Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Παρατηρώ
πως συχνά, διάφοροι πολιτικοί στο δημόσιο λόγο τους, ορμώμενοι από
διάφορες αιτίες, θεωρούν αναγκαίο να υπογραμμίζουν πως «όλοι μας είμαστε
πατριώτες» ή ότι «δεν υπάρχουν περισσότερο και λιγότερο πατριώτες»,
(αναφερόμενοι πάντοτε στον πολιτικό κόσμο), ενίοτε δε, να σημειώνουν πως
ομιλούν για κάτι το «αυτονόητο».
Προσωπικά,
δεν κατανοώ καθόλου ούτε το γιατί πρέπει να επισημαίνεται κάθε λίγο και
λιγάκι αυτό το «αυτονόητο», ούτε όμως και την ίδια την ανάγκη
«επιβεβαίωσης» αν όχι «αυτοεπιβεβαίωσης» του πατριωτισμού του καθενός.
Για
να το πω ευθέως, προβληματίζομαι για το αν αυτή η πρεμούρα υποκρύπτει
ένα είδος προσωπικής ανησυχίας για την δημόσια εικόνα τους πιθανώς
επειδή ό,τι εκφράζουν γνωρίζουν ή θεωρούν πως η Κοινή Γνώμη (καλώς ή
κακώς) δεν το εντάσσει στο λήμμα «Πατριωτισμός», αν δεν το εξαιρεί
ρητώς, ή αν οι ίδιοι προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους πως δεν είναι
δυνατόν να θεωρηθούν «αντιπατριώτες» (λόγω συγκεκριμένων πράξεων ή
......
παραλείψεών τους) προβάλλοντας το -μάλλον ανιστόρητο επιχείρημα- πως
«όλοι είναι πατριώτες», ανιστόρητο διότι, γνωρίζουν πως η παγκόσμια
Ιστορία (ασφαλώς δε η ελληνική δεν εξαιρείται) είναι αρκετά πλούσια σε
μαθήματα προδοσίας και δωσιλογισμού.
Άλλωστε,
οι αξίες που χαρακτηρίζουν τον κάθε άνθρωπο, είναι ζήτημα μαχητό :
αποδεικνύονται μέσα από τις πράξεις (ή την αποφυγή πράξεων).
Συνεπώς,
μένω πάντα με την απορία αυτή, δηλαδή, πόθεν η ανάγκη τέτοιων δημόσιων
δηλώσεων περί «Πατριωτισμού». Ούτως ή άλλως, ό,τι και αν ειπωθεί στον
«επίσημο» δημόσιο (πολιτικό) λόγο, στα καφενεία και πολύ περισσότερο
μέσα στα σπίτια του κοσμάκη, το πολιτικό προσωπικό εισπράττει ό,τι κατά
τη κρίση του κοσμάκη αυτού, οφείλει να εισπράξει, ανάμεσα δε σε όλα τα
άλλα, και χαρακτηρισμούς που κατατάσσει τον κάθε πολιτικό στο κατάλληλο
λήμμα του λεξιλογίου : από το πιο ευνοϊκό μέχρι το πιο απαξιωτικό (ή και
το πιο πρόστυχο, αλλά, κι αυτό αποτελεί μέρος του εν χρήσει
λεξιλογίου)…