Η τύχη της «αξιολόγησης» : Στο ίδιο έργο θεατές…

Βασίλης Δημ. Χασιώτης

Για μια ακόμα φορά, και ΔΕΝ πρέπει να ξεχνάμε αυτό το : «Για ακόμα μια φορά», διότι σ’ αυτό βρίσκεται το κλειδί του παιχνιδιού, δηλαδή, η στρατηγική της σαλαμοποίησης της Συνολικής Καταλήστευσης του τόπου, η κυβέρνηση βρίσκεται σε μια ακόμα «εμπλοκή» με τους δανειστές, σαν αυτές που και στο παρελθόν βρισκόμασταν όταν μια αξιολόγηση έπρεπε να προηγηθεί μια σημαντικής ή και λιγότερο σοβαρής υποχρέωσης πληρωμής ενός σημαντικού ύψους ομολόγου ή μιας δόσης προς τους δανειστές.

Και τότε, όπως και τώρα, χτυπούσαν τα Τύμπανα της Καταστροφής, που προανήγγελλαν, σε περίπτωση που δεν θα «έκλεινε» η αξιολόγηση, μύρια δεινά, τα οποία, εν τέλει, οδηγούσαν στο «κλείσιμο» με καθολική υποχώρηση της χώρας, ενώ, ό,τι υποτίθετο, ξεκινώ την ιστορία από το 2010, πως κάτι γλυτώναμε από τα νύχια των κορακιών, απλά, μας το έπαιρναν την επόμενη, ή σε μια επόμενη αξιολόγηση.

Επίσης, από την έναρξη της Μνημονιακής Περιόδου, (2010) έως σήμερα, όπως και σήμερα, κι αυτό ΔΕΝ πρέπει να ξεχνάμε, ήταν συχνές οι «διαφωνίες» μεταξύ της των μελών τη τότε Τρόϊκα και ......

νυν «Θεσμών», κυρίως του ΔΝΤ με το Βερολίνο και από «τσόντα» ενίοτε και της Κομισιόν, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν πως εναλλάξ οι μεν πρόσφεραν και κάποιο «καρότο» και οι άλλοι μόνο «μαστίγιο», σε κάθε όμως περίπτωση, αυτό που συνέβαινε, είναι να μας μένει ατόφιο το «μαστίγιο» και των μεν και των δε, και κυρίως, ήταν τόσο «σοβαρές» οι μεταξύ τους «διαφωνίες», ώστε ποτέ δεν έφτασαν στη «ρήξη» μεταξύ τους, επειδή, επέμεναν στη χορήγηση και των «καρότων» προκειμένου να απαλύνουν τον πόνο των Ελλήνων. Ειδικώς δε για το ΔΝΤ και τις «απειλές» του περί αποχώρησης, βρίσκονται αποκλειστικά στο καταστατικό του πρόβλημα, ότι δηλαδή, απαγορεύεται να χρηματοδοτεί μη βιώσιμα χρέη. Εξ ου και η επιμονή του για την διευθέτηση του ελληνικού χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο, εξ ου και το «καρότο» που μας προσφέρει, αν και, το «αντίδωρο» που ζητά, είναι ένα εξίσου «μαστίγιο», που διαιωνίζει την εξαθλίωση για την πλειοψηφία του λαού και την καταστροφή της μικρομεσαίας επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Έτσι και σήμερα, λοιπόν, είμαστε πάλι στο ίδιο έργο θεατές, που μας θυμίζει τα παλιά και προαναγγέλλει τι θα ξαναζήσουμε στο μέλλον.

Βεβαίως, το ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν το «λεμόνι» θα έχει στυφτεί τόσο, που θα είναι άχρηστο για όσους το χρησιμοποιούν, τότε ασφαλώς, θα εφευρεθεί και μια δικαιολογία, πειστική ή λιγότερο πειστική δεν θα ενδιαφέρει και τόσο, για το «πέταγμά» του στα «σκουπίδια». Θα είναι τότε η στιγμή, που εδώ θα ξεσπά η κοινωνική αντίδραση σε βαθμό που ίσως να μην έχουμε ξαναδεί, και που θα αναλογιζόμαστε, πώς κατόρθωσαν να μας «αποκοιμίζουν» τόσα χρόνια, και αυτό που έπρεπε να είχε γίνει πολλά χρόνια πριν, να γίνεται εκ των υστέρων προσπαθώντας να καθαρίσουμε τον τόπο από τα ερείπια που θα μας αφήσει φεύγοντας η Ξένη Κατοχική Δύναμη. Προκειμένου να μην αντικρύσουμε κατάματα την Ολική Καταστροφή, ένα μόνο μας μένει : να ευχόμαστε, να πέσουμε έξω, όσοι αναλογιζόμαστε πως τα Μνημόνια εκεί μας οδηγούν, και να επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις όλων εκείνων που βλέπουν στο τέλος της «σωτηρίας» μας. Όμως, κοιτώντας γύρω μας, καθημερινά, τα ερείπια αντί να μειώνονται, να αυξάνονται, ολοένα και περισσότερο εκείνο το φωτάκι που αχνοφαίνεται στο βάθος του τούνελ, δεν είναι το φως της μέρας στο τέλος του τούνελ, μα το φως του τρένου που έρχεται κατευθείαν επάνω μας.

