Βασίλης Δημ. Χασιώτης :
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ευχήν στην Αποικία /δεν μέν’ η ελάχιστη αμφιβολία, και μ’όλο που οπωσούν τραβούμ’εμπρός, / ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός / να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή...
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες. / Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη, / οι τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες. / Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή, / κι από την άλληνα την συναφή, / κι από την τρίτη τούτην... / είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει; / σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε, / βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε...
Κι όταν με το καλό, τελειώσουνε την εργασία, / Κι ορίσαντες και περικόψανες το παν λεπτομερώς, / απέλθουν, παίρνοντας και την.....
δικαία μισθοδοσία, / για να δούμε τι απομένει πια, μετά / τόση δεινότητα χειρουργική.
Κ. Π. Καβάφης : Εν μεγάλη αποικία, 200 π.Χ.
Ίσως, μερικοί και να μη γνωρίζουν πως ο επίσημος τίτλος του Έλληνα πρωθυπουργού, ο επίσημος τίτλος σας κύριε πρωθυπουργέ, είναι «Πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας».
Της «Ελληνικής Δημοκρατίας»...
Ποια είναι αυτή η «Δημοκρατία» στην εποχή των Μνημονίων;
Είναι κάτι που δεν υπάρχει! Τόσο απλό και τόσο σαφές!
Εξ ου και τα εισαγωγικά στον τίτλο του άρθρου στις λέξεις «πρωθυπουργός» και «Ελληνικής Δημοκρατίας». Αφού το δεύτερο δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει και το πρώτο. Άλλωστε, είστε σεις ο ίδιος κύριε πρωθυπουργέ, και το κόμμα σας (ΣΥΡΙΖΑ), που υποστηρίζετε ό,τι κι εγώ παραπάνω, δηλαδή την ανυπαρξία της «Ελληνικής Δημοκρατίας», όταν χαρακτηρίζετε συχνά-πυκνά, ακόμα και σήμερα, την χώρα μας ως «Αποικία Χρέους». Διατηρώντας τις πάγιες και δημόσια διατυπωμένες διαφωνίες μου για τον όρο αυτό, αφού εγώ υποστηρίζω πως δεν είμαστε «Αποικία Χρέους», αλλά σκέτο «Αποικία», δηλαδή «Αποικία με τα όλα μας», και αποδεχόμενος τον όρο «Αποικία Χρέους» απλά για τη διευκόλυνση της συζήτησής μας, αν θέλουμε να κυριολεκτούμε σύμφωνα με ό,τι εσείς παραδέχεστε, είστε πρωθυπουργός της Ελληνικής Αποικίας Χρέους. Όχι πάντως της «Ελληνικής Δημοκρατίας».
Διότι «Δημοκρατία» και εκθεμελίωση της Κυριαρχίας της Συνταγματικής Έννομης Τάξης της χώρας μας, στην οποία ήταν ενσωματωμένο και το Ευρωπαϊκό αλλά και Διεθνές Κεκτημένο, δεν είναι απλά ασύμβατες πραγματικότητες, είναι πραγματικότητες εξ ορισμού εχθρικές μεταξύ τους, εξ ορισμού ασυμφιλίωτες, εξ ορισμού ευρισκόμενες σε κατάσταση πολέμου μεταξύ τους. Κάθε συμβιβασμός εδώ, είναι συμβιβασμός αδιανόητος. Τόσο αδιανόητος, όσο αδιανόητο ήταν η χώρα μας και η κυβέρνησή της το 1941, να συμβιβαστεί με τις Κατοχικές Δυνάμεις της εποχής εκείνης. Όταν ο Κατακτητής μπαίνει στη χώρα, η Δημοκρατία αποδρά για να συνεχίσει τον αγώνα της από άλλα μετερίζια. Κάθε επίκληση του «Εθνικού» ή «Γενικότερου Συμφέροντος», για να δικαιολογήσει την υποταγή στον Κατακτητή, ανήκει απλά στην επιχειρηματολογία όσων αποφάσισαν να «συμβιβαστούν» με τον Κατακτητή. Διότι κι εδώ, η λέξη «συμβιβασμός», είναι τόσο προσχηματική και κούφια περιεχομένου, όσο και η λέξη «Δημοκρατία» υπό καθεστώς Κατοχής (αποικιοκρατικού ή άλλου τύπου αδιάφορο). Διότι όταν ο «συμβιβασμός», καταλήγει στην αποδοχή της Εκθεμελίωσης της Συνταγματικής Τάξης της χώρας, της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας της, των Θεμελιωδών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και πάνω απ’ όλα στην γενικευμένη εξαθλίωση του λαού, όλα αυτά ως απαίτηση του Κατακτητή, τότε, κάθε αναφορά σε «αναγκαίο συμβιβασμό», αποτελεί την κοινή αναφορά και το κοινό επιχείρημα όλων εκείνων που ιστορικά τέθηκαν υπό την εξουσία του Κατακτητή.
