Διάβασα με προσοχή την τελευταία επιστολή σας προς τους κυρίους Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και Ντόλαντ Τούσκ.
Για την οικονομία της συζήτησης, θα αφήσω παράμερα την υπενθύμισή σας περί σεβασμού των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας υπενθύμιση σας, δηλαδή στο Μνημόνιο που υπογράψατε, («Σεβόμαστε απολύτως τις δεσμεύσεις που αναλάβαμε για την αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή και την εξυγίανση της οικονομίας και της αγοράς εργασίας» είναι η επί λέξει διατύπωσή σας), που αποτελεί μια θέση-υπόσχεση πως δεν πρόκειται να βγούμε από μια παράλογη οικονομική πολιτική που το μόνο που επιβάλλει είναι η βέβαιη πορεία προς την πλήρη οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση του λαού και της χώρας, και θα περάσω ευθύς αμέσως στο ακόμα πιο σημαντικό ζήτημα της αίτησης αναγνώρισης και για τη χώρα μας του «Ευρωπαϊκού Κεκτημένου».
Πρώτα απ’ όλα, για να θέσω από την αρχή την πλέον ουσιαστική μου ένσταση, μια χώρα που θεωρεί τον εαυτό της εθνική κυρίαρχη και στα πλαίσια των ίδιων των Ευρωπαϊκών Συνθηκών «ισότιμη» με τα....... άλλα Κράτη-Μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, το «Ευρωπαϊκό Κεκτημένο», δεν τον αιτείται, το αξιώνει και το λαμβάνει μόνη της.
Αυτό όμως στην Ελλάδα, όπως ορθά επισημαίνετε, δεν ισχύει, όμως, δεν τολμάτε να αναφέρετε το «γιατί».
Το «γιατί», είναι διότι η χώρα μας, δεν είναι «αποικία χρέους», όπως συχνά αναφέρετε, αλλά αποικία με τα όλα της, στην οποία έχει καταργηθεί το Σύνταγμα και ασφαλώς το «Ευρωπαϊκό Κεκτημένο» στο σύνολο των θεμελιωδών του αναφορών, και όχι μονάχα, όπως το εξειδικεύετε, στην «…εξαίρεση από τις «βέλτιστες πρακτικές» σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις και από το θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων». Σε μια χώρα, στην οποία η κυβέρνηση δεν έχει την στοιχειώδη εξουσία να νομοθετήσει για το αν οι δόσεις των ληξιπρόθεσμων οφειλετών προς το Δημόσιο θα είναι 4 ή 6 ή 10 χωρίς την προηγούμενη έγκριση της Τρόϊκα, (νυν του Κουαρτέτου), περί ποίας «εξουσίας» και «κυριαρχίας» ομιλείτε;
Κύριε πρωθυπουργέ, πολύ φοβούμαι, ότι, όπως και στην πρώτη περίοδο της κυβέρνησής σας (Ιανουάριος 2015-Σεπτέμβριος 2015), έτσι και σήμερα εξακολουθείτε να υποτιμάτε την πραγματικότητα. Κι αν, όπως έχετε δηλώσει στο παρελθόν, όταν επιχειρούσατε να δικαιολογήσετε το πώς φτάσατε στο τρίτο Μνημόνιο, είχατε, τότε, υποτιμήσει από τη μια τη δύναμη του χρήματος και των τραπεζών και από την άλλη είχατε υπερτιμήσει τη δύναμη του δικαίου, (αναφέρομαι σε δηλώσεις σας περί τα τέλη Αυγούστου του 2015), πολύ φοβούμαι πως εξακολουθείτε να υποτιμάτε και να υπερτιμάτε και σήμερα τα ίδια πράγματα. Μάλιστα τολμώ να πω, πως αν ένας που δηλώνει Αριστερός, υποτιμά αυτό που αποτελεί το 90% της Αριστερής ερμηνείας του καπιταλισμού, δηλαδή, την ισχύ της ιδιωτικής οικονομικής δύναμης, τότε, ο προβληματισμός μου γισα το πώς ερμηνεύετε τα πράγματα, είναι ακόμα μεγαλύτερος.
Πώς μπορώ λοιπόν, με τα παραπάνω δεδομένα, να ερμηνεύσω την αποστολή της επιστολής σας αυτής, με το συγκεκριμένο περιεχόμενο και τους συγκεκριμένους αποδέκτες;
Ως προς το περιεχόμενο, ήδη σημείωσα το λάθος σας : ομιλείτε ειδικώς περί του «Ευρωπαϊκού Κεκτημένου» στο θέμα των εργασιακών ζητημάτων, και σ΄ αυτά μονάχα σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, ενώ, στην Ελλάδα, έχει καταρρεύσει η Συνταγματική Τάξη και το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο στις θεμελιωδέστερες των προνοιών τους, και επομένως, στο σύνολό τους.
