Οπου καταπιέζονται οι φυσικές σεξουαλικές επιθυμίες, εκδηλώνονται ως «διαστροφές» ή ως «σκοτεινές συμμαχίες»

0


Δεν απαιτούνται νομικές γνώσεις για να κατανοήσει κάποιος, ότι καμιά κοινωνία στον κόσμο δεν θεσπίζει νόμους δίχως κάποιο λόγο, δίχως την ύπαρξη κάποιου, για την κυρίαρχη ηθική της δεδομένης κοινωνίας, προβλήματος. Ο κύριος λόγος, που η Παλαιά Διαθήκη (βλέπε Λευιτικό 18,22 και 20,13) και το Κοράνιο, καταδικάζουν σε θάνατο τους ομοφυλόφιλους, δείχνει, ότι η ομοφυλοφιλία, στη Μέση Ανατολή και ανατολικότερα ήταν τόσο διαδεδομένη, που έθετε σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη των κοινωνιών τους. Το ότι η ομοφυλοφιλία και ο σοδομισμός(κτηνοβασία) ήταν διαδεδομένες στις κοινωνίες της Ανατολής, ήταν αποτέλεσμα της αυστηρής απαγόρευσης, όχι μόνο τη ερωτικής επαφής με ο άλλο φύλο, αλλά ακόμη και της.....
απλής σωματικής επαφής ή χειραψίας, πριν το γάμο. Ετσι, ο μόνος τρόπος ικανοποίησης της πιο φυσικής ανθρώπινης ορμής, ήταν η αυτοϊκανοποίηση, η ομοφυλοφιλία ή η κτηνοβασία. Οσον αφορά στην ερωτική επαφή αγοριών και κοριτσιών πριν το γάμο, οι συνθήκες στις αρχαίες ελληνικές πόλεις, δεν ήταν διαφορετικές, πράγμα που οδήγησε σε αύξηση της ομοφυλοφιλίας, αλλά αυτό δεν ήταν για τους Ελληνες αφορμή για καταδίκη των ομοφυλοφίλων. Η Σπάρτη(βλέπε Πλούταρχου: Βίος Λυκούργου), όπου αγόρια και κορίτσια γυμναζόταν γυμνά μαζί ήταν μια εξαίρεση και αυτό περιόριζε την ομοφυλοφιλία.

Παρά τα όσα διαδίδονται στα καφενεία, δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλοί μητροπολίτες ομοφυλόφιλοι, αλλά είναι κοινό μυστικό, ότι η καταπίεση των σεξουαλικών επιθυμιών οδηγεί στην αναζήτηση υποκατάστατων κι αυτό το «μυστικό» το γνωρίζουν καλύτερα από όλους οι άγαμοι ιερωμένοι σε Ανατολή και Δύση και οι Αραβες, Πακιστανοί, Αφγανοί και λοιποί λαοί που απαγορεύουν σε αρσενικό και θηλυκό να κοιταχτούν ακόμη και στα μάτια πριν το γάμο.

Δεν απορώ λοιπόν, που η Ιερά Σύνοδός μας είναι κατά της ομοφυλοφιλίας, αφού ως συνεχίστρια της Νέας ή Καινής Διαθήκης του Απόστολου των Εθνών, πιστεύει, ότι «ο ίδιος ο Θεός δημιούργησε τους ομοφυλόφιλους επειδή πίστεψαν σε ειδωλολάτρες και όχι στον αληθινό Θεό»(βλέπε Προς Ρωμαίους Επιστολή 1,25-1,26:Οίτινες μετήλλαξαν τήν αλήθειαν τού Θεού έν τώ ψεύδει …διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ό Θεός είς πάθη ατιμίας..).
Με λίγα λόγια, σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο, «ο θεός δημιούργησε τους ομοφυλόφιλους». Αρα όποιος έρχεται σε επαφή μαζί τους, εκτός κι αν είναι μητροπολίτης, κολάζεται.

