Το Μέγα Εκπλειστηρίασμα

Βασίλης Δημ. Χασιώτης :

   Από τη στιγμή που το Μνημονιακό Τόξο στη Βουλή, από τότε που συγκροτούνταν μονάχα απ' το ΠΑΣΟΚ, ίσαμε σήμερα που συγκροτείται από τη συντριπτική πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών κόμματων, πολλά άλλαξαν στη δημόσια επιχειρηματολογία για τα Μνημόνια απ' τη πλευρά των πολιτικών δυνάμεων του Μνημονικού Τόξου.

   Ασφαλώς, νομίζω πως όλοι μας διαπιστώνουμε ότι η προ του 2015 ΚΥΡΙΑΡΧΗ συζήτηση για το ζήτημα της νομιμότητας των Μνημονίων και της κουρελοποίησης του Συντάγματος, (ο χαρακτηρισμός αυτός βρίσκονταν στη καθημερινή επιχειρηματολογία εναντίον των Μνημονίων), πλέον δεν ακούγεται παρά περιθωριακά και κυρίως, ακόμα κι όταν θίγεται, διατυπώνεται (πάντα απ' την πλευρά των πολιτικών δυνάμεων του Μνημονιακού Τόξου, που μονοπωλούν το χρόνο στον συστημικό δημόσιο λόγο) στη λογική του «εν τάξει, το ακούσαμε, τώρα ας δούμε πώς θα διαχειριστούμε καλύτερα την πραγματικότητα», δηλαδή τις μνημονιακές απαιτήσεις και τις συνέπειές τους.

   Τι εγκαθιδρύεται εδώ ως επιχείρημα;

   Ό,τι το πιο επικίνδυνο για τη Δημοκρατία και την υπόθεση της υπεράσπισης των γενικού και εθνικού συμφέροντος : Η αποδοχή ότι τα Μνημόνια, τα οποία πρωτίστως εξυπηρετούν εδώ και εφτά χρόνια, και με βάση τις υπογραφές που έπεσαν, θα εξακολουθούν να........

εξυπηρετούν τις επόμενες πολλές δεκαετίες, πρωτίστως τα Ξένα Συμφέροντα (των δανειστών και όχι μόνο), τη ντόπια Μεγαλοδιαπλοκή, και σε ό,τι αφορά τη μικρομεσαία τάξη και κυρίως αυτή των μισθωτών και συνταξιούχων το μόνο που τους υπόσχεται είναι ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση, η αποδοχή λοιπόν αυτής της πραγματικότητας, είναι ως φαίνεται επαρκής λόγος να θυσιαστεί στο βωμό των Μνημονιακών Επιταγών η Συνταγματική και όχι μόνο Νομιμότητα της Χώρας.

   Όμως, προσωπικά, δεν γνωρίζω και δεν αποδέχομαι ΚΑΝΕΝΑ λόγο, που να μπορεί να επιβάλλει το οποιοδήποτε επιχείρημα το οποίο θα ήταν δυνατό να αιτιολογήσει τον παραμερισμό, πόσο μάλλον την κατάρρευση της Συνταγματικής Τάξης της Χώρας, και άρα την κατάρρευση του Κράτους Δικαίου, συνεπώς την ίδια την κατάρρευση της Δημοκρατίας. Ως προς αυτό το τελευταίο, προχτές μόλις παρακολουθώντας στην τηλεόραση μια συζήτηση, όταν κάποιος εκ των συμμετεχόντων στη συζήτηση αναφέρθηκε στην κατάρρευση της Συνταγματικής Τάξης και επομένως της ίδιας της Δημοκρατικής Τάξης, προκάλεσε την οργίλη αντίδραση ενός υπερασπιστή της νυν κυβερνητικής πολιτικής (αναφέρομαι σ' αυτή την μετά το θέρος του 2015), ο οποίος δεν αποδέχτηκε ούτε καν ως έκφραση γνώμης ότι η Δημοκρατία δεν υφίσταται, με το ακαταμάχητο επιχείρημα ότι η κυβέρνηση προέκυψε από εκλογές! Όμως, πέραν του ευλόγου ερωτήματος από πότε οι εκλογές αποτελούν απαλλακτικό βούλευμα για κυβερνητικές επιλογές που πασίδηλα έχουν οδηγήσει σε κατάρρευση του Κράτους Δικαίου, διερωτώμαι, η νυν κυβέρνηση δεν ήταν αυτή που σταθερά έως και την αναρρίχησή της στην εξουσία, ουδόλως αποθαρρύνονταν από το γεγονός ότι οι προ αυτής Μνημονιακές κυβερνήσεις κι αυτές εκλεγμένες ήταν, αλλά, παρόλα αυτά, ήταν η κατάρρευση της Συνταγματικής Τάξης και της ίδιας της ουσίας της Δημοκρατίας που αποτελούσαν το βαρύ πυροβολικό της όλης της επιχειρηματολογίας της ως αντιπολίτευσης;

