Βασίλης Σημ. Χασιώτης
Σε
πλήρη έξαρση το ζήτημα της «εθνικής συνεννόησης». «Να συνεννοηθούνε τα
πολιτικά κόμματα για το ζήτημα του χρέους και να πάμε έξω ως μια γροθιά,
για να…»…
«Για να…» τι;
Κατ’
αρχήν ας ξεπεράσουμε μια αυταπάτη : πως το Βερολίνο ή το ΔΝΤ, θα
κάτσουν να «συζητήσουν» και «διαπραγματευτούν» με την «Εθνική Ομάδα
Διαπραγμάτευσης» με τρόπο διαφορετικό απ’ αυτόν που μας συνήθισαν να
«διαπραγματεύονται» μέχρι σήμερα. Ασφαλώς, διακριτικά θα «συζητήσουν»
μαζί μας «πολιτικά», και ακολούθως θα μας παραπέμψουν σ’ αυτή τη
Μεγαλειώδη Απάτη που καλείται «Θεσμοί», δηλαδή τους υπαλλήλους τους.
Άρα, μένουν άλλες εκδοχές.
Όπως,
όλοι μαζί να ικετεύσουμε. (Αυτό δεν αποκλείεται, όμως, απλά θα
εισπράξουμε εκτός από την άρνηση και την αηδία των ίδιων των αποδεκτών
της ικεσίας μας).
Ή όλοι μαζί να αξιώσουμε.
Όμως, σας φαίνεται πως όλα τα νυν κοινοβουλευτικά κόμματα είναι σε θέση και κυρίως επιθυμούν να αξιώσουν κάτι από το Βερολίνο;
Επί
πλέον, πώς θα συγκεραστούν οι επιμέρους σημαντικές διαφοροποιήσεις
μεταξύ εκείνων που θεωρούν «ευτυχία» και «ευκαιρία» τα Μνημόνια, τα
οποία θάπρεπε να εφεύρουμε αν δεν υπήρχαν, και.....
εκείνων που τα θεωρούν
καταστροφικά και τα ακολουθούν κατ' ανάγκη; Ποιος είναι ο κοινός τόπος
εδώ; Ή μήπως κάποιοι, στην πορεία των διαπραγματεύσεων, απλά θα
αποτελέσουν την πέμπτη φάλαγγα εντός της ίδιας της «Εθνικής Ομάδας
Διαπραγμάτευσης»;
Και επί ποιάς κοινής «κοινής συνεννόησης»;
Αφήνοντας
παράμερα το ζήτημα του χρέους, αυτό καθαυτό, πόσο πολύ διαφεύγει η
πραγματικότητα, πως το χρέος ΔΕΝ πρόκειται να συζητηθεί ως μια απλή
συνέχεια του τι συνέβη μέχρι σήμερα, μα ως ένα θέμα που θα θέσει ένα νέο
πακέτο αξιώσεων, δηλαδή νέων μέτρων, από την πλευρά των δανειστών,
μέτρων, που δεν θα υπολείπονται καθόλου σε φιλοσοφία, σκληρότητα και
έλλειψη νομιμότητας από όλα όσα μέχρι σήμερα επιβλήθηκαν μέσω των
Μνημονίων; Μέτρα μπρος στα οποία θα ωχριούν μπροστά τους τα γνωστά μας
ήδη μέτρα των Μνημονίων, μέτρα τα οποία, απλώς θα επιταχύνουν την πορεία
μας προς τον αταλάντευτο στόχο του Βερολίνου για την πλήρη
Εκβουλγαροποίηση της Οικονομίας μας και του βιοτικού επιπέδου του λαού
μας, μέτρα ήδη διατυπωμένα στα προηγούμενα Μνημόνια.
Αυτή
η «Εθνική Ομάδα Διαπραγμάτευσης», συνεπώς, ποιες ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ κόκκινες
γραμμές θα θέσει πριν πάει να διαπραγματευτεί, πόση δέσμευση θα υπάρχει
σ’ αυτές τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ, και, πράγμα επίσης σημαντικό,
ΠΩΣ ΘΑ ΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΡΑ ΕΝΤΟΛΗ
να προχωρήσει; Εν προκειμένω, η λαϊκή εντολή, δεν θα είναι άθροισμα των
επιμέρους τοποθετήσεων των κομμάτων σε επιμέρους πτυχές της Συνολικής
Διαπραγμάτευσης, αλλά, θα είναι μια εντολή ad hoc.