Παρήγορο σε όλη αυτήν την ιστορία (που μ’ αυτά που περνάμε δε θα ‘πρεπε να μας απασχολεί το θέμα διόλου) είναι το γεγονός ότι υπάρχουν και πιο υγιείς δυνάμεις μέσα στην Εκκλησία που αρχίζουν σιγά-σιγά να εκφράζονται κατά της αγαμίας των επισκόπων και όχι μόνο. Ετσι διαβάζω στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»:
Η αγαμία των επισκόπων δεν ίσχυε ανέκαθεν στην ανατολική Εκκλησία (μέχρι και τον 5ο αι. οι περιπτώσεις εγγάμων επισκόπων δεν είναι σπάνιες), νομοθετήθηκε από τον Ιουστινιανό τον 6ο αι., επικυρώθηκε με τον ιβ’ κανόνα οικονομίας της Πενθέκτης (691-692) και είναι καιρός πλέον να αρθεί.
Οι της «Κιβωτού», δεν μας λένε βεβαίως ότι η αγαμία επιβλήθηκε, «γι αυτό το άτιμο το χρήμα». Οταν διαπιστώθηκε, ότι με την επικράτηση του Χριστιανισμού, άρχισε να ρέει άφθονο χρήμα στην Εκκλησία, το οποίο εν μέρει το καρπωνόταν οι επίσκοποι και θησαύριζαν, επιβλήθηκε όχι μόνο η αγαμία αλλά και η απαγόρευση ιδιοκτησίας σε επισκόπους. Και επειδή, καθώς έλεγαν οι σοφοί της Ελλάδος «ουδέν καλόν αμιγές κακού», άδειασαν μεν οι τσέπες των επισκόπων, γέμισαν όμως εκκλησίες και μοναστήρια με ομοφυλόφιλους και λεσβίες σε Ανατολική και Δυτική Εκκλησία. Για αιώνες, όποιο αγόρι ή κορίτσι με ιδιαίτερο σεξουαλικό προσανατολισμό, πιεζόταν διαρκώς μετά τα 15 και 16 με το ενοχλητικό ερώτημα «πότε επιτέλους θα φάμε κουφέτα στο γάμο σου», ο μόνος τρόπος να σταματήσει την ενόχληση ήταν ένας «θα ακολουθήσω το δρόμο του θεού, θα παντρευτώ τον Νυμφίο».
Εντυπωσιακή όμως και άκρως ενδιαφέρουσα είναι η θέση της Κιβωτού της Ορθοδοξίας για το που μπορεί να οδηγήσει η αγαμία ή μάλλον η οργανωμένη ομοφυλοφιλία ως άμυνα της καταπιεζόμενης ομάδας:
«…..Στην ελληνική εκκλησιαστική πραγματικότητα, η πλειονότητα των άγαμων θεολόγων κληρικών από νωρίς «εκπαιδεύονται» καλά στην τέχνη των συμμαχιών, που θα τους οδηγήσει ενδεχομένως κάποια στιγμή στον «πολυπόθητο» επισκοπικό θρόνο.  
Σήμερα και οι δύο Εκκλησίες, σε Ανατολή και Δύση, «υποφέρουν» από την παντοδύναμη παντοκρατορία της αγαμίας μέσα στον κλήρο
Οι άγαμοι ιερωμένοι θεολογικής κατάρτισης αποτελούν στην πλειονότητά τους έναν σκληρό πυρήνα κληρικών «καριέρας», οι οποίοι συνήθως προέρχονται από τις τάξεις είτε των ιεροκηρύκων είτε των υπηρετούντων σε ένα στρεβλό σύστημα εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας, που βρίθει «βυζαντινισμών και ίντριγκας».
Όλο και πιο σπάνια εκλέγονται αρχιερείς που έχουν βιωματική και εμπειρική σχέση τόσο με μοναστήρι όσο και με ενορία. Τα μοναχολόγια έχουν καταστεί «γραφικά», για τους εγγεγραμμένους άφαντους και αόρατους μοναχούς τους, που «εγκατακοινοβιούν» με ελαφρότατη τη συνείδησή τους εντός του κόσμου και των τερπνών του.
Παρ’ όλη την πρόβλεψη τόσο του κανονικού δικαίου όσο και του καταστατικού χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδας πως οι άγαμοι κληρικοί δεν μπορούν να έχουν μόνιμη θέση στις ενορίες (για αυτό και δεν προκηρύσσονται ποτέ θέσεις άγαμων εφημερίων), αλλά πληρούν πρόσκαιρες και παροδικές ανάγκες, στην πράξη η συντριπτική πλειονότητα των ενοριακών ναών, ιδίως στα αστικά κέντρα, έχουν προϊσταμένους άγαμους ιερωμένους».( Βλέπε http://ikivotos.gr/post/1205/h-agamia-toy-klhroy-se-dysh-kai-anatolh).

Οι ίδιοι οι επίσκοποι (όχι όλοι ευτυχώς), που είναι υπέρ του «ένας λαός, ένα κόμμα, ένας αρχηγός», είναι εκείνοι που μέσα στην εκκλησία έχουν τα δικά τους κόμματα, τις παραεκκλησιαστικές ομάδες με τους πιστούς τους οπαδούς, που δουλεύουν όλοι με το αζημίωτον.

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου (0)