Συνεπώς, μπορούμε μα ασφάλεια να επαναλάβουμε, πως τούτες τις μέρες της «αξιολόγησης», είμαστε πάλι στο ίδιο έργο θεατές.

Για παράδειγμα : στο «ΒΗΜΑ» της Κυριακής 2/4, διαβάζουμε (πρωτοσέλιδο) : «Οι συντάξεις κρίνουν τις κάλπες». Ασφαλώς δεν «σοκάρει» ο τίτλος, μιας και οι συντάξεις όπως και τα εργασιακά είναι όντως τα πρώτα θέματα στην ατζέντα των δανειστών μας.

Όπως συμβαίνει ΣΤΑΘΕΡΑ όλη την Μνημονιακή Επταετία υπενθυμίζω.

Όμως, τα πράγματα έτσι θα είχαν αν επέλεγα ως γλώσσα επικοινωνίας αυτή που στηρίζεται στο Νέο Λεξιλόγιο της Αθλιότητας που στη χώρα μας ενδημεί μαζί με τη παρουσία της Κατοχικής Μνημονιακής Δύναμης.

Στο Νέο Λεξιλόγιο της Αθλιότητας όχι πολλές λέξεις, λίγες μα κρίσιμες, έχουν καταργηθεί ή έχουν επαναπροσδιοριστεί με βάση τις νεοφιλελεύθερες αγοραίες αντιλήψεις και χωρίς την ανάγκη τήρησης προσχημάτων, έστω για τη «διάσωση» του «δημοκρατικού φερετζέ» που συχνά φορά η Αθλιότητα προκειμένου να κρύψει το αποκρουστικό της πρόσωπο.

Ανάμεσα σ' αυτές τις λέξεις, η πιο κρίσιμη είναι η λέξη «Δικαιοσύνη» και οι συναφείς μ' αυτή, όπως «Δικαιακό Ευρωπαϊκό και Διεθνές Κεκτημένο», με άμεση συνέπεια την de facto (επί του παρόντος) κατάργηση αυτού που αποκαλείται «Συνταγματική Τάξη» με περαιτέρω παράγωγες συνέπειες την πλήρη επανεννοιολόγηση άλλων κρίσιμων λέξεων, όπως π,χ., «Ανθρώπινα Δικαιώματα», «Κοινωνικό Κράτος», «Εθνική Κυριαρχία», και εν τέλει «Δημοκρατία».

Η ξενόφερτη Μνημονιακή Αθλιότητα, με τους ντόπιους εραστές ή απλά οπαδούς της, από τη πρώτη στιγμή, λίγα αλλά ουσιαστικά πράγματα κατέστησε σαφή :

Πρώτον, πως προτεραιότητα έχει η σωτηρία των Δανειστών έναντι της σωτηρίας των εισοδημάτων και της περιούσιας των πολιτών της χώρας αλλά και της ίδιας της χώρας. Μάλιστα σ' εκείνη τη κρίσιμη πρώτη φάση της Μνημονιακής Περιόδου, (2010), δεν θα πρέπει ποτέ να το λησμονούμε, το μέγιστο τμήμα του εξωτερικού δημόσιου χρέους ήταν προς ιδιώτες, στων οποίων την κατά προτεραιότητα διασφάλιση των συμφερόντων τους, θυσιάστηκε η οικονομία της χώρας, ιδιωτική και δημόσια.

Δεύτερον, πως προτεραιότητα έχει μια άνευ όρων και ορίων λιτότητα, όχι ασφαλώς ως προϋπόθεση εξόδου από τη Κρίση και ανάταξης της αναπτυξιακής διαδικασίας, αλλά ως προϋπόθεση επίτευξης του παραπάνω πρώτου στόχου και ΜΗ εξόδου από τη Κρίση.

