Είναι αυτή η γενιά της χιλιετίας και τα ιδανικά της;

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

 

Τα τελευταία χρόνια έχουν δημοσιευτεί πολλές διεθνείς «έρευνες-μελέτες»από ιδιωτικούς οργανισμούς και οικονομικούς κολοσσούς όπως η Shell, για τη λεγόμενη “Γενιά της Χιλιετίας”(Millenium Generation). Με κάθε επιφύλαξη, «γιατί υπάρχει λόγος», τα συμπεράσματα αυτών των «μελετών» για τις συμπεριφορές των νέων 15 έως 24 ετών σε όλο τον πλανήτη είναι περίπου τα εξής:

«Οι σύγχρονοι νέοι είναι Εγω-Τακτικιστές. Εχουν υψηλές απαιτήσεις από τη ζωή τους, ταξινομούν το περιβάλλον σύμφωνα με αυτά που τους προσφέρει, δεν έχουν πειστεί για την πολυπολιτισμικότητα της κοινωνίας, δεν πιστεύουν στην επανάσταση, ενώ η καλυτέρευση του κόσμου είναι άγνωστη έννοια στους περισσότερους…»! Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε το πώς σκέφτονται σε ένα σύνθημα, αυτό θα ήταν περίπου το:

«τι με νοιάζει αν έξω από μένα γίνεται χαμός, αρκεί να περνάω εγώ καλά».

Με λίγα λόγια, αφού πέτυχε η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού να .....

απαξιώσει και να δαιμονοποιήσει οτιδήποτε δημόσιο, ιδιωτικοποιώντας δίχως αντίσταση δημόσιες υπηρεσίες και δημόσιες επιχειρήσεις ύδρευσης, ενέργειας, κ.α., έχει αρχίσει να ιδιωτικοποιεί και την ίδια μας τη ζωή.

Σιγά-σιγά αλλά συστηματικά και μέσα από τον έλεγχο των ισχυρότερων σήμερα μέσων δημιουργίας αξιών, στάσεων, συμπεριφορών και συνείδησης, τα ψηφιακά μέσα ενημέρωσης, τη γλώσσα και τον πολιτισμό, προσπαθεί, η ίδια πολιτική, να εκπαιδεύσει το λαό και κυρίως τους νέους, των, γι αυτήν, «αμόρφωτων μαζών-κοινώς πλέμπας», «να ζουν δίπλα-δίπλα, αλλά χωριστά και ιδιωτεύοντες, να μοιράζονται τον ίδιο χώρο αλλά όχι τις ίδιες σκέψεις, ούτε τα ίδια συναισθήματα, μήτε καν την ίδια μοίρα».

Είναι πολύ σημαντικό γι αυτήν την πολιτική, να μάθει η Νέα Γενιά, πως δεν είναι της μόδας να νοιάζεται γι αυτούς που μένουν πίσω και πως το πιο αποτελεσματικό μέσο επιβίωσης σήμερα (βλέπε Survivor) είναι «ο θάνατός σου η ζωή μου».

Ετσι, αυτή η γενιά πρέπει να μάθει να λέει:

«Τι με νοιάζει εμένα αν ο 10χρονος Αμπέμπε Β. δουλεύει σαν σκλάβος σε φυτεία καφέ στην Κένυα, όλη την ημέρα, για μερικά σεντς, όταν μπορώ εγώ να πίνω ξέγνοιαστα τον καφέ μου με τους φίλους μου»;

«Τι με νοιάζει εμένα αν ο 10χρονος Χασάν Χ δουλεύει όλη μέρα για μερικά σεντς για να έχω εγώ τα επώνυμα παπούτσια ή άλλα αξεσουάρ της ματαιοδοξίας μου»; 

«Τι με νοιάζει εμένα αν κάποιοι γονείς, ακόμη και φίλων μου, δουλεύουν και τις Κυριακές, όταν εγώ μπορώ να βγω τσάρκα στους εμπορικούς δρόμους κοιτώντας βιτρίνες και κόσμο να μπαινοβγαίνει σε ανοιχτά καταστήματα».

Η μεγαλύτερη επιχείρηση τουρισμού στην Ευρώπη, η γερμανική TUI, εγκαινίασε προχθές το 14^ο Κρουαζιερόπλοιό της με σημαία Μάλτας Το Κρουαζιερόπλοιο "Mein Schiff 6", ξεκινάει το ταξίδι του για τον περσικό κόλπο με 2500 επιβάτες και 1000 μέλη προσωπικό (αναλογία 2,5 επιβάτες ανά υπάλληλο). Στο ερώτημα «πως είναι δυνατόν μ’ αυτήν την αναλογία και με μέση τιμή 788 ευρώ το άτομο για μια εβδομάδα να έχει κέρδη η TUI (η οποία πέρυσι και μόνο από τα κρουζιερόπλοια είχε κέρδη 126,5 εκατομμύρια πληρώνοντας μόνο 63.787,75 ευρώ φόρους) Η απάντηση είναι: «ναι είναι δυνατόν γιατί τα καράβια της είναι με σημαία ευκαιρίας, δηλαδή της Μάλτας και δεύτερον, γιατί τα περισσότερα από τα μέλη του προσωπικού της είναι από τις Φιλιππίνες και την Ινδονησία και αμοίβονται με βασικό μισθό 368 δολάρια για 40 ώρες. Μπορούν αν θέλουν να φτάσουν ακόμη και τα 770 δολάρια το μήνα, δουλεύοντας όμως 300 επιπλέον ώρες (συνολικά 14 ώρες την ημέρα για εφτά ημέρες την εδβομάδα) με ωριαία αποζημίωση 2,40 ευρώ!

Όπως γράφει το γερμανικό περιοδικό “Spiegel”, το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού εργάζεται, για μήνες και δίχως ρεπό σε χώρους δίχως φυσικό φως-παράθυρα και δεν ανεβαίνει καν στο κατάστρωμα( τα κοτόπουλα στα σύγχρονα κοτέτσια βλέπουν περισσότερο φως).

Δεν νομίζω, ότι, πολλοί γερμανοί που έχουν διαβάσει τις συνθήκες εργασίας στα κρουαζιερόπλοια, δε θα πουν:

«Τι με νοιάζει εμένα αν μπορώ εγώ με 788 ευρώ να κάνω την κρουαζιέρα μου και να νιώσω μια βδομάδα σαν βασιλιάς (από τη διαφήμιση). Θα είναι οι ίδιοι που θα λένε, τι με νοιάζει εμένα αν πολλοί νέοι Ελληνες υποφέρουν, αφού μπορώ εγώ χάριν των προσπαθειών του Σόϊμπλε να ζω σήμερα καλύτερα. Ετσι έλεγαν και πολλοί νέοι Ελληνες τα χρόνια της τεχνητής ευμάρειας για τους Αμπέμπε Β, Χασάν Χ και τους γονείς των φίλων που δούλευαν τις Κυριακές, γιατί δεν είχαν ακούσει τη γωστή φράση: «μη στείλεις κάποιον να ρωτήσει για ποιον χτυπάει η καμπάνα, η καμπάνα χτυπάει και για σένα».

Στο παγκόσμιο πλέον χωριό που λέγεται γη, δεν υπάρχουν μόνιμες νησίδες ευτυχίας. Η θα βρεθεί το αντίδοτο για μια δικαιότερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία ή η δυστυχία των πολλών θα απλωθεί σαν την πανούκλα μολύνοντας τους πάντες και τα πάντα.