Κύριε πρωθυπουργέ, της Ελληνικής Αποικίας Χρέους. (Εδώ, ο τίτλος έχει το ουσιαστικό του περιεχόμενο, σύμφωνο άλλωστε και με τις δικές σας αντιλήψεις για το τι ακριβώς είναι η χώρα μας, (Αποικία Χρέους), επομένως τα εισαγωγικά δεν χρειάζονται). Υπ’ αυτήν ακριβώς την ιδιότητά σας, η πρόσφατη συνέντευξή σας στην 82η ΔΕΘ, ήταν απολύτως σαφής ως προς το τι ακριβώς μήνυμα εξέπεμψε και προς ποιούς : ήταν ένα μήνυμα με αποκλειστικούς αποδέκτες την Κατοχική Δύναμη, (κατά την δική μου ορολογία), προς την «Αποικιοκρατική Δημοσιονομική Αρχή», (για να ευθυγραμμιστώ με σας), ότι ο πρωθυπουργός της «Ελληνικής Αποικίας» (Χρέους), δεν είπε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ό,τι η Αρχή αυτή θα ανέμενε και επιθυμούσε να ακούσει. Άλλωστε, αυτή η Αρχή, έχει όλα τα μέσα, (εννοώ οικονομικά), ώστε σε οποιονδήποτε κατέχει το αξίωμα του πρωθυπουργού τούτης εδώ της Αποικίας, εντός 24 ωρών να του τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια, και να τον παύσει απ’ αυτό (το αξίωμα). Συνεπώς, μόνον ένας που δεν θα τον ενδιέφερε το αξίωμα αυτό θα ήταν δυνατό να πει κάτι που θα δυσαρεστούσε την Αποικιοκρατική Δημοσιονομική Αρχή. (Για το επιχείρημα περί «Γενικότερου Συμφέροντος», αναφέρθηκα ήδη παραπάνω).
Συνεπώς, κύριε πρωθυπουργέ, δεν είπατε κάτι που δεν ήταν αναμενόμενο. Και ασφαλώς, αποτελεί υποκρισία πρώτου μεγέθους όλων εκείνων που πολιτικά ανήκουν στο Μνημονιακό Τόξο και διεκδικούν την εξουσία της χώρας, υποσχόμενοι «καλύτερα μείγματα πολιτικής» ΕΝΤΟΣ των Μνημονιακών απαιτήσεων των άνω αποικιοκρατών, ότι θα έλεγαν κάτι το διαφορετικό, αν δεν είχαν την προηγούμενη έγκριση της Αποικιοκρατικής (Δημοσιονομικής) Αρχής.
Απολύτως σαφής ήταν επίσης και η μέσω των όσων δημόσια λέτε, όπως στην άνω συνέντευξη, πλήρης μετάλλαξη τόσο υμών όσο και του κόμματός σας, προς τον νεοφιλελευθερισμό, μέσω των Μνημονίων της «Αριστερής» σας κυβέρνησης. Ασφαλώς, αυτό το «Αριστερή», ξέρετε, εδώ κάτω στο κόσμο, όταν λέγεται, απλά λέγεται για να λοιδορηθεί και να χλευαστεί, χάρη σ’ αυτό το «Πρώτη φορά Αριστερά» στη κυβέρνηση. Το ότι η λέξη «Αριστερά», που ούτως ή άλλως, στη χώρα μας, ποτέ δεν είχε την ιδεολογική αποδοχή παρά μιας σταθερά μικρής μειοψηφίας του λαού, κι αυτό όχι χωρίς ευθύνη των ίδιων των κομμάτων της Αριστεράς, απλά, η κυβέρνησή σας, την κατέστησε εντελώς αναξιόπιστη.