   Συνεπώς το Αιδώς Αργείοι εδώ ταιριάζει γάντι.

   Όχι όμως για ό,τι συνέβη μετά το 2010, μα και η άρνηση να διερευνηθούν οι συνθήκες, τα αίτια και οι ευθύνες εκείνων που μας οδήγησαν στο 2010, επίσης οδηγούν σε ανάλογα συμπεράσματα για το ζήτημα του ελλείμματος Δημοκρατίας στη Χώρα μας, που επιβεβαιώνεται απ' αυτή καθαυτή την άρνηση διερεύνησης της πορείας μας προς το ολέθριο έτος της Αποκάλυψης της Αθλιότητας.

   Προσωπικά είμαι απολύτως πεπεισμένος πως αν υπήρχε ένα, μονάχα ένα, σοβαρό στοιχείο που θα αποδείκνυε πως ήταν το «πλουσιοπάροχο κοινωνικό» κράτος ή το μεγάλο μέγεθος του δημόσιου τομέα ή ακόμα και η φοροδιαφυγή της μικρομεσαίας επιχειρηματικής τάξης που οδήγησαν στο 2010, τότε, αν τέτοια στοιχεία, που αναμφίβολα υπάρχουν, (και σε ποιο άλλωστε κράτος δεν υπάρχουν;) θα ήταν αρκετά να αποδείξουν ότι είναι αυτά, ή ΚΥΡΙΩΣ αυτά που μας οδήγησαν στον γκρεμό, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η σχετική έρευνα θα είχε γίνει και μάλιστα κατ’ επιταγήν των Δανειστών, σε βάθος και χρόνου και περιεχομένου, και τα πορίσματά της θα προβάλλονταν καθημερινά επί εφτά τώρα χρόνια επί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Όμως, ακριβώς επειδή δεν αποδεικνύεται η αισχρή κατηγορία τους στη λογική της συλλογικής ευθύνης, μάλλον κάτι άλλο θα πρέπει να ευθύνεται, το οποίο θα πρέπει όχι μόνο να τύχει της προστασίας τόσο του ελληνικού πολιτικού συστήματος όσο και των Ξένων, κάτι πολύ σημαντικό, η προστασία του οποίου επιβάλλει να ενοχοποιηθεί στη θέση του ολόκληρος ο ελληνικός λαός και κυρίως να πληρώσει το αντίτιμο της ευθύνης του. Τι είναι «αυτό»; Ασφαλώς όχι κάτι που να αφορά αποκλειστικά κάποια ελληνικά μεγάλα συμφέροντα. Αυτό που μας έβαλε στη Μνημονιακή Περιπέτεια ήταν σε πρώτο βαθμό η σωτηρία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών που ήταν εκτεθειμένες στο ελληνικό δημόσιο χρέος και σε ένα επόμενο βήμα ένα γενικότερο σχέδιο λεηλασίας της Χώρας που υπερέβαινε την επιχείρηση διάσωσης των παραπάνω ξένων τραπεζών που εξελίχθηκε σε κανονική Κατοχή επί του δημοσίου και ιδιωτικού πλούτου και εισοδήματος με την κανονική Αποικιοποίηση της Χώρας που από τη κυβέρνηση, (δια του πρωθυπουργού της), περιγράφεται ως Αποικία Χρέους, από εμένα δε, Αποικία με τα όλα μας.

