Κάθε γεγονός στην Αμερική έχει να κάνει πλέον με έναν άνθρωπο, που έχει, ευτυχώς ή δυστυχώς, άποψη για τα πάντα. Αυτό απαιτεί ο ρόλος του Πλανητάρχη βεβαίως βεβαίως…
Όμως η συγκεκριμένη περίπτωση είναι, ως γνωστόν, διαφορετική.
Η μνεία για τον Τραμπ δεν έχει τέλος και δεν θα έχει ούτε μετά τη λήξη, αν όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα, της θητείας του. Όπως τώρα μνημονεύεται ο Ομπάμα και οι προκάτοχοί του, άλλο τόσο θα μνημονεύεται και ο Τραμπ. Η θεματολογία της μνείας ωστόσο κρίνεται ακόμα. Καθημερινά. Μιας και κάθε μέρα καταφέρνει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Μιας και επίσης είμαστε μόλις στην αρχή της θητείας του. Μίας τετραετίας που θυμίζει ήδη… αιωνιότητα.
Προς επανάληψη όμως. Όλα αυτά είναι ορθά. Μέχρι τη στιγμή ωστόσο που την εμφάνισή τους κάνουν οι αποφάσεις ενός μόνο άνδρα. Τις οποίες όμως ο λαός θα τις έχει σαν “παρακαταθήκη” και μετά την αποχώρηση του από την εξουσία.
Και ποιο θα μπορούσε να είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα, εκτός της Συμφωνίας του Παρισιού για το κλίμα; Η “ιδιοτροπία” ενός ανθρώπου φαίνεται ότι εδώ καθορίζει μία πορεία χρόνων.
Και αν είναι καθήκον και υποχρέωση ενός επιφανούς άνδρα να καθορίζει με τις αποφάσεις του το μέλλον της πατρίδας του, στην περίπτωση του Τραμπ οι απόψεις ούτε καν διίστανται. Απεναντίας, εντοπίζουν στον νέο Πρόεδρο μία τάση προσωποποίησης της εξουσίας που του δίνει η θέση που κατέχει στον Λευκό Οίκο. Σαν οι αποφάσεις να λαμβάνονται ανάλογα με τη διάθεσή του, ανεξαρτήτως της σκέψης του για τυχόν επιπτώσεις που μπορεί να έχει, λόγου χάρη, η απόσυρση της Αμερικής από την προαναφερθείσα Συμφωνία.
Επιπτώσεις που μπορεί να αποτυπωθούν στις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο που είναι προγραμματισμένες για τα τέλη της επόμενης χρονιάς. Αλλά και που ήδη αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις, με σχεδόν έναν στους δύο Αμερικανούς να θέλει να δει άμεσα το Κογκρέσο να αποτίει… πρόταση μομφής στον Πρόεδρο.
Ακόμα κι αυτό το τελευταίο σενάριο που μοιάζει λίγο παρατραβηγμένο, δεν φαίνεται ότι αλλάζει την πορεία που έχουν πάρει τα γεγονότα. Επί προεδρίας Τραμπ, κανείς δεν αναρωτήθηκε επί της ουσίας για τα πεπραγμένα του Κογκρέσου, παρά μόνο για τα κατορθώματα του νυν Προέδρου. Οι περιβόητες 100 ημέρες επίσης δεν θα είχαν τόση απήχηση στον απλό πολίτη αν δεν ήταν στην εξουσία ο Τραμπ.
Όλα φαίνονται ότι περιστρέφονται γύρω από τον ένα και μοναδικό Πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος και να το επιθυμούσε, δεν μπορεί να αφήσει το περιθώριο σε κανέναν άλλο να πάρει λίγη από… την αίγλη του. Γύρω τόσο από τον ίδιο, και άλλο τόσο γύρω από τις “ιδιοτροπίες” του. Μετατρέποντας την πολιτική σκηνή των ΗΠΑ σε ένα παιχνίδι ανταγωνισμού προσώπων.
Με τα κόμματα να αποκτούν έναν προσωποπαγή προσανατολισμό, όπως η ίδια η διακυβέρνησή του, αλλά και τους ψηφοφόρους να κάνουν επιλογές κατά βάση προσώπων και λιγότερο ιδεολογιών. Ένα κλίμα που διαμορφώνεται παγκοσμίως πλέον.
Με τον εκάστοτε ηγέτη να καθορίζει με τη στάση του την μοίρα και το μέλλον του λαού του.
Όσον αφορά την κλιματική αλλαγή, ο Ντόναλντ Τραμπ, στην χθεσινοβραδινή (ώρα Ελλάδος) ανακοίνωσή του από τον Κήπο των Ρόδων του Λευκού Οίκου, εξέφρασε τα επιχειρήματα της απόφασής του, υποστηρίζοντας με σθένος το απόφθεγμά του “Nα κάνουμε την Αμερική σπουδαία ξανά”. Διαχωρίζοντας σαφώς τη θέση του από τον Ομπάμα, για τον οποίο ανέφερε ότι προσχώρησε στη Συμφωνία από απελπισία. Λανθασμένη ή σωστή η απόφαση Τραμπ, αυτό θα το κρίνει η ιστορία.
Με την ίδια την ιστορία όμως να καθορίζει εν τέλει, σε ποιον αποδίδει και σε ποιον όχι, τον βαρύ χαρακτηρισμό “Statesman”.