γράφει
ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Εισαγωγικά: Ο
λέξη "ηθικός-η-ο", είναι από εκείνες,
με αφηρημένη έννοια (όρος
της λογικής), οι οποίες
για να γίνουν κατανοητές, χρειάζονται
ερμηνεία-ορισμό. Για κάποιο λόγο, στην
διατύπωση των ερμηνειών-ορισμών τέτοιων
λέξεων, οι οποίες αναφέρονται σε ηθικές
ή ιδεολογικές αξίες, ο διάβολος, σχεδόν
πάντα, βάζει την ουρά του, με σκοπό η
ερμηνεία που θα προκύψει, να είναι είτε
δυσνόητη, είτε ακατανόητη, ώστε στην
πράξη να εγείρονται αμφισβητήσεις, ως
προς την πραγματική τους έννοια. Έτσι
δημιουργείται συνεχώς η ανάγκη νέων
ερμηνειών των λέξεων αυτών, ή ακόμα και
ερμηνειών των ερμηνειών τους. Παράδειγμα
o
όρος "Χριστιανισμός". Αποτέλεσμα
τέτοιων, διαβολικής επιρροής,
ερμηνειών-ορισμών του όρου αυτού, είναι
τα διάφορα Δόγματα, Αιρέσεις, Σέκτες
κλπ (ων ουκ έστι αριθμός),
που έχουν εμφανιστεί και συνεχίζουν να
εμφανίζονται κατά καιρούς.
Στην
Αριστερά, γενικώς, η έννοια της ηθικής
έχει συσχετιστεί, σχεδόν αποκλειστικά,
με το χρήμα. Αυτός που έχει χρήματα, εκ
προοιμίου, είναι ανήθικος, ενώ αυτός
που δεν έχει, είναι ηθικός. Αυτός που
εργάζεται και βγάζει πολλά λεφτά, είναι
οπωσδήποτε κλέφτης, λωποδύτης, απατεώνας,
ενώ ο άλλος που εργάζεται μεν αλλά δεν
βγάζει τόσα, είναι το θύμα, που
εκμεταλλεύεται ο προηγούμενος για να
βγάλει τα λεφτά. Καμία σύγκριση ούτε
αναφορά σε ικανότητες, δυνατότητες και
μέσων, μεταξύ των ......
δύο ατόμων. Τόσο απλά,
τόσο απόλυτα αλλά και τόσο λάθος. Ο Μαρξ
βέβαια, δεν τα είχε πει ακριβώς έτσι.
Αυτή η "ερμηνεία" προέκυψε αργότερα,
από Λένιν δηλαδή και μετά, όταν
δημιουργήθηκε η ανάγκη κατανόησης των
πολύ δυσνόητων, είναι αλήθεια (το είχε
παραδεχθεί άλλωστε και ο φίλος του
Ένγκελς), Μαρξιστικών θεωριών, που
απετέλεσαν και την βάση του νέου,
κομμουνιστικού πολιτεύματος.
Σκεφτείτε,
για παράδειγμα, ότι την φράση "...η
θρησκεία είναι το όπιο του λαού", που
είχε συμπεριλάβει ο Μαρξ, σε ένα κείμενο
που είχε δημοσιεύσει στα "Γερμανογαλλικά
Χρονικά" το 1844, την είχαν ερμηνεύσει
ως δήθεν, προτροπή του, να εξαφανιστεί
η Εκκλησία ως θεσμός και να διωχθούν οι
θρησκευόμενοι, όπως και έκαναν, ενώ στην
πραγματικότητα, δεν ήταν αυτό ακριβώς
το πνεύμα ούτε εκείνου του άρθρου, αλλά
ούτε και γενικότερα της Μαρξιστικής
θεωρίας. Αυτό δε, το είχε επιβεβαιώσει,
αργότερα, ακόμα και ο "μέγας"
κομμουνιστής Φιντέλ Κάστρο, όταν σε
συνέντευξή του στην Γαλλική "Monde"
και τον δημοσιογράφο Marcel
Niedergang,
το 1986, μεταξύ πολλών άλλων (ήταν και
πολυλογάς...) είχε πει ότι "...η
θρησκεία δεν αποτελεί κατ' ανάγκην, το
όπιο του λαού..."
