Στο λόγο της πρωθυπουργικής μου τιμής…

0
Βασίλης Δημ. Χασιώτης

Ουκ ανδρός όρκοι πίστις, αλλ’ όρκων ανήρ.


Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν παύει, όπου βρεθεί και όπου σταθεί, να επαναλαμβάνει πως τα νέα μνημονιακά μέτρα που ψηφίζονται τις αμέσως επόμενες ημέρες, θα εφαρμοστούν μονάχα εφόσον δοθεί «λύση» στο χρέος.
Κι εγώ όμως δεν θα πάψω να επαναλαμβάνω την ερώτηση :
Τι θα κάνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός αν το 2019, οπότε και αρχίζει η ισχύς τους, δεν θα είναι πρωθυπουργός; (Η Νέα Δημοκρατία δήλωσε πως, ως η αυριανή κυβέρνηση, θα τα εφαρμόσει ανεξαρτήτως -αν κατάλαβα καλά- λύσης ή μη λύσης για το χρέος).
Πολύ απλά, τίποτα, διότι τότε μια άλλη κυβέρνηση θα τα υλοποιήσει, κι αυτός θα ξαναπεράσει, με βεβαιότητα, στην «αντιμνημονιακή αντίσταση» σύμφωνα με τους γνωστούς κανόνες που παίζονται εδώ και οκτώ χρόνια από όλες τις πρώην μνημονιακές κυβερνήσεις που καταλήγουν στην αντιπολίτευση.
Βέβαια, εδώ μπορεί, στη περίπτωση που οι δανειστές τον «κρεμάσουν» στο ζήτημα της «λύσης» του χρέους, προκειμένου να μη......
δώσει την ευκαιρία στην επόμενη κυβέρνηση (της Νέας Δημοκρατίας), «να το παίξει» ως δήθεν «αναγκασμένη» να εφαρμόσει μέτρα που η ίδια δεν θα ελάμβανε, με ένα νόμο, να τα καταργήσει ενόσω ακόμη είναι κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, και να αφήσει τη Νέα Δημοκρατία ως «μποναμά» για την άνοδό της στην εξουσία, όχι μόνο να αντιμετωπίσει αυτή το πρόβλημα, αλλά και να αποδείξει πόσο καλύτερα μέτρα αυτή μπορεί να πετύχει, και πάντως όχι αυτά, που ήδη τα χαρακτήρισε «αχρείαστα». Εν προκειμένω, ουδείς θα ήταν δυνατό να κατηγορήσει τον πρωθυπουργό και τη κυβέρνηση πως συμπεριφέρεται με τρόπο «ανεύθυνο», αντιθέτως, θα αποτελεί μια τέτοια πράξη, υπ΄ αυτές τις προϋποθέσεις, απόδειξη πολιτικής υπευθυνότητας απέναντι στην ανευθυνότητα των δανειστών. Δεν τηρήσατε τις υποσχέσεις σας, δεν εφαρμόζω τα μέτρα! Θα ήταν μάλιστα, μια τέτοια ενέργεια, και απόδειξη πως ο ίδιος και η κυβέρνησή του, δεν έπαιξαν ένα «στημένο παιχνίδι» σε βάρος του λαού και ίσως σε συνεννόηση με τους ίδιους τους δανειστές, δηλαδή, ότι η «απειλή» περί μη εφαρμογής των μέτρων σε περίπτωση μη λήψεως «λύσης» για το χρέος, ήταν το προπέτασμα καπνού για τη λήψη των μέτρων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με το καλό ήτο κακό θα εφαρμοστούν, με ή χωρίς «λύση» για το χρέος, ένα δηλαδή ψέμα.
