Οι ελληνικές κυβερνήσεις, από το 2010 έως σήμερα, με επιμονή που προβληματίζει και γεννά πολλές και μεγάλες απορίες, αν όχι εύλογες «πεποιθήσεις» πως «κάτι πάει πολύ στραβά» μ’ αυτή τους την εμμονή, που δεν είναι πάντως μέσα στα ενδιαφέροντα του παρόντος άρθρου να εξετάσουμε, δύο πράγματα ΔΕΝ προβάλλουν ΠΟΤΕ ως ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΕΣ θέσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας, (όχι «κόκκινες», σαν εκείνες που τελικά, κατάντησαν το όνειδος του πορφυρού χρώματος). (Εφιστώ την προσοχή στο ποιος θέτει τα ερωτήματα : η «Ελληνική Δημοκρατία»).
Οι παραπάνω θέσεις, που θα όφειλαν να διατυπωθούν και υπό μορφή «μέτρων πολιτικής», είναι τα ακόλουθα :
Πρώτον
Ότι η τήρηση των τελεσίδικων αποφάσεων των ελληνικών Δικαστηρίων, που κρίνουν τη συνταγματικότητα των Μνημονιακών Νόμων (και των νόμων γενικότερα), αποτελεί ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ θέση της Ελληνικής Δημοκρατίας, και επομένως, οι δανειστές, οφείλουν να συμφωνήσουν σε μέτρα και όρους συμβατούς προς την Ελληνική και Διεθνή Συνταγματική Τάξη, όπως αυτή, ορίζεται και διευκρινίζεται μέσω των..... αρμοδίων Δικαστηρίων.
Αυτή, τη στιγμή, το να ακούω πως οι δανειστές ζητούν στα πλαίσια της τρέχουσας αξιολόγησης, περικοπές συντάξεων, όταν η ελληνική Δικαιοσύνη, έχει μέσω τελεσίδικων αποφάσεών της κρίνει την αντισυνταγματικότητα των μέχρι τούδε περικοπών τους και διατάσσει την επαναφορά τους στα επίπεδα του 2012, αυτή η προκλητική επιμονή των δανειστών στην εφαρμογή Νόμων που κηρύχτηκαν παράνομοι, και άρα, άκυροι, και ασφαλώς, όχι μόνο σχετικά με τις συντάξεις, είναι μεν κατανοητή από δανειστές που είναι πρώτα εκβιαστές και ακολούθως δανειστές, όμως, είναι απολύτως ανεξήγητη και αδικαιολόγητη από την πλευρά της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως αυτή εκπροσωπείται μέσω κυβερνητικών στελεχών στις διαπραγματεύσεις με τους εκβιαστές-«εταίρους», και σε κάθε περίπτωση, πέραν της συνταγματικής εξουσίας που έχει η κυβέρνηση στο να κυβερνά.
ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΕΡΑΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΠΙ ΘΕΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΚΡΙΘΗΚΑΝ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΑ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ.
Μια δημοκρατική κυβέρνηση, ΟΦΕΙΛΕΙ, αν δεν μπορεί να υπερασπίσει τη Συνταγματική Νομιμότητα, όχι απλά, να διακόψει την κάθε συζήτηση που γίνεται στη βάση της παράβλεψης αυτής της νομιμότητας, μα να απευθυνθεί και στις άλλες πολιτικές και κοινοβουλευτικές δυνάμεις της χώρας, ώστε η Ελληνική Δημοκρατία, με ενιαία φωνή, να αντιπαραταχθεί στην αξίωση κατεδάφισης του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος.
Δεύτερον
Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό ζήτημα με το πρώτο που προηγήθηκε, έχει να κάνει με την εξίσου προβληματική επιμονή των ελληνικών κυβερνήσεων, από το 2010 έως σήμερα, να ΜΗΝ προβάλλουν ΠΟΤΕ ως ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ θέση της Ελληνικής Δημοκρατίας, ότι ο ελληνικός λαός, ΟΦΕΙΛΕΙ ΤΑ ΝΟΜΙΜΑ, με ό,τι αυτό σημαίνει. Κι εδώ, τρία πράγματα, κυρίως, σημαίνει αυτή η αδιαπραγμάτευτη θέση :
[α] Ότι το δημόσιο χρέος, οφείλεται μονάχα ως προς το νόμιμο ύψος των οφειλών, όπως αυτό θα προσδιοριστεί λογιστικά από κοινά αποδεκτή ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΛΕΓΧΟΥ.
