναι δυνατόν να παρασκευασθεί είτε συνθετικά, είτε από μία φυτική ουσία.
Είναι όμως χρήσιμο και απλό, πως πρέπει να αποδεχτούμε την ταξινόμηση αυτή που αναφέρεται μόνο στα αποτελέσματα που επέρχονται στον οργανισμό, μετά από τη χρήση.
Άλλωστε αυτό είναι και το μόνο που ενδιαφέρει διότι ο εθισμός και η εξάρτηση απ' αυτά, μετά από μία παρατεταμένη χρήση, έχουν δυσμενέστατα αποτελέσματα για τον ανθρώπινο οργανισμό, τον οποίο με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσουν στην καταστροφή και στο θάνατο.
Με τη διάκριση αυτή θα γίνει αναλυτικά και η εξέταση των ναρκωτικών…
Ο Π Ι Ο
Κοινώς: "Μπάζο" (το ακατέργαστο).
Το όπιο και τα παράγωγα αυτού, μορφίνη, ηρωίνη, κωδεϊνη, καθώς και τα συνθετικά ναρκωτικά, μεθαδόνη και πεθιδίνη, χαρακτηρίζονται γενικά ως οπιοειδή.
Λαμβάνεται από την παπαρούνα του οπίου (μήκων η υπνοφόρος).
Η παπαρούνα είναι ετήσιο φυτό μπορεί να φθάσει σε ύψος από 0,65 έως
Έχει άνθη με τέσσερα (4) πέταλα, τα οποία είναι συνήθως άσπρα.
Είναι δυνατόν όμως να είναι ροζ, κόκκινα ή βιολετί.
Τα φύλλα της είναι μεγάλα, λεία και πράσινα, με ασημί αντανάκλαση.
Η κάψα, (κεφαλή της παπαρούνας) είναι περίπου σφαιρική, ελαφρώς οβάλ από την κορυφή προς τη βάση.
Όταν ωριμάσει είναι δυνατόν να φθάσει το μέγεθος ενός καρυδιού ή ενός μικρού πορτοκαλιού.
Οι σπόροι της κάψας περιέχουν λάδι, το οποίο χρησιμοποιείται στη ζαχαροπλαστική.
Εκτός από την παπαρούνα του οπίου, υπάρχει και η κοινή παπαρούνα, η οποία δεν είναι και τόσο αθώα, όσο φαίνεται. Τα άνθη της περιέχουν διάφορες αλκαλοειδείς ουσίες, η σημαντικότερη των οποίων είναι η ρεαδίνη και χρησιμοποιείται για την παραγωγή αντιβηχικών φαρμάκων, μαλακτικών κ.ά.
Το βασικό είναι ότι δεν περιέχει μορφίνη, όπως συμβαίνει με την καλλιεργούμενη παπαρούνα, από την οποία παράγεται το όπιο.
Το όπιο είναι ο γνωστός αποξηραμένος γαλακτώδης χυμός που λαμβάνεται με επιδέξια χάραξη της κωδιάς (κάψας) της παπαρούνας.
Η εργασία αυτή γίνεται αμέσως μετά την πτώση των πετάλων και απαιτεί εξαιρετικά λεπτούς χειρισμούς, δεδομένου ότι αν δεν γίνει κανονική τομή είτε θα χυθεί ο χυμός στο εσωτερικό της κάψας (βαθύτερη τομή), είτε δεν θα χυθεί καθόλου (μικρότερη τομή της κανονικής).
Ο χυμός είναι παχύρρευστος και έχει λευκό χρώμα.
Από τη στιγμή όμως που θα έρθει σε επαφή με τον αέρα, θα σκληρυνθεί και θα πάρει ένα χρώμα καστανόμαυρο.
Αυτό είναι το λεγόμενο ακατέργαστο όπιο. (κοινώς…μπάζο).
Το όπιο ήταν γνωστό από τους αρχαίους χρόνους στο Τουρκιστάν, τη Μεσοποταμία, την Κίνα, την Ελλάδα, την Αίγυπτο και την Αρχαία Ρώμη.
Οι θαυμαστές και οι χρήστες του εξαφανίσθηκαν κατά το Μεσαίωνα και επανεμφανίσθηκαν στην περίοδο της Αναγέννησης κυρίως μεταξύ των καλλιτεχνικών κύκλων. Σημαντικά επίσης συνέβαλαν στη διάδοσή του τόσο οι Άραβες, όσο και οι Ολλανδοί, οι Ινδοί και οι Πακιστανοί.
Εκεί που το όπιο είχε λάβει διαστάσεις πραγματικής επιδημίας ήταν η Κίνα.