Ξέρετε, κύριε πρωθυπουργέ, ο ελληνικός λαός, (δεν αναφέρομαι στους ιδεολογικούς οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ), από μια «Αριστερή» κυβέρνηση, δεν περίμενε και πολλά πράγματα, παρά τον υπερφίαλο και κυρίως χωρίς σχέδιο και πολιτική διαίσθηση μαξιμαλισμό των διακηρύξεών σας όσο ήσασταν στην αξιωματική αντιπολίτευση, ακόμα και κατά το πρώτο επτάμηνο της διακυβέρνησής σας κατά το 2015. Περίμενε πολύ λίγα πράγματα, όμως ένα ή δύο απ’ αυτά μπορούν να θεωρηθούν ως ιδιαιτέρως σημαντικά. Το ένα ήταν να βάλετε ένα πάτο στο Μνημονιακό Βαρέλι και το δεύτερο ήταν, ως ελπίδα, αν μπορούσατε, έτσι ως δείγμα, κάποια Αθλιότητα εκ των πολλών που επέβαλαν και επιβάλλουν τα Μνημόνια να καταργήσετε, θα ήταν ευχής έργο. (Θα αφήσω παράμερα το ζήτημα της εφικτότητας της απαλλαγής μας από τα Μνημόνια, μιας και σ’ αυτό το ερώτημα έχω τοποθετηθεί καταφατικά ήδη σε άλλα άρθρα μου, στα οποία κάποιος μπορεί να ανατρέξει στην προσωπική μου σελίδα στο academia.edu). Και ασφαλώς, υπήρχαν και κάποιοι, που παίρνοντας στα σοβαρά τις τότε (εννοώ προεκλογικές σας) διακηρύξεις και δεσμεύσεις, ίσως να περίμεναν, ότι αν δεν κατορθώνατε τουλάχιστον το πρώτο από τα παραπάνω εγχειρήματά σας, πως δεν θα βρίσκατε μια καλή δικαιολογία (εν ονόματι του «Γενικού» ας πούμε «Συμφέροντος»), ώστε να κατσικωθείτε στην Εξουσία, και ο λαός να ξαναβρεθεί στο ίδιο έργο θεατής, όπως με προηγούμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις, που έγιναν σφόδρα μνημονιακές, (με ή χωρίς «σπαραγμό ψυχής» αδιάφορο), ευθύς ως εγκαταστάθηκαν στα δώματα και τους θώκους της Εξουσίας. Άλλωστε, ό,τι «ηθικό πλεονέκτημα» διέθετε η Αριστερά, ακριβώς σ’ αυτό εστιάζονταν, δηλαδή στην διάθεσή της για αγώνα και την περιφρόνησή της για την Εξουσία «καθαυτή» (αν κι αυτό ιδίως το τελευταίο, δεν είναι κάτι που επιβεβαιώνεται από την παγκόσμια τουλάχιστον ιστορία των Αριστερών κινημάτων που κατέληξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην Εξουσία, όπου γης). Δηλαδή, ανέμεναν, ό,τι ακριβώς δεν συνέβη, ενώ συνέβη ακριβώς το αντίθετό του. Έτσι λοιπόν κύριε πρωθυπουργέ, προφανώς χάριν του «Γενικότερου Συμφέροντος», αλίμονο, τι κάνατε ως κυβέρνηση; Ό,τι ακριβώς αναμένονταν από μια κυβέρνηση υπό τον διαρκή και ασφυκτικό έλεγχο της Αποικιοκρατικής (Δημοσιονομικής) Αρχής : υπογράψατε νέο Μνημόνιο και προνομοθετήσατε (για πρώτη φορά στη Μνημονιακή τουλάχιστον περίοδο) μέτρα που ουσιαστικά δεσμεύουν τις επόμενες κυβερνήσεις (κι αυτό ένα επιπλέον Μνημόνιο) που θα ισχύσουν, όχι ως το 2021 ή 2022 ή 2023 ως λέγουν κάποιοι, αλλά ως το 2060 (μέσω των εξωπραγματικών πλεονασμάτων που θα υποχρεωνόμαστε να έχουμε ως τότε διαρκώς). Μάλιστα μ’ αυτή τη προνομοθέτηση, προσφέρατε πρώτης τάξεως καλή υπηρεσία σε επόμενη (μνημονιακή) κυβέρνηση, προερχόμενη από την νυν (φανερά ή συγκαλυμμένα) φιλομνημονιακή αντιπολίτευση, ή ακόμα και στα πλαίσια ενός «Μεγάλου Συνασπισμού», (αυτό θα αποφασιστεί στο Βερολίνο τίνι τρόπω θα υλοποιηθεί αν και όταν παραστεί ανάγκη), η οποία θα έχει ως δικαιολογία ότι, «δυστυχώς» δεν μπορεί να μην εφαρμόσει τα ψηφισθέντα μέτρα διότι η Αθλιότητα (pardon! το Κράτος ήθελα να πω), έχει «συνέχεια»!