Ως προς τους αποδέκτες του, ειλικρινώς, αν σας είχα μπροστά μου, θα σας έθετα το ερώτημα : «Μα, προς Θεού, πιστεύετε πως οι δύο παραλήπτες της επιστολής σας είναι οι άνθρωποι που καθορίζουν το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, και επομένως, είναι σε θέση να σας απαντήσουν στο ζήτημα του «Ευρωπαϊκού Κεκτημένου» που τους θέτετε, ακόμα και στην κολοβωμένη του διάσταση»; Και περιμένατε κάτι διαφορετικό από την «απάντηση» του κυρίου Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ότι το «Ευρωπαϊκό Κεκτημένο» εφαρμόζεται παντού στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτού του ιδίου ανθρώπου, που αναίσχυντα λίγες μέρες πριν έλεγε ότι δεν υπάρχει αναγκαιότητα το «Κοινοτικό Κεκτημένο» να είναι συμβατό με το περιεχόμενο των όρων των Μνημονίων;
Επί πλέον, δεν είναι ο ίδιος ο Γερμανός υπουργός οικονομικών και επί της ουσίας συνκαγκελάριος Γερμανίας και Πάσης Ευρώπης, που είπε, αναφερόμενος ειδικά στη Ελλάδα, πως τα αιτούμενα νέα μέτρα πρέπει να τα αποδεχτεί και η αντιπολίτευση, και επί πλέον «Θα πρέπει οι αποφάσεις να διατυπωθούν νομοθετικά με τέτοιο τρόπο ώστε να παραμένουν ανεξάρτητες από τα εκλογικά αποτελέσματα»; Αυτή η δήλωση, δεν είναι απλά κυνική όπως η παραπάνω του Γιούνκερ, αλλά, το Θηρίο του Ολοκληρωτισμού, πλέον, κρίνει ότι δεν συντρέχει κανείς λόγος να κρατά πλέον τα όποια δημοκρατικά προσχήματα. Τι λέει; Λέει -επί της ουσίας, όπως θα το διατύπωνα εγώ, ερμηνεύοντας τη σκέψη του Θηρίου : «Εγώ θέλω «τούτο». Τώρα, αν το «τούτο» δεν συνάδει με τα Συντάγματά σας και τα Ευρωπαϊκά Κεκτημένα σας, ολίγον με ενδιαφέρει. Αυτό που θα ισχύσει θα είναι το «τούτο», κι εσείς, καθίστε εκεί που βρίσκεστε, να το παίζετε «κυβέρνηση», «Βουλή», «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη», να εκπονείτε «κυβερνητικά» προγράμματα, να τάζετε λαγούς και πετραχήλια. Απλά, εσείς θα παίζετε, κι εγώ θα έχω στην ιδιοκτησία μου και τους λαγούς και τα πετραχήλια. Τόση αξία θα έχει η Δημοκρατία σας».
Συνεπώς, κύριε πρωθυπουργέ, το ερώτημά μου επανέρχεται :
Τι ακριβώς αντίληψη έχετε για την «Ευρωπαϊκή Πραγματικότητα»; Σε ποιαν ακριβώς Ευρώπη διαπιστώνετε ότι ζούμε, ποιο ακριβώς «Κεκτημένο» έχετε υπόψη σας;
Η Ευρώπη και το «Κεκτημένο» της, στο οποίο αναφέρεστε, ΔΕΝ υπάρχει!