Αν τώρα θα είναι και πάλι ο ίδιος στη κυβέρνηση κερδίζοντας τις εκλογές -πράγμα όχι κι τόσο απίθανο όσο μερικοί φαντάζονται- και επιμείνει στην άποψή του να μην εφαρμόσει τα μέτρα αυτά, όποιος στοιχειωδώς έχει αντιληφθεί με τι είδους «δανειστές» έχουμε να κάνουμε, το σενάριο είναι από τώρα προδιαγεγραμμένο : είτε με την απειλή «ξεχάστε τις αγορές», είτε με την απειλή ενός νέου GREXIT, είτε με την απειλή του Τράγκι να τραβήξει το σωλήνα από τις διασωληνωμένες ελληνικές τράπεζες, ΘΑ ΕΠΙΔΙΩΞΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΟΥΝ, ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ, ΜΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΤΙ ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ «ΑΤΑΚΤΟΣ», ΘΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΕΤΑ!... Όπως δηλαδή συνέβη σε ανάλογες περιπτώσεις τα οκτώ μνημονιακά χρόνια... Θυμίζω απλά, πως το story για τα προαπαιτούμενα, άρχισε ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ εκείνο το μέρισμα που μοίρασε η κυβέρνηση από το πλεόνασμα τα προηγούμενα Χριστούγεννα στους συνταξιούχους...
Συνεπώς, σε μια τέτοια περίπτωση, από πλευράς κυβέρνησης, παρά το ότι το ερώτημα τέθηκε αρκετές φορές, δεν δόθηκε καμία πειστική απάντηση. Τι θα κάνει; Θα έρθει σε ρήξη με τους δανειστές και τι είδους ρήξη; Ή έχουν υπόψη τους άλλες εναλλακτικές και ποιες;
Και κάτι ακόμα, εξίσου σημαντικό : Ζητά η κυβέρνηση «λύση» στο ζήτημα του χρέους, αλλά, άκουσε, διάβασε κανείς τι είδους «λύση» και με ποιους όρους τη ζητά η ελληνική κυβέρνηση; Με λίγα λόγια ποια είναι η πρότασή της στο ζήτημα αυτό;
Καμία!
Και ξέρετε γιατί;
Διότι κι εδώ, γνωρίζει, ότι τελικά θα επιβληθεί μια «λύση», «σωτήρια» και «επωφελής» σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία, σύμφωνα με τις γνωστές απόψεις του Βερολίνου και του ΔΝΤ, παρά τις μεταξύ τους «διαφωνίες» ως προς τη βιωσιμότητα του χρέους.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ!
Το Βερολίνο, «αντιδρά» στο ΔΝΤ ως προς τη βιωσιμότητα του χρέους, θέμα στο οποίο το ίδιο το Ταμείο έπαιξε ένα άθλιο ρόλο όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια, όταν δήλωνε επισήμως ότι το χρέος ήταν βιώσιμο και μόλις τα τελευταία ένα με δύο χρόνια, άρχισε να σέρνει αλλιώτικα το χορό, για το μοναδικό λόγο, διότι το ΔΝΤ καταστατικά έχει πρόβλημα, και δεν μπορεί επί πολύ να παραβαίνει το ίδιο το καταστατικό του, χωρίς προβλήματα για τα ίδια τα πρόσωπα πλέον που το παραβαίνουν... Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι δεν έχουν καθόλου σημαντικά αποκλίνουσες απόψεις ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ «διευθέτησης» του χρέους, όταν και αν τούτο τελικώς αποφασιστεί...
Έτσι, οδεύουμε προς εξελίξεις σοβαρές, εν όψει του κρίσιμου έτους 2018, οπότε και λήγει το «πρόγραμμα» (το τρίτο Μνημόνιο), με μόνη «δέσμευση» ως το τι θα συμβεί με το υπό ψήφιση τέταρτο Μνημόνιο, αν δηλαδή εφαρμοστεί ή όχι, και μάλιστα, έχει απόλυτο δίκαιο η αντιπολίτευση που το επισημαίνει, χωρίς χρηματοδότηση, τον «λόγο τιμής» του πρωθυπουργού, πώς «μη λύση στο χρέος» σημαίνει «μη εφαρμογή των μέτρων».
