Έξοδος στις "Αγορές": Ευχή ή Κατάρα;

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος

Οι "Αγορές", στην πολιτικoοικονομική διάλεκτο, σημαίνει ΧΡΗΜΑ, σε διάφορες μορφές και χρήμα, πάλι στην ίδια διάλεκτο, σημαίνει Αγοροπωλησίες "χρηματιστηριακών" προϊόντων, δηλαδή προϊόντων που έχουν ως βάση το χρήμα, όπως λέμε π.χ. γαλακτοκομικά τα προϊόντα, που έχουν ως βάση το γάλα κλπ. Εκτός τις Αγοροπωλησίες όμως, σ’ εκείνες τις «Αγορές», γίνονται και δανεισμοί χρημάτων (κάτι περίπου σαν τις ενοικιάσεις οικιών, αυτοκινήτων κλπ), όπου έναντι ενοικίου (τόκος), δίδονται χρήματα, με την υποχρέωση να επιστραφούν, εντός προσυμφωνηθέντος χρόνου. Απλά πράματα και κατανοητά σε όλους, φαντάζομαι.
Ο δανεισμός όμως, από αυτές τις «Αγορές», έχει μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Αφορά μεγάλα, έως πολύ μεγάλα ποσά, τα οποία ενδιαφέρουν μόνο, επιχειρήσεις μεγέθους... κρατών ή κράτη μεγέθους... μεγάλων επιχειρήσεων, σαν το δικό μας, καληώρα. Εξυπακούεται ότι, τέτοια .......
δάνεια δίδονται, έναντι μεγάλων εγγυήσεων (εμείς π.χ. δώσαμε για 99 χρόνια, όλα, πλην του Παρθενώνα, χωρίς να είμαι σίγουρος γι’ αυτό), το δε ενοίκιο, ο τόκος δηλαδή, είναι ανάλογος του ύψους του ποσού που δίδεται, του χρόνου αποπληρωμής και πάνω απ' όλα της φερεγγυότητας του δανειζομένου. Στις δανειακές δε συμβάσεις που υπογράφονται, έννοιες όπως ανθρωπιστικοί λόγοι, ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατικές διαδικασίες και όποια άλλη γλυκανάλατη έκφραση που έχει σχέση με ιδεολογικές, θρησκευτικές, ή άλλες ανθρώπινες ευαισθησίες κλπ, αποκλείονται, μετά τρανταχτών γελώτων.
Υπ’ όψιν ότι όλα αυτά είναι γνωστά από την εποχή, αμέσως μετά την απρονοησία του Αδάμ να φάει ένα μήλο που, όχι μόνο δεν ήταν δικό του, αλλά δεν ήξερε καν, αν ανήκε στην Εύα, που του το έδωσε, με αποτέλεσμα να πληρώνει η ανθρωπότητα, μέχρι σήμερα και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα, τα πρόστιμα, ως νόμιμοι κληρονόμοι… κλεπταποδόχου προπάτορα.
Το να βγεις λοιπόν, στις «Αγορές», για δανεικά που δεν ξέρεις τι να τα κάνεις, είναι μια κουβέντα, εύκολη μεν, σαν το νανούρισμα, για να κοιμηθεί το μωρό, ή το παραμύθι που λέγεται για να ηρεμήσει το παιδί, αλλά άκρως επικίνδυνη, γι' αυτούς που δεν ξέρουν τον "δρόμο" και εντελώς καταστροφική, γι' αυτούς που τους ακολουθούν, επειδή πιστεύουν ότι τον ξέρουν. Γιατί όμως λέγεται; Έλα ντε!
Ηθικόν δίδαγμα: Που πας, ρε Καραμήτρο και χωρίς... γραβάτα;