Όμως υπάρχει και ένα ακόμα ακανθώδες πρόβλημα : με ποιον θα διαπραγματευθείς;
Η
εκλογή Ντόναλντ Τραμπ, τουλάχιστον μέχρι στιγμής έχει διασπάσει τη
συνοχή Βερολίνου-ΔΝΤ -σε σημείο που εκτιμώ πως δεν είναι απίθανο να
δημιουργήσει και ένα φιλοαμερικανικό μπλοκ εντός της ίδιας της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, όσο ο αντιγερμανισμός θα βαθαίνει
και πλαταίνει σ’ αυτή. Οι άλλοι «εταίροι»-δανειστές όχι μόνο δεν
λογαριάζονται αφού πρόκειται για μαριονέτες του Βερολίνου, αλλά, αν τους
εμπλέξεις, ασφαλώς παρά τη θέλησή τους, απλά θα κάνεις το Βερολίνο να
απαντά με ένα πελώριο NEIN, ακόμα κι εκεί που θα περίμενες ένα δειλό.
JA.
Ως
έχουν λοιπόν τα πράγματα, αν ταχθείς υπέρ του ΔΝΤ χάνεις το Βερολίνο
και τούμπαλιν. Μάλιστα όπως έχω εξηγήσει σε προηγούμενο άρθρο μου, όπως
εξελίχτηκαν τα πράγματα, ευνοημένο βγαίνει το Βερολίνο, και προσθέτω,
και το ΔΝΤ. Το τελευταίο διότι με δεδομένη την άρνηση της νέας
αμερικανικής Διοίκησης, μάλλον ψάχνει κάποιον εύλογο λόγο να αποχωρήσει
από το δανειακό πακέτο προς την Ελλάδα, ενώ το Βερολίνο εξασφαλίζει την
μη ρύθμιση του ελληνικού χρέους την οποία δεν επιθυμεί. Και στο μέσον
μια Ελλάδα η οποία όπου κι αν ποντάρει χάνει, ώστε σταδιακά να εξωθείται
εκεί που ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ είχε δρομολογήσει τα πράγματα ο
Σόϊμπλε, μέσω των Μνημονίων του που επέβαλε, δηλαδή σ’ ένα πιθανό
GREXIT, ή διαφορετικά στη καταδίκη μας να είμαστε υποχρεωμένοι να
ακολουθούμε τον Μονόδρομο των Μνημονιακών Αδιεξόδων, έως ότου
αποφασίζουμε να αντιδράσουμε και πάρουμε τη Ζωή μας στα χέρια μας.
Τέλος,
πίσω απ’ αυτή την επιδιωκόμενη «Εθνική Ομάδα Διαπραγμάτευσης», διαβλέπω
και την αγωνία είτε της προσωπικής πολιτικής επιβίωσης, είτε
εγκλωβισμού του συνολικού πολιτικού συστήματος στον Μονόδρομο των
Μνημονίων. Επίσης, η παραπάνω «Εθνική Ομάδα Διαπραγμάτευσης» ενίοτε
συνδέεται και με προτάσεις για σχηματισμό «οικουμενικής κυβέρνησης».
Βέβαια αυτό που δεν πολυσκέφτονται μερικοί από τους πολιτικούς που
υποστηρίζουν την ιδέα της οικουμενικής διακυβέρνησης είναι πως μια
τέτοια εξέλιξη, θα οδηγούσε σε μια Βουλή τριών κοινοβουλευτικών πτερύγων
(με βάση τα σημερνά δεδομένα) : Την «οικουμενική πλειοψηφία», με δύο
μόνο κόμματα να ανήκουν στη μειοψηφία, και με Αξιωματική Αντιπολίτευση,
είτε το ΚΚΕ, είτε όμως και την Χρυσή Αυγή.
Αυτό
σημαίνει πως σταδιακά αλλά γοργά, ένα 80% περίπου του λαού που είναι
εναντίον των Μνημονίων θα οδηγηθεί εκόν άκον να εκπροσωπηθεί,
τουλάχιστον «στο επίπεδο του πεζοδρομίου», από τα δυο μη μετέχοντα της
«οικουμενικής κυβέρνησης» κόμματα, ενώ, στις πρώτες βουλευτικές εκλογές
που θα ακολουθήσουν, το μεγάλο ερώτημα είναι, πόσο απ' αυτό το 80% του
αντιμνημονιακού ποσοστού της εκλογικής βάσης θα αποφασίσει να τιμωρήσει
ΣΥΝΟΛΙΚΑ το οικουμενικό μνημονιακό μπλοκ, ΩΣ ΝΑ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΟ
ΚΟΜΜΑ, πράγμα που οδηγεί σε εφιαλτικά σενάρια.