Για να σας το πω κύριε πρωθυπουργέ όπως το σκέφτομαι, υπήρξατε μια ανέλπιστη σανίδα σωτηρίας, (εκτός αν η Ιστορία αποδείξει στη πορεία όχι και τόσο «ανέλπιστη») τόσο προς την Αποικιοκρατική Αρχή που «ξέμενε» από τα αναγκαία πολιτικά ερείσματά της στη χώρα μας, που μέσω αυτών υλοποιούσε τις πολιτικές σας, αφού είχαν καεί τα κυριότερα που είχαν τη δυνατότητα να παίζουν τον κυρίαρχο πολιτικό ρόλο στη χώρα, και αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, όσο και προς τον ντόπιο Παλαιοκομματισμό, τον οποίο αναστήσατε κυριολεκτικώς από την τέφρα του, ιδίως μετά την Μεγαλειώδη Ανατροπή της λαϊκής εντολής που είχε δοθεί μέσω του Δημοψηφίσματος το Καλοκαίρι του 2015, όταν το πάγκοινο «ΟΧΙ» στα Μνημόνια μετατράπηκε σε «ΝΑΙ σ’ αυτά. Στην Ιστορία, η «Αριστερή» σας κυβέρνηση, θα καταγραφεί ακριβώς γι’ αυτά τα δύο «επιτεύγματά» της, και ασφαλώς, μπορούμε όλοι μας να υποπτευθούμε και τους χαρακτηρισμούς που θα αποδοθούν σε όλους εκείνους που αποτελούν την τωρινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά τα λοιπά, κύριε πρωθυπουργέ, για να επανέλθω στη συνέντευξή σας στη ΔΕΘ, το μήνυμα εστάλη στην Αποικιοκρατική Αρχή, πώς όλα εδώ στην Αποικία, βαίνουν κατ’ ευχήν ως προς αυτούς. Το «κατ΄ευχήν» ως προς αυτούς, μπορεί εσείς, όπως και κάθε άλλη Μνημονιακή Κυβέρνηση, να το ταυτίζει και με το «κατ’ ευχήν» και ως προς τον λαό, όμως, αυτός ο τελευταίος, γνωρίζει πώς κάθε τι που βαίνει «κατ΄ευχήν» για την Αποικιοκρατική Αρχή, εξ ορισμού συνεπάγεται πως βαίνει κατά δυστυχίαν του.
Ίσως κάποιοι, μπορεί και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ακούγοντας στη παραπάνω συνέντευξή σας κάποιες απαντήσεις σας, όπως ότι υπάρχουν και φόροι χειρότεροι από τον ΕΝΦΙΑ και στην Ευρώπη υπάρχουν και συνταξιούχοι με μικρότερες συντάξεις (μόνο που δεν μας είπατε σε ποιες και αν οι μικρότερες συντάξεις τους σ’ αυτές τις χώρες αντιστοιχούν στις ίδιες ασφαλιστικές εισφορές μ’ αυτές των Ελλήνων, αλλά, τέλος πάντων, αυτά είναι λεπτομέρειες), ή βλέποντας να μην απαντάτε σε άλλες (δύσκολες) ερωτήσεις αλλά γενικόλογα να περιστρέφεστε γύρω από τα ερωτήματα, αυτός λοιπόν ο λαός, ίσως να αισθάνθηκε μαζί μου πως είχαμε (όπως αισθάνθηκα κι εγώ) μεταβληθεί σε πτυελοδοχείο μέσα στο οποίο έπεφταν οι απαντήσεις σας εκείνες που ήταν τόσο εύηχες στα αυτιά της Αποικιοκρατικής Αρχής, όσο δυσάρεστες ήταν για μένα (για μας). Ασφαλώς δε, θα υπήρξαν και εκείνοι, που συμφωνούν μαζί σας. Το πόσοι ακριβώς, αυτό θα φανεί στις επόμενες εκλογές, και όπως έχω σημειώσει σε άλλο άρθρο μου, ενδεχομένως στις μεθεπόμενες, μιας και δεν είμαι διόλου βέβαιος πως η Νέα Δημοκρατία θα τερματίσει πρώτη. Σε κάθε όμως περίπτωση, ουδείς έχει αυταπάτες για το κριτήριο της λαϊκής επιλογής. Η επιλογή γίνεται εδώ και πολλές δεκαετίες ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΛΙΓΌΤΕΡΟ ΚΑΚΟΥ, κι αυτό τα λέει όλα.
