Επισημαίνει ο Δημήτρης
Α. Γιαννακόπουλος
Πολύ μου άρεσε αυτό το περί "τεχνολογίας της
μπαρούφας" στο άρθρο " Δακτυλοδεικτούμενοι και Δακτυλοδείκτες"
του Θανάση Καρτερού στην Αυγή! Μόνον που
αν ο δημοσιογράφος είχε μελετήσει το "The New Sociology of Knowledge: The Life and Work of Peter L. Berger" (Michaela Pfadenhauer, with Selected Essays by Peter L. Berger), ή το περίφημο "The Order of Things" (Foucault), δεν θα το
έγραφε - τουλάχιστον έτσι. Θα μπορούσε γύρω από την "τεχνολογία της
μπαρούφας" να στήσει μια όμορφη και δίκαιη ιστορία που θα αφορούσε στην
εξέλιξη του πολιτικού λόγου από την κυβέρνηση (τις κυβερνήσεις) του Αλέξη
Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσε να γράψει ένα ειρωνικό άρθρο πλήρες νοήματος
για να συμβάλλει στην γνώση και ασφαλώς αυτογνωσία της μεταρρυθμιστικής
αριστεράς.
Με το άρθρο αυτό θα έδειχνε, υπαινικτικώς, πως ο
σημερινός πολιτικός λόγος της κυβέρνησης και ιδιαίτερα του ίδιου του
πρωθυπουργού είναι αυθεντικό προϊόν της τεχνολογίας της μπαρούφας - και τίποτε
άλλο.
Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της τεχνολογίας
- αιχμής για την σύγχρονη Ελλάδα; Η παραγωγή μιας διαλογικής και ευρύτερα
συμβολικής τάξης πραγμάτων σε απόλυτη αντίθεση με το αποτέλεσμα και την μορφή
της θεσμικής και υλικής διαδικασίας που ρυθμίζει τη ζωή και τις σχέσεις στην
ελληνική κοινωνία. Για παράδειγμα, δεν λέει.......
μπαρούφες ο Βαρουφάκης (:
μπαρουφάκης) - αν και αναπτύσσει τελευταίως ένα υφολογικό τερατούργημα - αλλά
καθημερινά ο ίδιος ο πρωθυπουργός, επιχειρώντας να νομιμοποιήσει πολιτικώς το
"nomization"
της τρόικας σαν διαδικασία οικονομικής και κοινωνικής προόδου, η οποία προνοεί για την θέσπιση μιας δημοκρατικότερης
τάξης στην ελληνική κοινωνία για το άμεσο μέλλον. Και αυτό σε πλήρη αντίθεση με
τις προγραμματικές θέσεις και πολιτικές αποκρυσταλλώσεις του κόμματός του. Σε
απόλυτη αντίθεση με την ίδια την αναφερόμενη ταυτότητά του.
Μπαρούφα, αναγνώστη μου, δεν είναι η κουβέντα που δεν
καταλαβαίνεις, ή εκείνη που παρουσιάζει ασάφεια στο λογικό της περιεχόμενο,
αλλά εκείνη που στηρίζεται σε μορφή ερμηνευτικής βίας - λόγω εντυπωσιασμού ή
διάθεσης παραπλάνησης του αποδέκτη - που
διαταράσσει σοβαρά την αρχαιολογία και γενεαλογία της γνώσης από την οποία
φαίνεται, ή δηλώνεται από τον πομπό της πως παράγεται. Μπαρούφα είναι να σου
λέω "τέλος τα μνημόνια" την στιγμή κατά την οποία θεσπίζω την
επέκτασή τους, την ανανέωσή τους και την εμβάθυνσή τους ως διαδικασία
εσωτερικής υποτίμησης και λιτότητας.
Η τεχνολογία της μπαρούφας δεν αναπτύσσεται στον χώρο της
ουτοπίας, της οποιασδήποτε ιδεολογίας, των ιδεών ή της επιστημονικής θεωρίας,
αλλά στο πεδίο πολιτικής νομιμοποίησης κανόνων που αντιφάσκουν στην πράξη με το
νόημα που επιχειρεί να τους προσδώσει ο κυβερνήτης, ο νομοθέτης και εν τέλει ο
κάθε πομπός-ομιλητής.
Η μπαρούφα δεν αντιφάσκει με τον ρεαλισμό ή τον
θετικισμό. Είναι μορφή δήθεν ρεαλισμού που δεν σέβεται το καταστατικό
περιεχόμενο καμίας απολύτως εμπειρικά / ιστορικά θεσπισμένης γνώσης της
ανθρωπότητας. Ο πομπός της δεν ενδιαφέρεται για την εξέλιξη κάποιας γνώσης ή
για την ανατροπή της, αλλά εστιάζει απλώς στον έμμεσο ή άμεσο διασυρμό της μέσω
δραματικών αντιφάσεων που "απο-ιστορικοποιούν", όλα τα επιστημονικά ή
φιλοσοφικά αφηγήματα.
Έτσι, η τεχνολογία της μπαρούφας δεν είναι τίποτε άλλο
παρά η τεχνολογία του τέλους της ιστορίας που έρχεται να υποκαταστήσει σε
πολλές σύγχρονες περιπτώσεις ή να συμπληρώσει σε άλλες την ιδεολογία του τέλους
της ιστορίας, είτε από δεξιά, είτε από αριστερά.