Επισημαίνει
ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Ποιο είναι
το σύστημα; Ο καπιταλισμός, οι θεσμοί και τα όργανα του κράτους, οι παιδαγωγοί μας,
η διαπλοκή με τους νταβάδες της, ή μήπως οι συνδικαλιστές, η γραφειοκρατία των
Βρυξελλών, η κυβέρνηση με το παλαιό πολιτικό προσωπικό; Μήπως είναι τα
παραδοσιακά ΜΜΕ; Μήπως είναι η ΕΡΤ; (Αυτή αποκαλείται: έκλεισε ως σύστημα, αλλά
αναβίωσε σαν αντισύστημα)!
Όχι, τίποτε
από όλα αυτά δεν είναι από σήμερα σύστημα. Σύστημα είναι – εμφανίζεται να είναι
– οι λεγόμενες «συστημικές τράπεζες», οι οποίες αποφάσισαν συντονισμένα να στραγγαλίσουν
τον ΔΟΛ! Ποιον; Τον ΔΟΛ, τον διαπρύσιο υποστηρικτή του τραπεζικού καθεστώτος
στην Ελλάδα! Έναν αφοσιωμένο Οργανισμό στην άκριτη προβολή της τραπεζικής
προπαγάνδας! Ποιους; Μια από τις βασικές ομάδες του τραπεζικού χουλιγκανισμού
στην Ελλάδα. Έ, αυτό είναι πραγματική ανωμαλία!
Το κατεστημένο,
αγαπητέ αναγνώστη, εμφανίζεται να είναι οι αιμοβόρες και τυποκτόνες τράπεζες
και κυρίως η πλέον αγαπημένη από τις «συστημικές», μαζί με την πλέον προβεβλημένη
στα........
πρωτοσέλιδα και παντού στον ελληνικό Τύπο και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Αυτές
είναι το σύστημα. Και είναι το σύστημα από τη στιγμή που δεν συμπεριφέρονται ορθώς
«συστημικά» και παραδοσιακά! Δηλαδή από τη στιγμή που δεν πράττουν τα αυτονόητα
για την διατήρηση των επιχειρηματικών /χρηματοδοτικών προνομίων που απολάμβαναν
μέχρι σήμερα μερικοί εκδότες. Αυτό είναι σκανδαλώδες και αν επεκταθεί ως
τραπεζική στάση, συμπεριλαμβάνοντας και μερικά άλλα «συγκροτήματα» Τύπου, τότε
όλοι όσοι κατηγορούσαν αυτούς που πλασάρονταν την τελευταία δεκαετία σαν «αντισύστημα»,
θα μετεξελιχθούν σε κορυφαίους αντισυστημικούς.
Αγαπητέ αναγνώστη
μου πάλι την πάθαμε: Έτσι όπως εξελίσσεται η συντεταγμένη χρεωκοπία, μόνον εσύ
και εγώ θα παραμείνουμε «σύστημα». Εμείς, που όχι μόνο ασκήσαμε μία συνεπή και
έντιμη κριτική στο ευρωπαϊκό και ελληνικό τραπεζικό σύστημα και στην απαράδεκτη
μορφή της αναδιάρθρωσής του, αλλά που εγκαίρως «προειδοποιήσαμε» για τις συνέπειες
του νέου τραπεζικού καθεστώτος για την ελληνική επιχειρηματικότητα γενικά και
για τον Τύπο και τα ΜΜΕ ειδικότερα. Εμείς οι αντικειμενικά «αντισυστημικοί» της
πολιτικής πράξης, θα καταλήξουμε σε πολύ λίγο να χαρακτηριζόμαστε «σύστημα» από
τους γεννήτορες, τα παιδιά και ίσως τα εγγόνια του πακτωμένου εδώ και πολλές δεκαετίες
συστήματος ηγεμονίας στην Ελλάδα! Όλοι οι άλλοι, νοσταλγοί προνομίων και αγωνιστές
του ορθολογικού εγωτισμού τους, θα καταγραφούν σαν αντισυστημικοί (μεγαλοδημοσιογράφοι,
εκδότες, επιχειρηματίες, πικραμένα στελέχη της αγοράς και των κομμάτων και
βολεμένοι κάθε μορφής).
Να ξηλωθεί
το κατεστημένο, θα ακούσεις πάλι να σου λέει το …κατεστημένο! Και η φάρσα
συνεχίζεται από τους ίδιους και τους ίδιους, στους οποίους προστέθηκε κι ένας εσμός
καφενόβιων σαλτιμπάγκων της αριστεράς με πραγματική κουλτούρα φασίστα, σαν κι αυτούς
που για λόγους τυχοδιωκτικής τακτικής προσέγγισαν τελευταίως τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι ως προς
το τελευταίο δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Πρώτα είδα να ανοίγει την αγκαλιά του ο
ΣΥΡΙΖΑ στο ελεεινό φασισταριό της χώρας μας και μετά να ακολουθεί η έμμεση και πολλές
φορές άμεση υποστήριξη από φασιστικά και νεοναζιστικά Μέσα στην κυβέρνηση.