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ευχήν στην Αποικία /δεν μέν’ η ελάχιστη αμφιβολία, και μ’όλο που οπωσούν τραβούμ’εμπρός, / ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός / να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή...
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες. / Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη, / οι τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες. / Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή, / κι από την άλληνα την συναφή, / κι από την τρίτη τούτην... / είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει; / σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε, / βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε...
Κι όταν με το καλό, τελειώσουνε την εργασία, / Κι ορίσαντες και περικόψανες το παν λεπτομερώς, / απέλθουν, παίρνοντας και την.....
δικαία μισθοδοσία, / για να δούμε τι απομένει πια, μετά / τόση δεινότητα χειρουργική.
Κ. Π. Καβάφης : Εν μεγάλη αποικία, 200 π.Χ.
Ίσως, μερικοί και να μη γνωρίζουν πως ο επίσημος τίτλος του Έλληνα πρωθυπουργού, ο επίσημος τίτλος σας κύριε πρωθυπουργέ, είναι «Πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας».
Της «Ελληνικής Δημοκρατίας»...
Ποια είναι αυτή η «Δημοκρατία» στην εποχή των Μνημονίων;
Είναι κάτι που δεν υπάρχει! Τόσο απλό και τόσο σαφές!
Εξ ου και τα εισαγωγικά στον τίτλο του άρθρου στις λέξεις «πρωθυπουργός» και «Ελληνικής Δημοκρατίας». Αφού το δεύτερο δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει και το πρώτο. Άλλωστε, είστε σεις ο ίδιος κύριε πρωθυπουργέ, και το κόμμα σας (ΣΥΡΙΖΑ), που υποστηρίζετε ό,τι κι εγώ παραπάνω, δηλαδή την ανυπαρξία της «Ελληνικής Δημοκρατίας», όταν χαρακτηρίζετε συχνά-πυκνά, ακόμα και σήμερα, την χώρα μας ως «Αποικία Χρέους». Διατηρώντας τις πάγιες και δημόσια διατυπωμένες διαφωνίες μου για τον όρο αυτό, αφού εγώ υποστηρίζω πως δεν είμαστε «Αποικία Χρέους», αλλά σκέτο «Αποικία», δηλαδή «Αποικία με τα όλα μας», και αποδεχόμενος τον όρο «Αποικία Χρέους» απλά για τη διευκόλυνση της συζήτησής μας, αν θέλουμε να κυριολεκτούμε σύμφωνα με ό,τι εσείς παραδέχεστε, είστε πρωθυπουργός της Ελληνικής Αποικίας Χρέους. Όχι πάντως της «Ελληνικής Δημοκρατίας».
Διότι «Δημοκρατία» και εκθεμελίωση της Κυριαρχίας της Συνταγματικής Έννομης Τάξης της χώρας μας, στην οποία ήταν ενσωματωμένο και το Ευρωπαϊκό αλλά και Διεθνές Κεκτημένο, δεν είναι απλά ασύμβατες πραγματικότητες, είναι πραγματικότητες εξ ορισμού εχθρικές μεταξύ τους, εξ ορισμού ασυμφιλίωτες, εξ ορισμού ευρισκόμενες σε κατάσταση πολέμου μεταξύ τους. Κάθε συμβιβασμός εδώ, είναι συμβιβασμός αδιανόητος. Τόσο αδιανόητος, όσο αδιανόητο ήταν η χώρα μας και η κυβέρνησή της το 1941, να συμβιβαστεί με τις Κατοχικές Δυνάμεις της εποχής εκείνης. Όταν ο Κατακτητής μπαίνει στη χώρα, η Δημοκρατία αποδρά για να συνεχίσει τον αγώνα της από άλλα μετερίζια. Κάθε επίκληση του «Εθνικού» ή «Γενικότερου Συμφέροντος», για να δικαιολογήσει την υποταγή στον Κατακτητή, ανήκει απλά στην επιχειρηματολογία όσων αποφάσισαν να «συμβιβαστούν» με τον Κατακτητή. Διότι κι εδώ, η λέξη «συμβιβασμός», είναι τόσο προσχηματική και κούφια περιεχομένου, όσο και η λέξη «Δημοκρατία» υπό καθεστώς Κατοχής (αποικιοκρατικού ή άλλου τύπου αδιάφορο). Διότι όταν ο «συμβιβασμός», καταλήγει στην αποδοχή της Εκθεμελίωσης της Συνταγματικής Τάξης της χώρας, της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας της, των Θεμελιωδών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και πάνω απ’ όλα στην γενικευμένη εξαθλίωση του λαού, όλα αυτά ως απαίτηση του Κατακτητή, τότε, κάθε αναφορά σε «αναγκαίο συμβιβασμό», αποτελεί την κοινή αναφορά και το κοινό επιχείρημα όλων εκείνων που ιστορικά τέθηκαν υπό την εξουσία του Κατακτητή.
