Έξι ωρολογιακές βόμβες για τον πρόεδρο Μακρόν


Το έργο που έχει μπροστά του ο Εμανουέλ Μακρόν είναι πολύ δύσκολο και το αναγνώρισε και ο ίδιος πριν από λίγες ημέρες στη νικητήρια ομιλία του στην αυλή του Λούβρου.
Σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας τόνιζε ότι η οικονομία της Γαλλίας χρειάζεται ριζικές μεταρρυθμίσεις. Μεταξύ άλλων...
, το πρόγραμμά του έκανε λόγο για χαμηλότερη φορολογία των επιχειρήσεων, μεγαλύτερη ελαστικότητα στις εργασιακές σχέσεις και πιο απλοποιημένο συνταξιοδοτικό σύστημα.
Ένας βασικός λόγος για τον οποίο χρειάζονται τόσες αλλαγές είναι ότι κανείς από τους άμεσους προκατόχους του Μακρόν, ο Φρανσουά Ολάντ και ο Νικολά Σαρκοζί, δεν κατάφεραν να κάνουν πολλά πράγματα. Στα τελευταία δέκα χρόνια, που κάποιοι αποκαλούν Χαμένη Δεκαετία, τα οικονομικά προβλήματα της Γαλλίας συνέχισαν να συσσωρεύονται. Οι ακόλουθοι πίνακες δείχνουν τα αποτελέσματα αυτής της δεκαετίας, και την κατάσταση που περιμένει τον Μακρόν αν δεν καταφέρει να κάνει μεταρρυθμίσεις.
Το εθνικό χρέος, για παράδειγμα, έχει σχεδόν διπλασιαστεί την τελευταία δεκαετία, πλησιάζοντας το ανησυχητικό όριο του 100% του ΑΕΠ. Πέρυσι, το δημόσιο χρέος της Γαλλίας ξεπέρασε εκείνο της Γερμανίας, μιας οικονομίας μεγαλύτερης κατά παραπάνω από ένα τρίτο.
Παράγοντας-κλειδί για την αύξηση του χρέους είναι οι γενναιόδωρες κοινωνικές παροχές της χώρας που είναι μεγαλύτερες, ως ποσοστό του ΑΕΠ, από τις αντίστοιχες άλλων μεγάλων αναπτυγμένων οικονομιών.
Οι γρήγοροι ρυθμοί της γήρανσης του πληθυσμού δυσκολεύουν επιπλέον τα οικονομικά της κυβέρνησης, καθώς όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι συνεισφέρουν στις συντάξεις όσων έχουν αποσυρθεί. Εδώ και πάνω από 10 χρόνια ο αποκαλούμενος δείκτης εξάρτησης στη Γαλλία είναι πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά τελευταία το χάσμα μεγαλώνει.
Όσον αφορά εκείνους που παραμένουν στο εργατικό δυναμικό, το σχετικά υψηλό κόστος ανά εργαζόμενο για τους Γάλλους εργοδότες θεωρείται εδώ και καιρό ένα από τα ανταγωνιστικά μειονεκτήματα της Γαλλίας.
Οι δυσκολίες στις προσλήψεις και τις απολύσεις, σε συνδυασμό με το κόστος για τον κάθε εργαζόμενο και τους υψηλούς φόρους της κυβέρνησης εξηγούν το αυξημένο ποσοστό ανεργίας στη χώρα, που εδώ και χρόνια τείνει να γίνει διψήφιο.
Ένα ακόμη παράπονο των γαλλικών επιχειρήσεων είναι η υψηλή φορολογία. Για παράδειγμα, στην περιοχή του Παρισιού το 2015, ο πραγματικός εταιρικός φορολογικός συντελεστής έφτανε κατά μέσο όρο το 35%, όταν στο Λονδίνο ήταν 21% και στις Βρυξέλλες 27%.