Γι' αυτό όταν κάποτε οι Κινέζοι Αυτοκράτορες προσπάθησαν να αντιδράσουν μπροστά σ' αυτή την κατάσταση και να θέσουν υπό έλεγχο αυτή την επιδημία, προκλήθηκε μεταξύ Κινέζων και Άγγλων ο γνωστός πόλεμος του οπίου, που διήρκησε δύο ολόκληρα χρόνια (1840-1842), ο αποκαλούμενος και πρώτος πόλεμος του οπίου.
Οι Άγγλοι έκαναν λαθρεμπόριο στην Κίνα και πληρώνονταν με είδη πολυτελείας.
Σ' αυτό τον πόλεμο οι Κινέζοι κατέστρεψαν μεγάλες ποσότητες οπίου Ινδικής προέλευσης στο λιμάνι της Καντόνας.
Ο Βρετανικός στόλος με τη σειρά του βομβάρδισε κινεζικά λιμάνια και το έτος 1842 υπογράφθηκε η συνθήκη της Ναγκίνγκ, με ταπεινωτικούς για τους Κινέζους όρους, ένας από τους οποίους ήταν και η παράδοση του Χονγκ Κονγκ στη Βρετανία.
Το χειρότερο όμως για τους Κινέζους, δεν ήταν αυτή η εξέλιξη, αλλά η εμφάνιση εκατομμυρίων ναρκομανών στις αρχές του 19ου αιώνα, κατάσταση εξαιτίας της οποίας η χώρα τέθηκε εκτός ελέγχου, με τραγικές συνέπειες σε όλους τους τομείς.
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία υπολογίζεται ότι ο αριθμός των πλήρως εξαρτημένων ναρκομανών, είχε ξεπεράσει κατά πολύ τα πενήντα εκατομμύρια (50.000.000) και η κατάσταση αυτή τέθηκε υπό μερικό έλεγχο μετά πάροδο 50 ετών.
Ο δεύτερος πόλεμος του οπίου, διήρκησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια (1856-1860) και συναποφασίστηκε από Άγγλους και Γάλλους, με σκοπό την υποδούλωση της Κίνας επειδή ακριβώς αρνείτο να ενδώσει στα σχέδιά τους. Αρχικά αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε αναίτια από τους Άγγλους στους οποίους ενώθηκε και ο Γαλλικός στρατός.
Τις διπλωματικές και στρατιωτικές ενέργειες της Αγγλίας και Γαλλίας υποστήριξαν δραστήρια οι ΗΠΑ.
Πόλεμος σκοπιμοτήτων από μέρους της συμμαχίας, αφού κατάφεραν και τελικά ανάγκασαν τους Κινέζους να συνάψουν αρκετές συνθήκες σύμφωνα με τις οποίες επεκτείνονταν σημαντικά τα προνόμια των καπιταλιστικών κρατών σε βάρος της Κίνας. Ο σκοπός τους όμως δεν ήταν στην ουσία αυτός, αλλά το άνοιγμα της αγοράς ναρκωτικών, στο πολυπληθές κράτος των Κινέζων.
Υπολογίζεται ότι αν η αγορά αυτή είχε θετικά αποτελέσματα για τους Άγγλους και δεν εύρισκε την αντίσταση που βρήκε, τότε τα κρατικά έσοδα μόνο από το εμπόριο ναρκωτικών θα κάλυπταν τον μισό ετήσιο προϋπολογισμό της Αγγλίας.
Ο πόλεμος αυτός ήταν ένα ακόμη βήμα για τη μετατροπή της Κίνας σε ημιαποικία.
Η κυριότερη πηγή παραγωγής και διακίνησης του παγκοσμίου λαθρεμπορίου του οπίου, βρίσκεται στο περίφημο χρυσό Τρίγωνο (Ταϊλάνδη – Λάος – Βιρμανία) στην Ινδία, στο Αφγανιστάν, στην Τουρκία και στο Ιράν.
Ειδικότερα στις χώρες της ΝΑ. Ασίας οι οπιομανείς υπολογίζονται από 3.000 έως και 5.000 ανά 100.000 κατοίκους.
Για τους κατοίκους των περιοχών αυτών, το όπιο ήταν το κυριότερο παυσίπονο για κάθε ασθένεια ή τραυματισμό.
Το όπιο κατά κύριο λόγο καπνίζεται με ειδική καπνοσύριγγα (τσιμπούκι).
Επίσης λαμβάνεται από το στόμα με τη μάσησή του, καθώς και με ενδοφλέβιες ενέσεις, αφού προηγουμένως αναμιχθεί με αλκοόλη και θερμανθεί.
Όλοι οι παραπάνω τρόποι χρήσης εγκυμονούν τους ίδιους κινδύνους, αφού τα συμπτώματα από τη όποια μορφή λήψης του, δεν έχουν διαφορές.
Περιέχει πάνω από 25 αλκαλοειδή τα κυριότερα των οποίων είναι η μορφίνη, η κωδεϊνη και η θηβαϊνη.