Κύριε πρωθυπουργέ, της Ελληνικής Αποικίας Χρέους. (Εδώ, ο τίτλος έχει το ουσιαστικό του περιεχόμενο, σύμφωνο άλλωστε και με τις δικές σας αντιλήψεις για το τι ακριβώς είναι η χώρα μας, (Αποικία Χρέους), επομένως τα εισαγωγικά δεν χρειάζονται). Υπ’ αυτήν ακριβώς την ιδιότητά σας, η πρόσφατη συνέντευξή σας στην 82η ΔΕΘ, ήταν απολύτως σαφής ως προς το τι ακριβώς μήνυμα εξέπεμψε και προς ποιούς : ήταν ένα μήνυμα με αποκλειστικούς αποδέκτες την Κατοχική Δύναμη, (κατά την δική μου ορολογία), προς την «Αποικιοκρατική Δημοσιονομική Αρχή», (για να ευθυγραμμιστώ με σας), ότι ο πρωθυπουργός της «Ελληνικής Αποικίας» (Χρέους), δεν είπε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ό,τι η Αρχή αυτή θα ανέμενε και επιθυμούσε να ακούσει. Άλλωστε, αυτή η Αρχή, έχει όλα τα μέσα, (εννοώ οικονομικά), ώστε σε οποιονδήποτε κατέχει το αξίωμα του πρωθυπουργού τούτης εδώ της Αποικίας, εντός 24 ωρών να του τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια, και να τον παύσει απ’ αυτό (το αξίωμα). Συνεπώς, μόνον ένας που δεν θα τον ενδιέφερε το αξίωμα αυτό θα ήταν δυνατό να πει κάτι που θα δυσαρεστούσε την Αποικιοκρατική Δημοσιονομική Αρχή. (Για το επιχείρημα περί «Γενικότερου Συμφέροντος», αναφέρθηκα ήδη παραπάνω).
Συνεπώς, κύριε πρωθυπουργέ, δεν είπατε κάτι που δεν ήταν αναμενόμενο. Και ασφαλώς, αποτελεί υποκρισία πρώτου μεγέθους όλων εκείνων που πολιτικά ανήκουν στο Μνημονιακό Τόξο και διεκδικούν την εξουσία της χώρας, υποσχόμενοι «καλύτερα μείγματα πολιτικής» ΕΝΤΟΣ των Μνημονιακών απαιτήσεων των άνω αποικιοκρατών, ότι θα έλεγαν κάτι το διαφορετικό, αν δεν είχαν την προηγούμενη έγκριση της Αποικιοκρατικής (Δημοσιονομικής) Αρχής.
Απολύτως σαφής ήταν επίσης και η μέσω των όσων δημόσια λέτε, όπως στην άνω συνέντευξη, πλήρης μετάλλαξη τόσο υμών όσο και του κόμματός σας, προς τον νεοφιλελευθερισμό, μέσω των Μνημονίων της «Αριστερής» σας κυβέρνησης. Ασφαλώς, αυτό το «Αριστερή», ξέρετε, εδώ κάτω στο κόσμο, όταν λέγεται, απλά λέγεται για να λοιδορηθεί και να χλευαστεί, χάρη σ’ αυτό το «Πρώτη φορά Αριστερά» στη κυβέρνηση. Το ότι η λέξη «Αριστερά», που ούτως ή άλλως, στη χώρα μας, ποτέ δεν είχε την ιδεολογική αποδοχή παρά μιας σταθερά μικρής μειοψηφίας του λαού, κι αυτό όχι χωρίς ευθύνη των ίδιων των κομμάτων της Αριστεράς, απλά, η κυβέρνησή σας, την κατέστησε εντελώς αναξιόπιστη.