Πόσο πιο στενορεία τη φωνή, και πόσο πιο ξεκάθαρα μπορούν να το πουν, εκεί στις Βερσαλλίες, πως η Ευρώπη των «ισότιμων» εταίρων και της «σύγκλισης» ΔΕΝ υπάρχει, και πως το μόνο που υπάρχει από εδώ και πέρα είναι η Πραγματικότητα της Ευρώπης των Πολλών Ταχυτήτων και της Απόκλισης;
Πόσο πιο στενορεία τη φωνή, και πόσο πιο ξεκάθαρα μπορούν να το πουν, πως η Ευρώπη των «ισότιμων» εταίρων και της «σύγκλισης» ΔΕΝ υπάρχει, και πως το Νέο Ευρωπαϊκό Κεκτημένο είναι το Κεκτημένο των Νόμων των Αγορών, και μάλιστα, του πλέον Σκληρού Πυρήνα αυτών των Αγορών, που το μόνο που υπόσχονται είναι πως όποιος δεν θα συνθλιβεί από αυτές, τούτο θα οφείλεται στους «Αυτορυθμιζόμενους» Νόμους των Αγορών και πουθενά αλλού;
Πόσο πιο στενορεία τη φωνή, και πόσο πιο ξεκάθαρα μπορούν να το πουν, ότι η Δημοκρατία πλέον ΔΕΝ νοείται στην Ελλάδα, για όσο καιρό το χρέος της δεν θα πέσει κάτω από 70, 60%, δηλαδή, ποτέ στα ορατά 60-100 επόμενα χρόνια; Και το χειρότερο όλων, για πόσο θα προσποιούμαστε εδώ ότι η Δημοκρατία μας λειτουργεί, όταν τούτη τη στιγμή που μιλάμε, πλέον η αντισυνταγματικότητα των Μνημονίων στις πιο κρίσιμες προβλέψεις και επιταγές τους έχουν ανατραπεί ΚΑΙ δικαστικά, και επομένως, η Ελληνική Δημοκρατία, αφού εδώ και εφτά χρόνια λειτουργεί με κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες το κύρος των οποίων έχει καταστεί εντελώς διάτρητο, απώλεσε και τον τρίτο πυλώνα της, την Δικαιοσύνη, απλά με το να μην τη λαμβάνει υπόψη.
Τόσο απλή είναι η πραγματικότητα, και όποιος την κατανοήσει πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο, τόσο πιο λίγο θα πονέσει, τόσο πιο λίγο θα υποστεί τις συνέπειες της αποσύνθεσης μιας Ευρώπης Τέρατος.
Ακριβώς αυτό : της αποσύνθεσής της!
Η Πραγματικότητα που προβάλλει είναι : ή Πάση Θυσία συμβίωση με ένα Πτώμα, το Πτώμα της Ευρώπης και του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου των αρχικών Συνθηκών και Οραμάτων της που ΔΕΝ υπάρχουν πια, ή Πάση Θυσία απομάκρυνση από αυτή, με τρόπο όπως αρμόζει σε κάθε σοβαρό Κράτος : με πρόγραμμα, με στρατηγική, με τάξη.
Κύριε πρωθυπουργέ, το 2015, με την έλευσή σας στην εξουσία, φιλοδοξήσατε η «Πρώτη φορά Αριστερά» στην Ελλάδα, να σημάνει το έναυσμα για «ντόμινο» δημοκρατικών ανατροπών στην αγοροκρατούμενη Ευρώπη και φυσικά, να σημάνει το τέλος των (περισσότερο από σκληρών) άδικων Μνημονίων στη χώρα μας. Τελκώς, αντί το «ντόμινο» να ξεκινήσει από εμάς, καταλήξαμε να φάμε κατακέφαλα το «ντόμινο» της ευρωπαϊκής αντίδρασης εναντίον των φιλοδοξιών σας, με τη γνωστή εξέλιξη.
Βρισκόμαστε, κύριε πρωθυπουργέ, ενώπιον εξελίξεων ιστορικών στην Ευρώπη ΚΑΙ σε όλον τον κόσμο. Παγκόσμια συμβαίνουν στρατηγικής φύσεως γεωπολιτικές και οικονομικές ανακατατάξεις και επαναπροσδιορισμοί των παγκόσμιων κέντρων ισχύος, και οι συμμαχίες αναδιατάσσονται ολοένα και πιο γοργά, πιο πλατιά και πιο δραματικά.
Προσωπικά, σε ό,τι με αφορά, δεν έχω καμία αμφιβολία, πως οι νικητές θα βρίσκονται στη πλευρά του -σχετικού- Δικαίου. Από την πλευρά των Κοινωνικών Κρατών και του «Όχι» στην Αγοραία Παγκοσμιοποίηση -την μόνη ρεαλιστική εκδοχή που μπορεί να την περιγράψει : ο,τιδήποτε άλλο, είμαι ηθολογία. Η σημερινή Ευρώπη, και ιδίως, η σημερινή Γερμανική Ευρώπη, όπως αυτή διαμορφώνεται και εξελίσσεται διαρκώς, θα είναι από την πλευρά των ηττημένων, για ακόμα μια φορά.
