Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Κούβα… Η μικρή απόσταση μεταξύ του μιάσματος και του αγαπημένου συνεταίρου…
Όταν
ο Τζών Κέννεντυ ήταν ακόμα ένας νέος κι άγνωστος γερουσιαστής, έγραφε :
«Αρνηθήκαμε να βοηθήσουμε την Κούβα, τη στιγμή που είχε απόλυτη ανάγκη
για οικονομική ανάπτυξη. Χρησιμοποιήσαμε την επιρροή της κυβέρνησής μας,
για να εξυπηρετήσουμε τα συμφέροντα και να πολλαπλασιάσουμε τα κέρδη
των ιδιωτικών αμερικανικών εταιρειών, που κρατούσαν στα χέρια τους την
οικονομία του νησιού. Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησής μας αναγνώρισαν
επίσημα τον Μπατίστα, σαν πιστό φίλο και σύμμαχο, τη στιγμή που ο
Μπατίστα έσφαζε χιλιάδες ανθρώπους, καταργούσε και τα τελευταία λείψανα
της ελευθερίας και έκλεβε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια απ’ τον......
κουβανικό λαό. Κατά συνέπεια, δεν είναι η πολιτική του Κάστρο, αλλά η
δική μας, που έκανε τον γειτονικό λαό να στραφεί ενάντια μας.»
Jean-Jacques Servan-Schreiber : Παγκόσμια Πρόκληση, εκδ. «ΩΡΟΡΑ» Ν. Ράπτης, Αθήνα, 1981, σελ. 249-250
Το
πλέον εύκολο των επιχειρημάτων όταν έχεις απέναντί σου εκπρόσωπο της
Αριστεράς και ιδίως του ΚΚΕ, για να πείσεις ότι οι άνθρωποι σου
προτείνουν ως πρότυπο κάτι που ούτε να το ακούς δεν θέλεις, είναι να
τους θέσεις το ερώτημα : «Καλά, και ποιο μοντέλο διακυβέρνησης
προτείνετε; Την Κούβα;» Φυσικά, πρόκειται για επιχείρημα που όλοι μας το
έχουμε ακούσει κατά καιρούς. Παρόλα αυτά, εκείνο που με κάνει να
οργίζομαι, ΔΕΝ είναι το γεγονός ότι το ερώτημα στηλιτεύει ένα καθεστώς
ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΗΖΕΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ, ορθώς στηλιτεύεται, με εξοργίζει αυτό που
εγώ διαβλέπω ως ΥΠΟΚΡΙΣΙΣΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΩΝΤΩΝ… Διότι, φυσικά, αυτό που
στηλιτεύουν είναι ένα καθεστώς που έχει σχεδόν εκμηδενίσει τα ανθρώπινα
δικαιώματα. Το ίδιο ισχύει ας πούμε και για τη Βόρεια Κορέα, που κι αυτή
ενίοτε φέρουν ως αντι-παράδειγμα, και ορθότατα. Αλλά, κι εδώ βρίσκεται η
υποκρισία, το στηλιτεύουν ΟΧΙ ΔΙΟΤΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
καταπατώνται, μα ΔΙΟΤΙ δεν έχουν ανοίξει τα σύνορά τους στη διεθνή
οικονομία και το διεθνές εμπόριο, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΑΝ ΤΟ ΕΠΡΑΤΤΑΝ, ΟΥΔΕΙΣ ΚΑΙ
ΟΥΔΟΛΩΣ ΘΑ ΕΙΧΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ στη Κούβα ή τη
Βόρεια Κορέα, ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΟΥΔΕΙΣ ΚΑΙ ΟΥΔΟΛΩΣ ΔΙΝΕΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ
ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΑ… Ο
κομμουνισμός στη Κίνα, ΟΥΔΟΛΩΣ ενοχλεί όσους την ίδια στιγμή ενοχλούνται
από τον κομμουνισμό της Κούβας ή της Βόρειας Κορέας, ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑ
ΤΡΙΑ ΑΥΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ
ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥΣ… Και να είμαστε βέβαιοι, ΠΩΣ ΑΝ ΑΥΡΙΟ Η ΚΟΥΒΑ ή Η ΒΟΡΕΙΑ
ΚΟΡΕΑ αποφασίσουν να ακολουθήσουν το κινεζικό παράδειγμα, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΘΑ
ΓΙΝΟΥΝ ΑΙΦΝΙΔΙΩΣ «ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΕΣ» (ΑΝ ΟΧΙ ΚΑΙ «ΑΓΑΠΗΤΟΙ») ΣΥΝΕΤΑΙΡΟΙ,
ΑΛΛΆ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΟΛΑ ΤΑ «ΥΠΟΛΟΙΠΑ», (π.χ. ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ)
ΘΑ ΜΠΟΥΝ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΗ, ΤΡΙΤΗ, ΤΈΤΑΡΤΗ ΜΟΙΡΑ… Και επίσης, το βιοτικό
επίπεδο της Κούβας, ή της Βόρειας Κορέας, (δηλαδή ή μισθοί τους) θα
προβάλλεται πιθανώς και ως «στόχος» για πολλούς
«κακομαθημένους» εργαζόμενους στη Δύση, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΕΔΩ (ΔΗΛΑΔΗ ΔΥΤΙΚΗΣ) ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ…
Το παράδειγμα της Αργεντινής
(Σχόλιό μου στο λογαριασμό μου στο facebook,
σε δημοσίευμα με τίτλο «Τι θα μπορούσε να μας διδάξει το παράδειγμα της
Αργεντινής) : Πάντα είναι χρήσιμη η ΙΣΤΟΡΙΑ... Η Παγκόσμια Ιστορία, ΜΑ
ΠΡΟ ΠΑΝΤΩΝ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΣΤΟ
ΙΔΙΟ ΒΑΘΜΟ... Τόσα ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ που να σε κάνουν ΌΧΙ ΜΟΝΟ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟ μα
και να σε ΥΠΟΧΡΕΩΣΟΥΝ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ ΤΟ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ, ΔΙΟΤΙ ΤΟΥΤΗ Η ΕΚΔΟΧΗ, Η
ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟΥ, είναι κάτι που ΚΑΤΑ ΚΟΡΟΝ έχει επαναληφθεί σε
τούτον τον τόπο...
Η σημασία του σωστού ερωτήματος : «Όλοι μαζί τα φάγαμε»;
«Πιστεύω
ότι συχνά οι ερωτήσεις είναι εξίσου σημαντικές με τις απαντήσεις. Εννοώ
ότι το να σκεφτείς ένα ερώτημα ή το να συνειδητοποιήσεις ότι κάτι
τίθεται ως ερώτημα έχει μερικές φορές την ίδια αξία με τη δυνατότητα να
δοθεί απάντηση σε αυτό το ερώτημα.»
Συνέντευξη του Σερ Ρότζερ Πένροουζ στο Θανάση Λάλα, εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», [ένθετο Το άλλο Βήμα] 4/4/1999
(Σχόλιό μου [15/12/2011] στο facebook σε ρεπορτάζ (www.kerdos.gr) που αναφέρεται σε debate
της Intelligence Squared Greece [IQ2], με θέμα την κοινωνική ευθύνη και
την επίμαχη δήλωση «όλοι μαζί τα φάγαμε» του αντιπροέδρου της
κυβέρνησης κ. Θεόδωρου Πάγκαλου.) :
Ένα σχόλιο σε όσα διάβασα στο ρεπορτάζ… Αναφέρομαι σε μια ΚΡΙΣΙΜΗ
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ που αφορά τόσο αυτούς που επιχειρηματολόγησαν ΥΠΕΡ του «όλοι
μαζί τα φάγαμε» όσο και αυτούς που επιχειρηματολόγησαν ΕΝΑΝΤΙΟΝ της
άποψης αυτής… Φοβούμαι ότι τοποθετούμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΣ σε μια ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ (ως
τέτοια έθεσε την θέση του «όλοι μαζί τα φάγαμε» ο κύριος Πάγκαλος) που
στην συνέχεια έγινε ΕΡΩΤΗΜΑ - ΠΑΓΙΔΑ («όλοι μαζί τα φάγαμε;»)… Το
ερώτημα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ… Το ερώτημα είναι : ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΚΛΕΨΑΜΕ; … Διότι
ο κόσμος δεν ρωτά πού πήγαν τα νόμιμα, αλλά τα παράνομα… Διότι μέσα στο
«ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ» τσουβαλιάζονται οι πάντες : νόμιμοι αποδέκτες και