   Η Αθλιότητα κατά πως τόχει συνήθειο, αφού βάφτισε ένα ολάκερο λαό «τεμπέλη» και «διεφθαρμένο», χωρίς καν το δικαίωμα της απόκρουσης εκ μέρους του της κατηγορίας αυτής, εξαπέλυσε ακολούθως εναντίον του ένα τσουνάμι ηθικολογίας προκειμένου να ξεπλύνει την «εθνική βρωμιά», επιστρατεύοντας στην αποστολή αυτή ό,τι διαθέσιμο δουλοπρεπές και επιρρεπές στον αντιπατριωτισμό υλικό υπήρχε διαθέσιμο, μαζί βεβαίως με συμμάχους που προσέτρεξαν στην υπηρεσία της από γνήσια ιδεολογική ταύτιση μαζί της.

   Όμως, ούτε αυτό, ούτε ακόμα και το τσουνάμι των σκληρών μέτρων επέπρωτο να είναι τα πιο σημαντικό. Το πιο σημαντικό ήταν το τσουνάμι της Εθνικής Απογοήτευσης, όταν ο λαός έβλεπε τους ηγέτες της αντίστασής του εναντίον της Αθλιότητας να τον εγκαταλείπουν, να περνάνε στην υπηρεσία της Αθλιότητας και ακολούθως να επιτίθενται εναντίον του ως στρατιώτες του Κτήνους.

   Αποτέλεσμα;

   Η ουσιαστική απόρριψη του πολιτικού συστήματος εξουσίας του Παλαιο- και Νεοπαλαιο-Κομματισμού από το λαό κι αυτό  ανεξάρτητα από το πού οδεύει η ψήφος του καθενός που είναι, στη συντριπτική πλειοψηφία, ψήφος επιλογής όχι πλέον μεταξύ διαφόρων ποικιλιών και επιλογών του κακού, αλλά, μεταξύ του επώδυνου θανάτου και της ευθανασίας.

   Η Εμπιστοσύνη όμως δεν χάθηκε μονάχα για το πολιτικό σύστημα. (Για τα συνδικάτα και τα ΜΜΕ καλύτερα ας μη μιλήσουμε καθόλου). Αρχίζει να χάνεται και για τέτοιους θεσμούς οι οποίοι παραδοσιακά αποτελούσαν τις εξαιρέσεις του έχοντος καταστεί κανόνας απαξίωσης για τις παραπάνω περιπτώσεις, όπως η Δικαιοσύνη και η Εκκλησία.

   Θα τολμούσα να υποστηρίξω πως τα πράγματα θα εξακολουθούσαν να είναι,  ακόμα κι έτσι, κάπως υποφερτά αν δεν είχε καταστραφεί εντελώς εκείνος ο πόρος που αποτελεί το καύσιμο για να κινηθεί προς την επιθυμητή κατεύθυνση η Κοινωνία, η Οικονομία, το ίδιο το Κράτος και η ίδια η Δημοκρατία : Το Όραμα πως παρά τις δυσκολίες του παρόντος το αύριο είναι πιο ελπιδοφόρο.

   Πού καταλήγουμε λοιπόν;

   Καταλήγουμε στο ότι το Σπίτι μας, η Ελλάδα, χτυπήθηκε από ένα ισχυρό σεισμό και η ζημιά αξιολογήθηκε με το κόκκινο χρώμα.

   Τι σημαίνει αυτό;

   Σημαίνει ερείπια, που όμως, όπως αποκαλύφθηκε, δεν οφείλονταν τόσο -ή μονάχα- στο σεισμό αλλά σε ένα όργιο κακοτεχνιών τις οποίες επιμελώς απέκρυβε η ομάδα των εργολάβων και μηχανικών που είχαν κατασκευάσει το Σπίτι. Όμως η ζωή προχωρά και οφείλουμε να τη βοηθήσουμε να προχωρήσει. Η Αθλιότητα, (η ομάδα των εργολάβων και μηχανικών που έχτισε το Σπίτι που κατέρρευσε), βάλθηκε να μας πείσει πως δεν χρειάζεται παρά να αναθέσουμε στους ίδιους τη κατασκευή του Νέου Σπιτιού, δηλώνοντας μάλιστα εξ αρχής πως θα χρησιμοποιήσουν τα ίδια υλικά του προηγούμενου Σπιτιού που τώρα κείτονται σε Ερείπια.

   Τούτη η κατάληξη αποτελεί και τη μαμή όλων των πλειστηριασμών, αποτελεί το Μέγα Εκπλειστηρίασμα.