Γράφει ο
Θάνος Δημάδης
Τι να πει κανείς και τι να σχολιάσει για τα όσα τραγελαφικά διαδραματίζονται αυτές τις ώρες στο υπό κατάληψη κτίριο της Νομικής από- παράνομους, νόμιμους δεν έχει σημασία- μετανάστες Ούτε σημασία έχει ότι οι καταληψίες είναι μετανάστες. Όπως επίσης τίποτα δεν αλλάζει στην ιστορία αυτή αν το κτίριο παραδόθηκε στους εξαθλιωμένους αυτούς ανθρώπους από φοιτητικές παρατάξεις -και όχι από φοιτητές.
Αυτό έχει τη σημασία του- ή αν τελικά οι αιτούντες άσυλο μπήκαν με το έτσι θέλω μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο. Σα να λέμε ότι βρήκαν φως και μπήκαν, όπως έχει το δικαίωμα να μπει μέσα στο χώρο των ελληνικών πανεπιστημίων, και κατ΄επέκταση του πανεπιστημιακού ασύλου, όποιος κι όποτε θέλει χωρίς η φοιτητική του ιδιότητα να είναι προαπαιτούμενο. Για να συνεχίσω το συλλογισμό μου και να πάω ένα βήμα παραπέρα, θα υποστήριζα, επίσης, ότι μικρή αξία έχει αν.....
το πανεπιστήμιο ως αποτέλεσμα θα κλείσει μία, δύο ή τρεις βδομάδες. Ας υποθέσουμε ότι πρόκειται για μία από τις κλασικές επαναλαμβανόμενες για "ψύλλου πήδημα" καταλήψεις.
Έχει όμως σημασία να εξετάσουμε τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα και τι κάνουν τώρα εν μέσω αυτής της κρίσης, που καλούνται να διαχειριστούν, οι ίδιοι οι καθηγητές και οι πρυτανικές αρχές για να διαφυλάξουν το "ιερό"- όπως το αποκαλούν με συναισθηματικούς όρους- πανεπιστημιακό άσυλο. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, καθένας και όλοι μαζί, και πρωτίστως οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί φορείς της ακαδημαϊκής κοινότητας, φέρουν το μερίδιο της ευθύνης τους. Και απέναντι στην ιστορία του ασύλου, και απέναντι στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, που θέλουν να λένε ότι υπηρετούν, αλλά και απέναντι στους εαυτούς τους. Το μπαλάκι των ευθυνών που πηγαίνει από τους πανεπιστημιακούς στο Υπουργείο Παιδείας και από εκεί στις φοιτητικές παρατάξεις, δε μπορεί να συνεχιστεί άλλο.
Τόσα χρόνια τώρα που συνεχίζεται αυτή η ιστορία έχουν καταγραφεί οι ευθύνες τους καθενός. Των πανεπιστημιακών αρχών που διαχρονικά αντιτάσσονται σε κάθε πρόταση επίλυσης του ζητήματος με αποτέλεσμα να έχουμε φθάσει σήμερα σε ένα νόμο περί ασύλου που στην πράξη είναι ανενεργός. Του Υπουργείου Παιδείας που διαχρονικά την τελευταία δεκαετία λόγω πολιτικού κόστους και ταμπού της κοινωνίας μας δεν έφερε στο τραπέζι του διαλόγου δραστικές προτάσεις για να λήξει επιτέλους αυτό το ζήτημα. Και φυσικά των φοιτητικών παρατάξεων που από φορείς καινοτομίας έχουν καταντήσει φορείς συντήρησης μέσα στα ίδια τα πανεπιστήμια για χάρη των δικών τους συντεχνιακών συμφερόντων.
Το πρόβλημα είναι γνωστό, η λύση είναι μονόδρομος και δεν έχουμε την πολυτέλεια να επιλέξουμε ανάμεσα σε πολλά μονοπάτια για να φτάσουμε σε αυτή. Εδώ πλέον το ζητούμενο δεν είναι αν θα διαφυλάξουμε το άσυλο στα πανεπιστήμια. Αλλά το αν θα προστατεύσουμε τα πανεπιστήμια μας από την ασυλία ανευθυνότητας όσων όλα αυτά τα χρόνια συντελούν στην σταθερή υποβάθμιση του ακαδημαϊκού τους χαρακτήρα και του πραγματικού πνευματικού τους ρόλου. Καλή η εξωστρέφεια των ελληνικών πανεπιστημίων, καλά και τα ταξίδια Ελλήνων Πρυτάνεων στην Ουάσινγκτον και οι συναντήσεις τους με αμερικανικούς συναδέλφους τους, καλή και η συζήτηση ακόμα για τα συμβούλια διοίκησης και τους νέους τρόπους λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας μας. Μήπως όμως όλα αυτά μοιάζουν με χλιδάτη πολυτέλεια μπροστά σε ανοιχτά και άλυτα θέματα- όπως το άσυλο- που χρονίζουν και κανείς δε θέλει να αγγίξει. Και τελικά, μήπως, όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς (Υπουργείο Παιδείας, Πρυτάνεις, κόμματα, φοιτητικές παρατάξεις) επιλέγουν εσκεμμένα περί άλλα να τυρβάζουν;
Θάνος Δημάδης