και είχε φέρει σαν παράδειγμα, την
Πολωνία "...όπου το ΚΚ
περιλαμβάνει πολλούς καθολικούς στις
τάξεις του..."!
Αυτά, σχετικά με την κρισιμότητα της
ερμηνείας των αφηρημένων λέξεων και
πως, γύρω απ' αυτές, μπορεί να "κτίζονται"
ακόμα και... παλάτια στην άμμο, όπως π.χ.
αυτό της Μ-Λ Αριστεράς.
Στον
ΣΥΡΙΖΑ τώρα, σαν Σέκτα της Αριστεράς,
τα πράματα είναι ακόμα χειρότερα. Χωρίς
κανένα ιδεολογικό στίγμα πλέον, επειδή
αποφεύγουν συστηματικά να αναφέρονται
σε οτιδήποτε μπορεί να τους συνδέσει
με την αποτυχημένη, πρώτη Αριστερά της
Σοβιετικής περιόδου και επειδή Νέα
Αριστερά, ιδεολογικά ανανεωμένη, δεν
έχει εμφανιστεί ακόμα, διεθνώς, ώστε να
προσαρμοστούν αναλόγως, ψάχνονται.
Στην
υπαρξιακή τους δε αγωνία, έκαναν και
την αποκοτιά, να εμφανιστούν στο Ευρωπαϊκό
στερέωμα, σαν οι εκφραστές της Νέας
Ευρωπαϊκής Αριστεράς και, φυσικά, έγιναν
ο περίγελος, με τις γελοιότητες που
παρακολουθήσαμε, την αξέχαστη εκείνη
περίοδο 2014-16. Διέφυγαν με μια μεγαλοπρεπή
κωλοτοτούμπα, βέβαια, αλλά δεν σώθηκαν.
Παρέμειναν βυθισμένοι στο ιδεολογικό
τους κενό και στην αναζήτηση ιδεολογικού
στηρίγματος. Στο
μεταξύ, οι τοκογλύφοι ή δανειστές ή
εταίροι, όπως θέλετε πέστε τους, βρήκαν
την ευκαιρία να σιγουρέψουν τα λεφτά
τους, όπως και έγινε. Αυτό όμως, είναι
μια άλλη ιστορία, που όμως, κάποια στιγμή,
θα πρέπει να ειπωθεί.
Κατέληξαν
τελικά, να αυτοπροσδιορίζονται σαν
σκέτη Αριστερά (εξ ου και ο χαρακτηρισμός
μου "Αδέσποτη"), δηλαδή, χωρίς
ιδεολογικά προτάγματα και αναφορές στο
παρελθόν, το κενό των οποίων, προσπάθησαν
να καλύψουν με άλλες γελοιότητες,
κοινωνικής συμπεριφοράς. Καθιέρωσαν
έτσι το ντύσιμο με ρούχα φανταχτερά
φτωχικά, δήθεν "της δουλειάς" (χωρίς
να δουλεύουν) και χωρίς γραβάτα, σαν
μοναδικό δείγμα της αριστεροσύνης τους
και αυτό ήταν όλο. Έγιναν και πάλιν
περίγελος "φίλων και εταίρων",
αλλά...τίποτα.
Τους
απέμενε η προσφυγή στην δοκιμασμένη
και προσφιλή μέθοδο της παλιάς Αριστεράς.
Την Μαρξιστική φαντασίωση. Κάτι δηλαδή,
που δημιουργεί ευχάριστους συνειρμούς
που ανακουφίζουν, προσωρινά, τους απλούς
ανθρώπους (αυτό εννοούσε ο Μαρξ με την
έκφραση "όπιο του λαού", δηλαδή την
προσωρινή ανακούφιση). Έτσι λανσάρανε
την, αορίστου νοήματος έκφραση, "ηθικό
πλεονέκτημα". Τι σημαίνει αυτό; Στην
ουσία τίποτα, στην φαντασία όμως του
πεινασμένου, πολλά, πάρα πολλά... καρβέλια.