Βέβαια, υπήρχαν κάποτε εποχές, στις οποίες η δύναμη του «λόγου τιμής», ήταν ισχυρότερη και από ένα νομικό έγγραφο. Μάλιστα, ιδίως στο χώρο της οικονομίας, πολλές συμφωνίες, πολλών χιλιάδων ή και εκατομμυρίων δραχμών  -τότε-, (αλλά και σήμερα), ήταν (είναι) δυνατό να συμφωνηθούν και δρομολογηθούν με μόνο εχέγγυο τον «λόγο τιμής» των συμβαλλόμενων, πριν ακόμα λάβουν την τυπική τους, νομική, υπόσταση που ακολουθούσε.
Μάλιστα, ίσως σε κάποιες εποχές -αλλά και σήμερα-, κάποιος βρει και παραδείγματα παρόμοιας μορφής «πίστης» και στη πολιτική. Δηλαδή, περιπτώσεις στις οποίες όντως ο «λόγος τιμής» του πολιτικού που τον έδινε, να είχε περιεχόμενο και κυρίως να αποτελούσε ουσιαστική δέσμευση για τον ίδιο. Έτσι, σε τούτη τη Μνημονιακή Περίοδο που περνάμε, είδαμε βουλευτές και κυβερνητικά στελέχη, να αρνούνται να προδώσουν την εντολή που έλαβαν από το λαό αλλά και τον «λόγο τιμής» τους πως δεσμεύονταν έναντι τούτης της εντολής, και όχι μόνο καταψήφισαν τα Μνημόνια, μα και πράγματι, θυσιάστηκαν πολιτικά.
Όμως, σήμερα, τέτοιου είδους «ευαισθησίες», είναι κάτι που σχεδόν λοιδορούνται κι όλας, ως αδικαιολογήτως «συναισθηματικές» και καθόλου «ρεαλιστικές». Το να μην κοροϊδεύεις, το να μη ψεύδεσαι, το να μην κλέβεις την λαϊκή εντολή και τη λαϊκή ψήφο, είναι κάτι το μη «ρεαλιστικό» στις εποχές που ζούμε.
Έτσι, όταν ο πρωθυπουργός της χώρας, ιδίως δε, ένας μνημονιακός πρωθυπουργός, μας παραπέμπει έμμεσα πλην σαφώς στον «λόγο της (πολιτικής του) τιμής», πως τα επώδυνα (και ταυτόχρονα) επαίσχυντα νέα ληστρικά μέτρα που πρόκειται να ψηφιστούν, προκειμένου ΟΧΙ να ληφθεί, μα να ανανεωθεί μια ήδη από το 2012 δοσμένη και ουδέποτε τηρηθείσα υπόσχεση των δανειστών πως θα μας έδιναν από τότε μια, (την όποια), «λύση χρέους», και που για εκείνη την υπόσχεση είχαν ληφθεί άλλα εξίσου επώδυνα (και ταυτόχρονα) επαίσχυντα και ληστρικά μέτρα, ουδόλως αντιλαμβάνομαι, γιατί για την ανανέωση εκείνης της υπόσχεσης που δόθηκε και ουδέποτε τηρήθηκε, απαιτούνται νέα μέτρα σε βάρος μας, αντί να ληφθούν μέτρα σε βάρος τους λόγω της αθέτησης της υπόσχεσής τους!
Δηλαδή, ο εξαπατών, αποζημιώνεται, και ο εξαπατηθείς πληρώνει!
Και φυσικά, επαναλαμβάνω, το εξίσου σημαντικό ζήτημα : Ποια είναι η πρόταση που η κυβέρνηση βάζει πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το χρέος;
Και κυρίως : το χρέος θα το «καταπιούμε» ως υποχρέωση έτσι όπως μας προσφέρεται, χωρίς κανένα έλεγχο για το αν αποτυπώνεται σωστά, και για το αν είναι σύννομο συνολικά ή εν μέρει, αδιάφορο;

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου (0)