Κυρίως όμως, κι αυτό έχει σημασία για τα μικρά Κράτη, γι’ ακόμα μια φορά, θα επιβιώσουν όσα είναι «σοβαρά» στο επίπεδο της διακυβέρνησής τους, αλλά και όσα πιστεύουν στις δικές τους δυνάμεις και δυνατότητες, και την ίδια στιγμή, μέσω έξυπνων και αποτελεσματικών στρατηγικών, τόσο εσωτερικά, όσο και στο επίπεδο των διεθνών τους συμμαχιών, με αποφασιστικότητα και προσήλωση στις στρατηγικές τους επιλογές, θα επιδιώξουν την πολύπλευρη και πολυεπίπεδη εσωτερική και διεθνή ανάπτυξή τους, με ορθή κατανομή των πόρων τους, χωρίς να θυσιάζουν καμία αναπτυξιακή δυνατότητα εσωτερικά, ΚΑΝΕΝΟΣ τομέα, και κανενός τμήματος του παγκόσμιου χώρου που προσφέρει δυνατότητες και ευκαιρίες για την οικονομία μας.
Όλα όμως τα παραπάνω, ΔΕΝ μπορούν να γίνουν με Νόμους, με οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές, που γράφονται στο Βερολίνο ή στην έδρα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Και κυρίως : δεν μπορούν να γίνουν με ένα χρέος όπως αυτό που έχει φορτωθεί στον ελληνικό λαό.
Είναι επιτακτική ανάγκη, το χρέος, ΟΧΙ να διευθετηθεί ΩΣ ΕΧΕΙ ως προς το ύψος του, αλλά, αφού γίνει λογιστικός έλεγχος, και έλεγχος της νομιμότητάς του, ό,τι προκύψει ως «υπόλοιπο» μετά τον παραπάνω διττό έλεγχο, να εξυπηρετηθεί με ρήτρα ανάπτυξης και με επιτόκια που επίσης θα καθορίζονται τη κάθε φορά με την ρήτρα ανάπτυξης.
Κύριε πρωθυπουργέ.
Κοιτάξτε κατάματα τη Πραγματικότητα. Την Ευρωπαϊκή, τη Διεθνή και την Εσωτερική.
Όποιος δεν παραβλέπει την Πραγματικότητα, ως είναι και ως γίγνεσθαι, όχι αναγκαίως στην ηθική της διάσταση, αλλά ως τέτοια, καθαυτή, και όποιος, ιδίως αυτό ισχύει για τις κυβερνήσεις, δεν συγχέει τις όποιες ιδεολογικές του κοσμοθεωρίες με τις κάθε φορά τρέχουσες απαιτήσεις και αξιώσεις της Πραγματικότητας, πολύ δε περισσότερο, όταν η ιδεολογία γίνεται ιδεοληψία, αυτός, έχει τις περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσει σε ένα κόσμο που αλλάζει ταχέως και δραματικά.
Μια δε όψη της πραγματικότητας, κι αυτό το σημειώνω ιδιαίτερα κύριε πρωθυπουργέ για τη χώρα μας, είναι να ξέρει κανείς πού μπορεί να ανήκει, από άποψη δυνατοτήτων να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της κάθε περίπτωσης. Π.χ., το να ακούω ότι η Ελλάδα ΜΠΟΡΕΙ, η Ελλάδα των Μνημονίων και της Αέναης Επιτήρησης (που θα ισχύει και μετά την ΤΥΠΙΚΗ, όποτε γίνει αυτή, έξοδο από τα Μνημόνια), να ανήκει στον «σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης», δηλαδή στην «πρώτη ταχύτητα», και να συναγωνίζεται και ανταγωνίζεται υπό τους πλέον νεοφιλελεύθερους και άνευ ορίων και όρων αγοραίους όρους τη Γερμανία, την Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, για να περιοριστώ σ’ αυτές τις οικονομίες, αυτό ηχεί στ’ αυτιά μου ως μικρομεγαλισμός, που δυστυχώς, αποστερεί την υπαρκτή δυνατότητα να απαλλαγούμε από το «μικρό» της παραπάνω σύνθετης λέξης, όσο επιμένουμε να αναμένουμε πως υπάρχει προοπτική ο Ηρακλής (τυχαία η επιλογή), να κάνει «καριέρα» στην Μπουντενσλίγκα, και μάλιστα να αξιώνω και την δυνατότητα μόνιμης παραμονής στο πρωτάθλημα αυτό! Κι όμως! Η δυνατότητα υπάρχει. Μονάχα που στην ωριμότητα, δεν μπορείς να φτάσεις με άλμα, παρά με διαδοχικά βήματα. Όσο πιο μελετημένα είναι, και όσο πιο γοργά, τόσο πιο σύντομα θα έρθει η συνάντηση με την «ωριμότητα».