[β] Ότι το δημόσιο χρέος, οφείλεται μονάχα κατά το ποσό εκείνο που προκύπτει από νόμιμη σύμβαση, όπως αυτή η νομιμότητα προκύπτει από το Διεθνές Δίκαιο, κι όπως αυτή η νομιμότητα, θα διερευνηθεί και διαπιστωθεί από κοινά αποδεκτή ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΛΕΓΧΟΥ.
[γ] ‘Ότι το δημόσιο χρέος και γενικότερα η ζημιά στην ιδιωτική και δημόσια οικονομία της χώρας, που προκλήθηκε από υπαιτιότητα των δανειστών, κυρίως δε από λάθος πολιτικές που σχεδίασαν και επέβαλαν στη χώρα μας, ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ από την Ελληνική Δημοκρατία, η οποία ζητά την επαναφορά των πραγμάτων στην προτεραία τους θέση, αυτή που ίσχυε πριν την εφαρμογή των αναγκαστικών λάθος πολιτικών.
Προσέξτε : Είναι άλλο πράγμα ο αιτούμενος παραπάνω τριπλός έλεγχος και άλλο πράγμα η διευθέτησή του χρέους -για το εναπομένον νόμιμο τμήμα του. Το δεύτερο, η ελληνική κυβέρνηση έχει και το δικαίωμα και την υποχρέωση να το διαπραγματευθεί, το παράνομο όμως τμήμα του, δεν δικαιούται καν να το συζητά στη λογική της «διευθέτησής» του. Τι να διευθετηθεί; Χρέος που ΑΝ ΓΙΝΕΙ Ο ΣΧΕΤΙΚΟΣ ΈΛΕΓΧΟΣ, ενδέχεται να διαφοροποιηθεί ως προς το ύψος αλλά και ως προς τη νομιμότητα της αξίωσής του;
Για ΚΑΝΕΝΑ από τα παραπάνω δύο ζητήματα, ΚΑΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΙ καμία νομιμοποιημένη εντολή να τα «θάψει», διαγράφοντας δικαιώματα και αξιώσεις των οποίων η απαίτηση σεβασμού και υλοποίησής τους, είναι βέβαιο ότι θα συμβάλλουν ουσιαστικά και δραστικά στην δρομολόγηση εξόδου της χώρας από τη Κρίση.
Μάλιστα, ΕΙΔΙΚΩΣ το θέμα του σεβασμού των δικαστικών αποφάσεων, η ελληνική πλευρά μπορεί και να αξιώσει την ρητή δημόσια δήλωση των δανειστών πως αρνούνται να τις αποδεχτούν, και ας είμαστε βέβαιοι, πως θα αρκούσε μια τέτοια ΔΗΜΟΣΙΑ δήλωσή τους, για να πετύχουμε σύντομα πολύ περισσότερα και πολύ πιο ουσιαστικά μόνιμα οφέλη για την ελληνική υπόθεση, από όσα ανύπαρκτα ή βραχυπρόθεσμα οφέλη επιδιώκονται σήμερα.
Ασφαλώς θα χρειαστεί μεγάλη δόση πολιτικού κυνισμού, παρ' ότι το είδος αφθονεί στη διαχρονική πολιτική μας ιστορία, να καμωθεί κάποιος πως δεν βλέπει καμία εγκληματική ευθύνη των δανειστών μας στα όσα επιβάλλουν στη χώρα μας, τα οποία υπερβαίνουν κατά πολύ τα εύλογα ενδιαφέροντα και τις εύλογες απαιτήσεις ενός τυπικού δανειστή, ακόμα και ενός τυπικού τοκογλύφου.
Αυτοί επέδραμαν κυριολεκτικά στη χώρα μας, και εγκαταστάθηκαν εδώ με εξουσία Κατοχικής Δύναμης, και ασκώντας πολιτικές Κατοχικής Δύναμης, με συνέπειες των πολιτικών τους που ανταγωνίζονται επάξια τις συνέπειες πολιτικών των Κατοχικών Δυνάμεων που γνώρισε η Πατρίδα μας στο παρελθόν.
Όμως, αν ως άτομο ο καθείς μπορεί να κάνει όποιες επιλογές επιθυμεί, στο επίπεδο μιας οποιασδήποτε λειτουργούσας και ακέραιης Δημοκρατίας, η τελευταία, όπου Γης, ΙΣΤΟΡΙΚΑ, ποτέ δεν δέχτηκε να καταστεί συνομιλητής του Εγκλήματος, ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΜΕ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, διότι ΠΟΤΕ, ΚΑΝΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΣΩΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΛΑΟ...
Τέτοιου είδους επιχειρήματα, ήταν επιχειρήματα «άλλων»...