Τα αλκαλοειδή είναι ουσίες κυρίως φυτικής προέλευσης που περιέχουν άζωτο και έχουν την ιδιότητα να ενώνονται με τα οξέα και να σχηματίζουν άλατα, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την αμμωνία.
Είναι χαρακτηριστική η ισχυρή επίδρασή τους, που ασκούν στον ανθρώπινο οργανισμό.
Τα περισσότερα από αυτά είναι δηλητήρια.
Αρχικά ανακαλύφθηκαν οι αλκαλοειδείς ουσίες του οπίου (1803-1804) και αργότερα στις αρχές του 19ου αιώνα ανακαλύφθηκε η μορφίνη, η στρυχνίνη, η κινίνη, η ατροπίνη, η καφεϊνη κ.ά.
Οι έρευνες για την ανακάλυψη αλκαλοειδών ουσιών συνεχίζονται μέχρι και σήμερα.
Σημαντικά συνέβαλαν στην ανακάλυψη και στη μελέτη των αλκαλοειδών, η σοβιετική σχολή χημείας, ερευνητές της οποίας διαχώρισαν 700 τέτοιες ουσίες μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα.
Αποτελέσματα:
Η χρήση του προκαλεί αισθήματα μεγάλης ευφορίας (ονομάζεται και ναρκωτικό της χαράς), καθώς και ονειροπολήσεις.
Στη συνέχεια και μετά τις αρχικές επιδράσεις, το άτομο βρίσκεται σε κατάσταση κατάπτωσης, τρόμου και αγωνίας. Τα αποτελέσματα έρχονται πιο γρήγορα με την ένεση, στη συνέχεια με τη μάσηση (φάγωμα), παρά με το κάπνισμα, σε αντίθεση με το χασίς τα αποτελέσματα του οποίου επέρχονται ταχύτερα με το κάπνισμα.
Ο εθισμός του ατόμου στη χρήση οπίου είναι άμεσος.
Νόμιμη παραγωγή:
Η καλλιέργεια της παπαρούνας, επιτρέπεται σήμερα μόνο στις χώρες Βουλγαρία, πρώην Γιουγκοσλαβία, πρώην Σοβιετική Ένωση, Τουρκία, Ιράν και Ινδία.
Η Ελλάδα ουδέποτε επέτρεψε την καλλιέργεια της παπαρούνας και το έτος 1972 η τότε κυβέρνηση εξέδωσε σχετική απαγορευτική απόφαση, η οποία ισχύει μέχρι και σήμερα.
Σε όσες όμως χώρες επετράπη η καλλιέργεια επιβλήθηκε παράλληλα η υποχρέωση ίδρυσης κρατικών μονοπωλίων στα οποία θα συγκεντρωνόταν υποχρεωτικά ολόκληρη η παραγωγή, ενώ απαγορεύτηκε τελείως η χάραξη της κάψας της παπαρούνας.
Στα υπό τον έλεγχο των κρατικών μονοπωλίων ευρισκόμενα εργοστάσια επεξεργασίας της παπαρούνας, απαγορεύτηκε η παραγωγή οπίου.
Επιτρέπεται μόνο η παραγωγή μορφίνης και κωδεϊνης.
Στις παραπάνω χώρες επιβλήθηκε επίσης η υποχρέωση ενίσχυσης των καταδιωκτικών αρχών τόσο σε έμψυχο υλικό, όσο και σε τεχνικά μέσα (αεροπλάνα, ελικόπτερα κ.λ.π.), προκειμένου η εποπτεία και ο έλεγχος να είναι όχι μόνο συνεχής, αλλά και αποτελεσματικός.
Παρ' όλα αυτά όμως, η παπαρούνα συνεχίζει μέχρι σήμερα να καλλιεργείται για καθαρά κερδοσκοπικούς σκοπούς και σε πολλές άλλες χώρες, όπως Λάος, Βιρμανία, Λίβανο, Αφγανιστάν, Νεπάλ, Πακιστάν, κλπ. γι' αυτό αναγκαστικά την καλλιεργούν ταυτόχρονα με άλλα φυτά και άνθη, μέσα σε δασώδεις και απομακρυσμένες περιοχές, για να μη γίνονται αντιληπτοί από τις αρχές…
Συνεχίζεται…Επόμενο κεφάλαιο:"ΜΟΡΦΙΝΗ"
Προηγούμενες αναρτήσεις: ( Πρώτη , δεύτερη , τρίτη , τέταρτη)Φωτό 1 :Ναρκωτικά
Φωτό 2 Το όπιο βγαίνει με την μορφή παχύρρευστου υγρού, μετά από τομές στα τοιχώματα της άγουρης κάψας της υπνοφόρου μήκωνος, (παπαρούνας).
Φωτό 3:Το άνοιγμα της κάψας από την οποία λαμβάνεται το παχύρρευστο υγρό (όπιο).
Φωτό 4::Παραγωγή οπίου στην Ταϊλάνδη