κλέφτες, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΛΥ ΒΟΛΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ… Εν ολίγοις : κάθε
συζήτηση επί του θέματος, ΧΩΡΙΣ ΠΡΗΓΟΥΜΕΝΗ ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ ΩΣΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΝΑ
ΕΚΤΕΘΕΙ ΠΟΥ ΠΗΓΕ Ο ΚΑΘΕ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΠΟΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ 1981 ΚΑΙ ΔΩΘΕ, είναι μια
«συζήτηση» ΕΚΤΟΝΩΣΗΣ αν όχι ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ από όσους έχουν συμφέρον για μια
τέτοια εκτόνωση ή συγκάλυψη και ΠΑΓΙΔΑ για όσους βιαστικά αποδέχονται
ένα τέτοιο ερώτημα, δηλαδή παγίδα…
Οι κόκκινες γραμμές δεν έχουν καμία σημασία
Η
ΣΥΧΝΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ της Ιστορίας, όταν ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΟΜΑΣΤΕ ΑΠ’ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ
ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΑΠ’ ΑΥΤΗ ΟΣΟΙ ΑΣΚΟΥΝ ή ΦΙΛΟΔΟΞΟΥΝ ΝΑ ΑΣΚΗΣΟΥΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΤΟΠΟ… «Δημιουργούν την εντύπωση την τόσο διαδεδομένη στην
ελληνική ιστοριογραφία και στην ελληνική πολιτική ότι η Ελλάδα είναι μια
σκηνή από άψυχες μαριονέττες, τα νήματα των οποίων κινούνται από ξένους
δακτύλους»
Νίκος Σβορώνος : Η Ελλάδα στη δεκαετία του 1940-50, Θεμέλιο, 1984
Ζητάμε
κόκκινες γραμμές… Ορθώς η κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει τέτοιες γραμμές…
Και να ήθελε να τις βάλει, δεν έχουν καμία σημασία, διότι ούτως ή άλλως
θα ήταν αόρατες μέσα στον ωκεανό του αίματος που έχει βάψει πατώματα,
τοίχους και ταβάνια στο Σφαγείο… Κόκκινο πάνω στο κόκκινο… Για να
αποκτήσουν ξανά περιεχόμενο οι κόκκινες γραμμές, πρέπει ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΕΞΩ
ΑΠΟ ΤΟ ΣΦΑΓΕΙΟ, και το αίτημα να υποβληθεί ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΡΜΟΔΙΟ ΝΑ ΤΟ
ΠΑΡΑΛΑΒΕΙ… Διότι εδώ, το αίτημα υποβάλλεται σε κυβερνήσεις που από τη
πρώτη ημέρα του (πρώτου) Μνημονίου, ήδη διέρρηξαν κάθε σχέση με την
κοινωνία και σταδιακά ΑΠΟΚΟΠΗΚΑΝ ΕΝΕΤΕΛΩΣ ΑΠ’ ΑΥΤΗ, ασκώντας μια
εξουσία, που μπορεί να είναι συνεπής ΜΕ Ο,ΤΙ ΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ
ΛΑΪΚΉ ΕΝΤΟΛΗ ΚΑΙ ΘΕΛΗΣΗ… Άρα, το ζήτημα ΔΕΝ είναι να υποβάλουμε αιτήματα
ΣΕ ΑΝΑΡΜΟΔΙΟΥΣ, αλλά ΩΣ ΛΑΟΣ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ Η ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ
ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑ ΜΕ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΠΡΑΓΜΑ ΜΑΓΙΚΟ
ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΩΡΕΣ….
(Στα Σχολιανά 40, εκ παραδρομής εν ανέφερα σε ποιον ανήκει το απόσπασμα «Όταν
ένας πολιτικός γνωρίζει τι πρέπει να γίνη εις την χώραν του και δεν
δύναται να το πραγματοποιήση, διότι του αρνούνται τας αναγκαίας
προϋποθέσεις, οφείλει, αντί να συμβιβάζηται με την συνείδησίν του, να
αποχωρή… (κ.λπ.)…» Ανήκει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και ελέχθη (για την ακρίβεια περιέχεται σε επιστολή του) εν έτει 1963)