Τρίτον, πως το σύνολο του εθνικού πλούτου, υποθηκεύεται έως ότου αποπληρωθεί το προς αυτούς χρέος, το οποίο χάρις στα Μνημόνια θα  διογκώνεται ανελλιπώς και μέχρι το σημείο εκείνο που ο υποθηκευμένος εθνικός πλούτος θα έχει ροκανισθεί πλήρως, έχοντας εν τω μεταξύ ξεπληρώσει στο διπλό και τρίδιπλο το αρχικό χρέος (ξεκινώντας να το (ξανα)μετράμε από το 2010). Συνεπώς δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως τα Μνημόνια όχι μονάχα κατηγορήθηκαν ως ΣΚΛΗΡΑ+ΑΔΙΚΑ+ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ, μα, ο μεν άδικος χαρακτήρας τους επιβεβαιώνονταν ενίοτε και θεσμικά πως δεν δικαιούται η χώρα και ο λαός να απαιτεί Δικαιοσύνη εφόσον βρίσκεται υπό καθεστώς Μνημονίων, ο δε αναποτελεσματικός τους χαρακτήρας, είναι τέτοιος απλά όταν η αναφορά γίνεται ως προς τα ελληνικά συμφέροντα, ενώ είναι άκρως αποτελεσματικά όταν κρίνονται από την πλευρά των δανειστών. Όμως, κι αυτός ο όρος «άδικα μέτρα», τιθέμενος σε μια βάση αξιολόγησης του «αδικήματος», πλέον, είναι γενικευμένη η πεποίθηση πως μιλάμε για συνειδητά «εγκλήματα» εναντίον του ελληνικού λαού και της χώρας.

Δεν είναι λοιπόν οι συντάξεις που δημιουργούν «στις κάλπες», στην υπό εξέλιξη αξιολόγηση του προγράμματος από τους δανειστές, ή τα εργασιακά, μα όλα αυτά, είναι μέρος του πολύ ευρύτερης σημασίας γεγονότος, ότι τα Μνημόνια, εγγενώς παράνομα και εγκληματικά, πρέπει να τσακίσουν την ίδια την αντίληψη της υποχρέωσης υποταγής τους στη νομιμότητα, πως βρίσκονται πάνω απ' αυτή.

Μάλιστα δεν είναι τυχαίο, μιας και αφορμή για το παρόν άρθρο υπήρξε το ζήτημα των συντάξεων, πως αν η νομιμότητα ίσχυε στη χώρα μας, αν η Δημοκρατία λειτουργούσε στη χώρα μας, τότε, το μόνο νόμιμο και αποδεκτό θέμα συζήτησης κατά την τρέχουσα αξιολόγηση, θα έπρεπε να ήταν όχι οι περαιτέρω περικοπές τους, μα πώς, ΣΕ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, θα επανέρχονταν στα επίπεδα του 2012, όπως διατάσσουν οι άνω αποφάσεις, δηλαδή, με ποιο τρόπο θα αρχίσουν να αυξάνονται! Όμως, δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση, δέσμια των ίδιων της των υπογραφών, ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, και προσθέτω, ΟΛΩΝ των αποφάσεων που έκριναν τελεσίδικα διάφορους μνημονιακούς νόμους αντισυνταγματικούς, ενεργώντας έτσι ως εκτελεστής των παράνομων εντολών και αξιώσεων της Αθλιότητας, που εδώ, όπως είπαμε, δεν μιλάμε για πταίσματα, αλλά έχουμε εισδύσει στο χώρο ενδιαφέροντος της εγκληματολογίας.

Στην προκειμένη περίπτωση, θέλω να υπενθυμίσω, και μ' αυτό κλείνω, τοποθέτηση του νυν πρωθυπουργού στη Βουλή όταν ήταν στην αντιπολίτευση, (το αναφέρω από μνήμης), πως αυτό το παραμύθι πως διαφωνώ με ό,τι υπογράφω, δεν το δέχονταν, και πως υπάρχει και η οδός της παραίτησης. Και για να αναφερθώ σε κάποιαν άλλη πρόσφατη δήλωση βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ πως θα ψηφίσει με «σφιγμένο το στομάχι» τα νέα μέτρα, έχω να (του) πω τούτο : Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, αυτό που η ίδια διαφημίζει, υποθέτω πως βρίσκονταν, ανάμεσα σε άλλα, πως ποτέ της δεν θα δέχονταν να βάλει την υπογραφή της σε κείμενα που δεν πίστευε, όπως είπε και ο πρωθυπουργός παραπάνω, κυρίως κείμενα υποδούλωσης της χώρας, όπως τα Μνημόνια, και συνεπώς, αυτού του είδους τα «σφιξίματα στομαχιού», είναι μια νέου τύπου αρρώστια, που οφείλεται σε «ιούς» πρωτόγνωρους στα Αριστερά Στομάχια.

Το φάρμακο εν προκειμένω είναι : Αρχίστε να αυξαίνετε τα παραδοσιακά Αριστερά σας Αντιβιοτικά, αντί να εθίζεστε με κομματικά «μασάζ αποδοχής» μέτρων νεοφιλελεύθερης φιλοσοφίας και περιεχομένου, και κυρίως, μέτρα που φτύνουν κατάμουτρα κάθε έννοια Δικαιοσύνης και Δημοκρατίας