Δεν ψιχαλίζει… Μας φτύνουν

Βασίλης Δημ. Χασιώτης

Το φτύσιμο είναι πάντα μια πρόκληση στην αξιοπρέπεια του αποδέκτη του φτυσίματος και ένα τεστ, το πιο ακραίο, με το οποίο ο προσβάλλων επιχειρεί να διαγνώσει την αποφασιστικότητα του προσβαλλόμενου να υπερασπίσει την αξιοπρέπειά του, στη δε περίπτωση Κυριάρχου-Κυριαρχούμενου, Αποίκου-Αποικιοκρατούμενου, Κυρίου-Υποτελούς, τον βαθμό στον οποίο ο Υποτελής εξακολουθεί να είναι αρκετά Υποτελής ώστε να μην διακυβεύεται η εξουσία του Κυρίου του πάνω του. Ότι στην εξουσία του Κυρίου, αυτονοήτως περιλαμβάνεται και το δικαίωμα του προσβάλλειν χωρίς αντίσταση.

Ασφαλώς, από την αρχή της Μνημονιακής Περιόδου, οι κάθε είδους εσκεμμένες -και όχι εν θερμώ- προσβολές, είναι απανωτές, άλλοτε εναντίον του ίδιου του ελληνικού Λαού (εδώ οι προσβολές γίνονται από ευρωπαϊκά, κυρίως γερμανικά ΜΜΕ με την αδιαμαρτύρητη ανοχή των κυβερνήσεών τους),  άλοοτε, εναντίον της ίδιας του της κυβέρνησης, ένα .......

διαρκές φτύσιμο στο πρόσωπο του ελληνικού πολιτικού συστήματος και του ελληνικού Λαού.

Παρόμοιες «ψιχάλες», δηλαδή φτύσιμο, αισθανθήκαμε και στην τρέχουσα περιβόητη β’ αξιολόγηση του τρέχοντος Μνημονίου.

Και δεν πρόκειται να είναι το τελευταίο διότι ανάγεται στην ίδια τη κουλτούρα της Καταδυναστεύουσας την Πατρίδα μας Δύναμη, στην αντίληψη που έχει για την Δύναμη, τον τρόπο χρησιμοποίησής της, και τον ηγεμονικό της ρόλο στην Ευρώπη.

Το Γερμανικό Κράτος θα χρειαστούν αιώνες ακόμα, έως ότου η κουλτούρα του γίνει συμβατή με αυτή της Ευρώπης του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, όπως αυτός επικαιροποιήθηκε σχετικά πρόσφατα και μονάχα εν μέρει με τον Διαφωτισμό.

Φυσικά, υπάρχει και η ευθύνη των αποδεκτών της προσβολής. Η ευθύνη της απόκρουσής της, εν ονόματι της Αξιοπρέπειας. Ο ελληνικός Λαός, ασφαλώς και δεν την αποδέχεται και δεν την αποκρούει.

Όμως, το πολιτικό σύστημα, ιδίως το κυβερνόν κατά τη Μνημονιακή Περίοδο, τι γίνεται μ’ αυτό;

Πόσες φορές διαμαρτυρήθηκε ΘΕΣΜΙΚΑ για την προσβολή που δέχεται η Ελληνική Δημοκρατία, το Ελληνικό Σύνταγμα, ο Ελληνικός Λαός εν τέλει με την βίαιη και πολύ συχνά ανοίκεια προσβολή τους;

Κι αν μεν το φτύσιμο ήταν προσωπική υπόθεση όλων αυτών που μιλάνε και ενεργούν για λογαριασμό του ελληνικού λαού, θα με άφηνε η περίπτωσή τους, παγερά αδιάφορο.

Όμως, δεν είναι προσωπική τους υπόθεση, ούτε έχουν το δικαίωμα να σιωπούν, και πολύ περισσότερο να ανέχονται τέτοιες προσβολές, όσο ισχυρίζονται πως εκπροσωπούν τον Λαό.