Και δεν σημαίνει τίποτα, γιατί φρόντισαν
να οριοθετήσουν την έννοια του "ηθικού
πλεονεκτήματος", με τρόπο που τους
εξυπηρετούσε, δηλαδή, στην κακή διαχείριση
χρημάτων του Δημοσίου και τίποτα άλλο.
Είπαν
λοιπόν, ότι το "ηθικό πλεονέκτημα"
το έχουν αυτοί που α) από θέση κυβερνητικής
ευθύνης, δεν είχαν καταχραστεί λεφτά
του Δημοσίου, β) από την ίδια θέση πάντα,
να μην έχουν πάρει μίζα και γ) δεν έχουν
"μαύρα" σε Τραπεζιτικούς Λογαριασμούς,
σε "φορολογικούς παραδείσους".
Επομένως, το κόμμα που δεν έχει κυβερνητικό
παρελθόν, δηλαδή αυτοί, έχει και το
"ηθικό πλεονέκτημα". Όχι όμως γιατί
είναι έντιμοι, εκ παραδόσεως, αλλά γιατί
δεν τους είχε δοθεί η ευκαιρία να κλέψουν.
Αν τους είχε δοθεί;
Και
τώρα που τους δόθηκε; Τώρα απλά, κάνουν
τα ίδια που έκαναν και οι "προηγούμενοι",
με διαφορετικό, ίσως, τρόπο αλλά με το
ίδιο αποτέλεσμα.
Δείτε,
για παράδείγμα, τι γίνεται με τους, κατά
συρροήν, αχρείαστους και άχρηστους
διορισμούς στο Δημόσιο. Εδώ πρέπει να
ξεκαθαρίσουμε κάτι: το να δίνεις τροφή
σ' έναν πεινασμένο, είναι μια επαινετή
πράξη, υπό μίαν όμως προϋπόθεση, ότι
αυτή την τροφή δεν την στερείς από
κάποιον άλλο, δηλαδή δεν αφήνεις κάποιον
άλλο να πεινάει για να ταΐσεις αυτόν.
Επίσης, το να δίνεις δουλειά σε έναν
άνεργο, είναι πολύ καλό, αρκεί όμως
πρώτον, να μην την παίρνεις από κάποιον
άλλον, δηλαδή να μην αφήνεις άλλον άνεργο
και δεύτερον, να μην είναι αργομισθία.
Τέλος, το κόστος
όλων των παραπάνω να το πληρώνει αυτός
που τα παρέχει και επωφελείται. Σε
διαφορετική περίπτωση, πρόκειται για
μια ξεκάθαρα ανήθικη πράξη, αυτός δε
που την διαπράττει δεν δικαιούται να
επικαλείται κανένα "ηθικό πλεονέκτημα".
Και στην θέση αυτή βρίσκεται σήμερα η
Αδέσποτη Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και όχι
μόνο με το παράδειγμα που ανέφερα.
Ο Λαός πληρώνει με αυξήσεις φόρων,
εισφορών, ΦΠΑ, ΕΦΚΑ και δήθεν, Πρωτογενή
Πλεονάσματα*
και οι μαϊμού Αριστεροί, παίζουν το...
"ηθικό πλεονέκτημα" και "ζήτω η
τρέλα και τα καπέλα"... !
*
"Πρωτογενές Πλεόνασμα" είναι το
αποτέλεσμα μια παραγωγικής διαδικασίας,
μετά την αφαίρεση των πάσης φύσεως
εξόδων και ΟΧΙ αυτά που μπαίνουν στο
ταμείο μέχρι την εκκαθάριση. Αν στο
τέλος έχεις 1000 ευρώ στο ταμείο και
χρωστάς 2000, αυτό το χιλιάρικο ούτε δικό
σου είναι ούτε και Πρωτογενές Πλεόνασμα,
Γκέγκε;