Ξέρετε, κύριε πρωθυπουργέ, ο ελληνικός λαός, (δεν αναφέρομαι στους ιδεολογικούς οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ), από μια «Αριστερή» κυβέρνηση, δεν περίμενε και πολλά πράγματα, παρά τον υπερφίαλο και κυρίως χωρίς σχέδιο και πολιτική διαίσθηση μαξιμαλισμό των διακηρύξεών σας όσο ήσασταν στην αξιωματική αντιπολίτευση, ακόμα και κατά το πρώτο επτάμηνο της διακυβέρνησής σας κατά το 2015. Περίμενε πολύ λίγα πράγματα, όμως ένα ή δύο απ’ αυτά μπορούν να θεωρηθούν ως ιδιαιτέρως σημαντικά. Το ένα ήταν να βάλετε ένα πάτο στο Μνημονιακό Βαρέλι και το δεύτερο ήταν, ως ελπίδα, αν μπορούσατε, έτσι ως δείγμα, κάποια Αθλιότητα εκ των πολλών που επέβαλαν και επιβάλλουν τα Μνημόνια να καταργήσετε, θα ήταν ευχής έργο. (Θα αφήσω παράμερα το ζήτημα της εφικτότητας της απαλλαγής μας από τα Μνημόνια, μιας και σ’ αυτό το ερώτημα έχω τοποθετηθεί καταφατικά ήδη σε άλλα άρθρα μου, στα οποία κάποιος μπορεί να ανατρέξει στην προσωπική μου σελίδα στο academia.edu). Και ασφαλώς, υπήρχαν και κάποιοι, που παίρνοντας στα σοβαρά τις τότε (εννοώ προεκλογικές σας) διακηρύξεις και δεσμεύσεις, ίσως να περίμεναν, ότι αν δεν κατορθώνατε τουλάχιστον το πρώτο από τα παραπάνω εγχειρήματά σας, πως δεν θα βρίσκατε μια καλή δικαιολογία (εν ονόματι του «Γενικού» ας πούμε «Συμφέροντος»), ώστε να κατσικωθείτε στην Εξουσία, και ο λαός να ξαναβρεθεί στο ίδιο έργο θεατής, όπως με προηγούμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις, που έγιναν σφόδρα μνημονιακές, (με ή χωρίς «σπαραγμό ψυχής» αδιάφορο), ευθύς ως εγκαταστάθηκαν στα δώματα και τους θώκους της Εξουσίας. Άλλωστε, ό,τι «ηθικό πλεονέκτημα» διέθετε η Αριστερά, ακριβώς σ’ αυτό εστιάζονταν, δηλαδή στην διάθεσή της για αγώνα και την περιφρόνησή της για την Εξουσία «καθαυτή» (αν κι αυτό ιδίως το τελευταίο, δεν είναι κάτι που επιβεβαιώνεται από την παγκόσμια τουλάχιστον ιστορία των Αριστερών κινημάτων που κατέληξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην Εξουσία, όπου γης). Δηλαδή, ανέμεναν, ό,τι ακριβώς δεν συνέβη, ενώ συνέβη ακριβώς το αντίθετό του. Έτσι λοιπόν κύριε πρωθυπουργέ, προφανώς χάριν του «Γενικότερου Συμφέροντος», αλίμονο, τι κάνατε ως κυβέρνηση; Ό,τι ακριβώς αναμένονταν από μια κυβέρνηση υπό τον διαρκή και ασφυκτικό έλεγχο της Αποικιοκρατικής (Δημοσιονομικής) Αρχής : υπογράψατε νέο Μνημόνιο και προνομοθετήσατε (για πρώτη φορά στη Μνημονιακή τουλάχιστον περίοδο) μέτρα που ουσιαστικά δεσμεύουν τις επόμενες κυβερνήσεις (κι αυτό ένα επιπλέον Μνημόνιο) που θα ισχύσουν, όχι ως το 2021 ή 2022 ή 2023 ως λέγουν κάποιοι, αλλά ως το 2060 (μέσω των εξωπραγματικών πλεονασμάτων που θα υποχρεωνόμαστε να έχουμε ως τότε διαρκώς). Μάλιστα μ’ αυτή τη προνομοθέτηση, προσφέρατε πρώτης τάξεως καλή υπηρεσία σε επόμενη (μνημονιακή) κυβέρνηση, προερχόμενη από την νυν (φανερά ή συγκαλυμμένα) φιλομνημονιακή αντιπολίτευση, ή ακόμα και στα πλαίσια ενός «Μεγάλου Συνασπισμού», (αυτό θα αποφασιστεί στο Βερολίνο τίνι τρόπω θα υλοποιηθεί αν και όταν παραστεί ανάγκη), η οποία θα έχει ως δικαιολογία ότι, «δυστυχώς» δεν μπορεί να μην εφαρμόσει τα ψηφισθέντα μέτρα διότι η Αθλιότητα (pardon! το Κράτος ήθελα να πω), έχει «συνέχεια»!