Αυτή η στάση, είναι εντελώς ανάλογη εκείνου του κατάπτυστου  «όλοι μαζί τα φάγαμε». Όπως «όλοι μαζί τα φάγαμε», έτσι κι όλοι μαζί συναινούμε στον εξευτελισμό μας, όλοι μαζί, ως λαός δηλώνουμε πως κανείς δεν μας φτύνει, απλά κι εμείς διαπιστώνουνε πως κάποιες ψιχάλες πέφτουν στο κεφάλι μας.

Σε ό,τι αφορά τον Βόλφκανγκ Σόϊμπλε, τον πλέον ίσως χαρακτηριστικό εκφραστή της ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, αυτός, υπό άλλες συνθήκες διεθνών συσχετισμών και υπό άλλο καθεστώς απόδοσης του Διεθνούς Δικαίου, στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων, θα έπρεπε ήδη να έχει λογοδοτήσει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τουλάχιστον ως ηθικός αυτουργός και ασφαλώς όχι μόνος, για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας με βάση τη συμβολή του στο Διαρκές Έγκλημα που διαπράττεται στη Μνημονιακή Ελλάδα. Αυτός ο άνθρωπος, έχει προ πολλού υπερβεί τα εσκαμμένα.

Και για να επανέλθω στα καθ’ ημάς, και απευθυνόμενος στη κυβέρνηση, θα της έλεγα τι θα έπραττα εγώ στη προκειμένη περίπτωση εάν δεν ελάμβανα μια «λύση» εθνικά αποδεκτή, όπως αυτό το σημείο πολλάκις το έχω διευκρινίσει σε προηγούμενα άρθρα μου ώστε να μη χρειάζεται να το αναλύσω εδώ γι’ ακόμα μια φορά : απλά, να υπενθυμίσω το «δια ταύτα» της θέσεώς μου : Χρωστούμε τα Νόμιμα και Πέραν τούτων Ουδέν) :

Αφού ΠΡΩΤΑ έπαιρνα τη δόση του επομένου μηνός, (κι αυτό διότι για να κερδίσω κάποιο χρόνο), ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος θα επανέφερα τα μόλις προ λίγων ημερών ψηφισθέντα μέτρα, προκειμένου να ακυρωθούν με ένα νόμο, με ένα άρθρο και με τη λιτή διατύπωση : «λόγω αθέτησης των μέτρων των δανειστών».

Τελεία και παύλα.

Και σε ό,τι αφορά ειδικά τον ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν το έχει καταλάβει, πιθανότατα να τον δρομολογούν ήδη για τον κάλαθο των πολιτικά «αζήτητων».

Αυτό, είναι κάτι που ίσως του λύνει και τα χέρια για κάποιες «διορθωτικές» ενέργειες αποκατάστασης κάποιων αδικιών σε βάρος των ΣΥΝΗΘΩΝ ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ, αλλά και της μικρομεσαίας επιχειρηματικής τάξης, ώστε η έξοδός του να μην έχει τον χαρακτήρα της πολιτικά ατιμωτικής του «αποβολής» από τη κυβέρνηση, έχοντας κληροδοτήσει στο Λαό επαίσχυντα και προνομοθετηθέντα μέτρα τα οποία ήδη δηλώνει η εν αναμονή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πως θα τα εφαρμόσει, αν και δεν τα πιστεύει ούτε τα θέλει, μα της «ηρωικής εξόδου» του, ως μιας παρακαταθήκης για να ελπίζει να παραμείνει στο παιχνίδι μετεκλογικά, αν τελικά χάσει τις εκλογές -επαναλαμβάνοντας εδώ παλαιότερη επί του θέματος εκτίμησή μου, πως πρέπει να είμαστε λίγο επιφυλακτικοί για το αν η κάλπη επιβεβαιώσει τις δημοσκοπήσεις, ακόμα κι αν έξωθεν δρομολογείται για τον «κάλαθο των αζήτητων». Και επί πλέον, θα αφήσει στη διάδοχή του κυβέρνηση τη «τιμή», να νομοθετήσει αυτή, όχι τα δικά του αχρείαστα και άχρηστα μέτρα, μα τα δικά της, τα χρειαζούμενα και χρήσιμα.