Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Τι είναι ο δωσιλογισμός;
Χοντρικά,
για να μην μπλεχτούμε σε λεπτομέρειες, η συνεργασία με τον εχθρό. Π.χ.,
μια Ξένη Δύναμη κατακτά τη Χώρα, της οποίας την Κυριαρχία καταργεί, (τα
μέσα κατάκτησης δεν έχουν σημασία παρά για να διακρίνουμε το είδος του
Κατακτητή και όχι την Κατάκτηση καθαυτή), και μέλη του ντόπιου
κατεστημένου πλέγματος Εξουσίας σπεύδει για λόγους που τα ίδια
επικαλούνται, (συνήθως ότι «απέτρεψαν τα χειρότερα» - αυτό ήταν το κύριο
επιχείρημα σχεδόν όλων των δωσιλόγων που πρόβαλαν ως επιχείρημα στις
επακολουθήσασες δίκες μετά την Κατοχή στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), ενώ,
αυτό το επιχείρημα μάλιστα δεν προβάλλεται καν σε ορισμένες ειδικές
κατηγορίες δωσιλόγων, όπως οι οικονομικοί δωσίλογοι, οι οποίοι σπεύδουν
να θέσουν τις οικονομικές τους «υπηρεσίες» τους στην Ξένη Δύναμη ή υπό
την προστασία της Ξένης Δύναμης, με την οποία αναπτύσσουν και ένα
επικερδές εμπόριο μεσούσης της Κατοχής. Είναι μια εικόνα οικεία από την
Ιστορία, διεθνή και εθνική.
Εδώ, αυτό το οποίο έχουμε κατά νου όταν αναφερόμαστε σε «Κατοχική
Δύναμη», είναι μια ξένη κρατική οντότητα που με την οποιαδήποτε
δικαιολογία εισέβαλε στρατιωτικά και κατέκτησε ένα άλλο κράτος ενάντια
στη Διεθνή Νομιμότητα, για να επιδοθεί στη συνέχεια στη λεηλασία και
καταστροφή των ανθρώπινων και υλικών του πόρων.
Τι γίνεται όμως όταν έχουμε μια εισβολή με άλλα μέσα, οικονομικά, και
από Ξένη Δύναμη που δεν είναι μόνο κρατική οντότητα μα και ένας ή
περισσότεροι διεθνείς οργανισμοί, αλλά όμως, όχι μόνο......
συνετελέσθη αυτή η
εισβολή κατά παράβαση της Διεθνούς Νομιμότητας μα και επιφέρει τα ίδια
αποτελέσματα με την Στρατιωτική Κατοχή, δηλαδή κατάλυση της Εθνικής
Κυριαρχίας, της Έννομης Εσωτερικής Συνταγματικής Τάξης και ακολούθως
λεηλασία των ανθρώπινων και υλικών πόρων της Χώρας;
Δεν
αναφέρομαι εδώ σε όσους με την οποιαδήποτε δικαιολογία συνεργάστηκαν με
την Ξένη Κατοχική Δύναμη, μα στο αν αυτή η ίδια η Ξένη Δύναμη ενδέχεται
να αποτελεί κι αυτή μια Διεθνή Συμμορία Δωσιλόγων, ακόμα κι αν δεν
βρίσκει πρόθυμους συνεργάτες σε εθνικό επίπεδο.
Ας φέρουμε ένα παράδειγμα. Υποθετικό.
Έστω
μια Χώρα Α, η οποία αιτιείται τη συνδρομή της Διεθνούς Κοινότητας η και
τμήματος αυτής, προκειμένου να αντιμετωπίσει μια δύσκολη οικονομική
κατάσταση (π.χ., ένα πρόβλημα χρέους) την οποία αδυνατεί να
αντιμετωπίσει μόνη της ή μέσω των αγορών. Έστω ότι σπεύδουν να την
συνδράμουν ένας Διεθνής Οργανισμός και ορισμένα άλλα κράτη, όλοι τους
αξιοσέβαστα μέλη της Διεθνούς Θεσμικής Δημοκρατικής Κοινότητας και
υπόλογα σε λογοδοσία στο Διεθνές Δίκαιο. Δεν έσπευσαν λ.χ. να τη
συμπαρασταθούν κράτη και ιδιωτικοί οργανισμοί με αμφίβολη αν όχι
πιστοποιημένη την μη συμμόρφωσή τους στην Διεθνή Νομιμότητα. Ο Διεθνής
Οργανισμός που έσπευσε ήταν, έστω, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο -ΔΝΤ,
ένας Διεθνής Οργανισμός που ασφαλώς πουθενά δεν αναφέρεται ότι μπορεί να
δρα κατά παράβαση της Διεθνούς Νομιμότητας και επί του παρόντος, ας
υποκριθούμε πως δεν γνωρίζουμε τίποτα για το ιστορικό του, πώς δρα
δηλαδή αυτός ο Οργανισμός.
Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα και αφήνοντας παράμερα κάθε άλλο σενάριο που
έχει να κάνει με το, π.χ., αν το πρόβλημα ήταν όντως πρόβλημα χρέους
και όχι πρόβλημα ρευστότητας που μετατράπηκε σε πρόβλημα χρέους, αν το
χρέος είναι αυτό που αναφέρεται ως μέγεθος, αν το χρέος είναι νόμιμο ή
όχι, αν οι σκληρές απαιτήσεις των δανειστών θα μπορούσαν να μην ήταν
τόσο σκληρές, όλα αυτά ας τα αντιπαρέλθουμε, ώστε να φτάσουμε στο
θεμελιώδες ερώτημά μας : Αυτοί οι Δανειστές - Εκπρόσωποι της Διεθνούς
Θεσμικής Δημοκρατικής Νομιμότητας, έξω και πέρα από τα «αν» που
αναφερθήκαν παραπάνω, ποιό είναι το ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ που δεν μπορούν να
επιβάλλουν στο κράτος - δανειολήπτη, χωρίς, αν το κάνουν, να πάψουν να
αποτελούν μέλη της παραπάνω Νομιμότητας; Μα ασφαλώς να το υποχρεώσουν να
αποδεχτεί μέτρα κόντρα στη παραπάνω Νομιμότητα!
Τώρα : Τι θα συμβεί αν, παρόλα αυτά, η παραπάνω Νομιμότητα παραβιασθεί
εκ μέρους των δανειστών και κυρίως αν παραβιαστεί σε βαθμό που
ουσιαστικά να καταργείται;
Λοιπόν εδώ λογικά αγόμεθα στην παρακάτω διαδοχή συλλογισμών.
Οι παραπάνω Δανειστές - Μέλη της Διεθνούς Θεσμικής Δημοκρατικής
Νομιμότητας, από τη στιγμή που την παραβιάζουν, πριν επιβάλλουν την
Κατοχική τους εξουσία στο κράτος - δανειολήπτη, έχουν προηγούμενα
καταλύσει την ίδια την Κυριαρχία της Νομιμότητας που θέτει σε κάθε
περίπτωση όχι μόνο όρια ως προς το τι δικαιούνται και τι όχι να
απαιτήσουν από το κράτος - δανειολήπτη μα και δεσμεύσεις ως προς το ίδιο
το περιεχόμενο των όρων αυτών.
Μια
τέτοια όμως κατάλυση της Κυριαρχίας της Νομιμότητας θέτει την ίδια τη
Νομιμότητα υπό καθεστώς Κατοχής και καθιστά την Κατοχική Δύναμη που την
κατέλυσε, μια Δύναμη Εχθρική, Ξένη, έναντι της καταργηθείσας
Νομιμότητας. Αυτή η Κατοχική Δύναμη, αδιάφορα αν συγκροτείται από μια
μόνο «οντότητα» (κρατική ή διεθνή οργανισμό αδιάφορο) ή συνασπισμό
τέτοιων «οντοτήτων», συγκροτεί, συνεπώς, μια Εξουσία Διεθνών Δωσιλόγων η
οποία έχει καταργήσει την Κυριαρχία της Θεσμικής Δημοκρατικής
Νομιμότητας εντός των ορίων του κράτους - δανειστή, το οποίο πλέον,
έχοντας αποσπαστεί βίαια από την Κυριαρχία της Διεθνούς Νομιμότητας,
βρίσκεται στο έλεος της Εξουσίας των κατά τα ανωτέρω Διεθνών Δωσιλόγων.
Η περίπτωση της Μνημονιακής Ελλάδας, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα,
ασφαλώς όχι το μοναδικό. Εν προκειμένω, συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις
ώστε οι «δανειστές» μας να θεωρηθούν Διεθνείς Δωσίλογοι σύμφωνα με τις
παραδοχές που έγιναν δεκτές στο άρθρο αυτό. Κατέλυσαν την Κυριαρχία της
Διεθνούς Νομιμότητας προκειμένου να επιβάλουν το καθεστώς Κατοχής στην
Ελληνική Δημοκρατία. Έτσι, ενδεικτικά, καταλύθηκαν ουσιώδεις πρόνοιες
του Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών αλλά και Ευρωπαϊκών Συμβάσεων που έχουν
να κάνουν με τα Κυριαρχικά Δικαιώματα ενός Κράτους, την Εθνική του
Ανεξαρτησία, τα Ανθρώπινα, Κοινωνικά, Πολιτικά και Οικονομικά
Δικαιώματα, η Συνταγματική Έννομη Τάξη, η ουσιαστική κατάργηση της
Νομοθετικής, Εκτελεστικής και Δικαστικής Εξουσίας με ταυτόχρονο
εξευτελισμό των συνθηκών υπό τις οποίες τις υποχρέωσαν να δράσουν σε
κρίσιμες στιγμές, όπως οι ψηφίσεις των Μνημονιακών Νόμων και όχι μόνο,
ή, ειδικώς για τη Δικαστική Εξουσία να μη λαμβάνουν υπόψη τους αποφάσεις
ιδίως των Ανωτάτων Δικαστηρίων της Χώρας που κηρύσσουν μνηνονιακούς
νόμους αντισυνταγματικούς, καταγγελίες ότι η Τρόικα είχε μεταβληθεί σε
ατζέντη ιδιωτικών επιχειρηματικών αιτημάτων που τα προωθούσε ως
«απαιτήσεις των δανειστών» στην ελληνική κυβέρνηση, κ.λπ., κ.λπ..