Για να σας το πω κύριε πρωθυπουργέ όπως το σκέφτομαι, υπήρξατε μια ανέλπιστη σανίδα σωτηρίας, (εκτός αν η Ιστορία αποδείξει στη πορεία όχι και τόσο «ανέλπιστη») τόσο προς την Αποικιοκρατική Αρχή που «ξέμενε» από τα αναγκαία πολιτικά ερείσματά της στη χώρα μας, που μέσω αυτών υλοποιούσε τις πολιτικές σας, αφού είχαν καεί τα κυριότερα που είχαν τη δυνατότητα να παίζουν τον κυρίαρχο πολιτικό ρόλο στη χώρα, και αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, όσο και προς τον ντόπιο Παλαιοκομματισμό, τον οποίο αναστήσατε κυριολεκτικώς από την τέφρα του, ιδίως μετά την Μεγαλειώδη Ανατροπή της λαϊκής εντολής που είχε δοθεί μέσω του Δημοψηφίσματος το Καλοκαίρι του 2015, όταν το πάγκοινο «ΟΧΙ» στα Μνημόνια μετατράπηκε σε «ΝΑΙ σ’ αυτά. Στην Ιστορία, η «Αριστερή» σας κυβέρνηση, θα καταγραφεί ακριβώς γι’ αυτά τα δύο «επιτεύγματά» της, και ασφαλώς, μπορούμε όλοι μας να υποπτευθούμε και τους χαρακτηρισμούς που θα αποδοθούν σε όλους εκείνους που αποτελούν την τωρινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά τα λοιπά, κύριε πρωθυπουργέ, για να επανέλθω στη συνέντευξή σας στη ΔΕΘ, το μήνυμα εστάλη στην Αποικιοκρατική Αρχή, πώς όλα εδώ στην Αποικία, βαίνουν κατ’ ευχήν ως προς αυτούς. Το «κατ΄ευχήν» ως προς αυτούς, μπορεί εσείς, όπως και κάθε άλλη Μνημονιακή Κυβέρνηση, να το ταυτίζει και με το «κατ’ ευχήν» και ως προς τον λαό, όμως, αυτός ο τελευταίος, γνωρίζει πώς κάθε τι που βαίνει «κατ΄ευχήν» για την Αποικιοκρατική Αρχή, εξ ορισμού συνεπάγεται πως βαίνει κατά δυστυχίαν του.
Ίσως κάποιοι, μπορεί και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ακούγοντας στη παραπάνω συνέντευξή σας κάποιες απαντήσεις σας, όπως ότι υπάρχουν και φόροι χειρότεροι από τον ΕΝΦΙΑ και στην Ευρώπη υπάρχουν και συνταξιούχοι με μικρότερες συντάξεις (μόνο που δεν μας είπατε σε ποιες και αν οι μικρότερες συντάξεις τους σ’ αυτές τις χώρες αντιστοιχούν στις ίδιες ασφαλιστικές εισφορές μ’ αυτές των Ελλήνων, αλλά, τέλος πάντων, αυτά είναι λεπτομέρειες), ή βλέποντας να μην απαντάτε σε άλλες (δύσκολες) ερωτήσεις αλλά γενικόλογα να περιστρέφεστε γύρω από τα ερωτήματα, αυτός λοιπόν ο λαός, ίσως να αισθάνθηκε μαζί μου πως είχαμε (όπως αισθάνθηκα κι εγώ) μεταβληθεί σε πτυελοδοχείο μέσα στο οποίο έπεφταν οι απαντήσεις σας εκείνες που ήταν τόσο εύηχες στα αυτιά της Αποικιοκρατικής Αρχής, όσο δυσάρεστες ήταν για μένα (για μας). Ασφαλώς δε, θα υπήρξαν και εκείνοι, που συμφωνούν μαζί σας. Το πόσοι ακριβώς, αυτό θα φανεί στις επόμενες εκλογές, και όπως έχω σημειώσει σε άλλο άρθρο μου, ενδεχομένως στις μεθεπόμενες, μιας και δεν είμαι διόλου βέβαιος πως η Νέα Δημοκρατία θα τερματίσει πρώτη. Σε κάθε όμως περίπτωση, ουδείς έχει αυταπάτες για το κριτήριο της λαϊκής επιλογής. Η επιλογή γίνεται εδώ και πολλές δεκαετίες ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΛΙΓΌΤΕΡΟ ΚΑΚΟΥ, κι αυτό τα λέει όλα.