Εάν δεν
γνώριζα βιωματικά τι σημαίνει αποκλεισμός και ποιες είναι οι πραγματικές και
όχι θεωρητικές, ιδεολογικές ή άλλες συνέπειες για τον άνθρωπο και την
οικογένειά του που τον υφίσταται, θα συνέχιζα με ειρωνικό ύφος να κάνω κριτική
στο φαινόμενο των ημερών οι πλέον «συστημικοί» να εξεγείρονται εναντίον του
συστήματος. Αξίζει ίσως να κάνει καλαμπούρι κανείς με όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες
του εκδοτικού και δημοσιογραφικού χώρου που έχουν εκπαιδευτεί να φτύνουν με
χαρακτηριστική ευκολία εκεί που έγλειφαν και αντίστροφα. Είναι σαν να γυρίζουν
κάποιον διακόπτη: τη μια στιγμή «επιχειρηματολογούν» εναντίον της κυβέρνησης
που στραγγαλίζει τον Τύπο, ενώ την άλλη εναντίον των τραπεζών, οι οποίες σε
λίγο θα εμφανιστούν και σαν στραγγαλιστές της ίδιας της κυβέρνησης που
προηγουμένως τις στραγγάλιζε. Μόνον με ειρωνεία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει
κανείς την ιλαροτραγωδία στον ελληνικό Τύπο, εάν πίσω από τη κρίση του δεν
υπήρχαν άνθρωποι – όπως αντίστοιχα και σε άλλους κλάδους που έχουν πληγεί
σοβαρά από την διαχείριση του ελληνικού πολιτικού συστήματος της σύγχρονης οικονομικής
κρίσης.
Υπάρχουν
άνθρωποι που πλήττονται από την σημερινή κρίση στον Τύπο, άνθρωποι που εξευτελίζονται,
άνθρωποι σε αδιέξοδο και απόγνωση, εργαζόμενοι που δεν είχαν κανένα ρόλο στις αποφάσεις,
ούτε ήταν αυτοί που δομούσαν την διαπλοκή, αν και κάμποσοι από αυτούς δεν ήταν
άσχετοι με την αλυσίδα των σχέσεων διαπλοκής. Οι περισσότεροι δεν είναι εντελώς
αθώοι, αλλά ούτε και ένοχοι και καλό είναι να μην εμφανίζουν τον εαυτό τους ως
θύμα. Είναι απλώς εργαζόμενοι σε ένα κλάδο άκρως νοθευμένο από την πατρωνία.
Αυτά ήταν
γνωστά και δεν αφορούν μόνον στον ελληνικό Τύπο. Αυτό που πραγματικά με
εντυπωσίασε και διαφοροποιεί μαζικά τον ελληνικό Τύπο από άλλες χώρες της λεγόμενης
πριν από μερικά χρόνια «παλαιάς Ευρώπης», είναι ο κυριολεκτικά πρόστυχος τρόπος
με τον οποίο προπαγανδίστηκαν όλες οι «μνημονιακές συνθήκες» και η τυχοδιωκτική
επιχείρηση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος της ΕΕ και του ελληνικού
πολιτικού συστήματος σε ο, τι αφορά στη συγκεκριμένη μεθοδολογία συντεταγμένης
πτώχευσης κράτους και τραπεζών, στην κατάλυση της συνταγματικής τάξης και στην
προσβολή της ευρωπαϊκής νομιμότητας, καθώς και στην υποστήριξη μίας ατέρμονης
διαδικασίας εσωτερικής υποτίμησης. Αυτό έδειξε εμφατικά όχι απλώς την συστημική
διάρθρωση των ελληνικών ΜΜΕ, αλλά την διάσταση της διαπλοκής τους, η οποία
μετέβαλε τους σημαντικότερους δημοσιογράφους στην Ελλάδα σε αχρείους
προπαγανδιστές των συμφερόντων των «αφεντικών» τους.
Σήμερα που
τα «αφεντικά» έχουν χάσει τον έλεγχο ή την επιρροή τους στις τράπεζες - πράγμα που
αν είχαν στοιχειώδη αναλυτική ικανότητα θα έπρεπε να είχαν προβλέψει πριν καν
την σύσταση του «ατομικού μηχανισμού σωτηρίας» - οδηγούν τους ανθρώπους τους στα
ΜΜΕ στον εξευτελισμό για άλλη μια φορά, καθώς τώρα αυτοί εμφανίζονται να
σηκώνουν τη σημαία της επανάστασης, μια και η μεταρρύθμιση κατέληξε στην
απόλυτη δική τους απορρύθμιση. Σε λίγο δεν θα διστάσουν στη σημαία αυτή της επανάστασης
του «συστήματος» να χαράξουν τη δραχμή.
Είναι ζήτημα λίγου χρόνου να δούμε τους
μέχρι χθες χουλιγκάνους διαφημιστές των τραπεζών που σήμερα τις δυσφημούν και τους
συστημικούς δημοσιογράφους που σήμερα το «παίζουν» αντισύστημα, να ξιφουλκούν
υπέρ της δραχμής, εκφράζοντας την αγανάκτησή τους για το αποτέλεσμα του «πάση
θυσία στο ευρώ», το οποίο με δήθεν ιδεολογικό πάθος υποστήριξαν. Θα πρόκειται
για την απόλυτη φάρσα, για την απόλυτη γελοιότητα που δυστυχώς θα ρίχνει ένα
πέπλο άγνοιας πάνω στο τεράστιο κοινωνικό ζήτημα της Ελλάδας που μεγεθύνεται
καθημερινά, συμπεριλαμβάνοντας πλέον και περισσότερους από τους μισούς
επαγγελματίες δημοσιογράφους, τεχνικούς, δημιουργούς και επιστήμονες των
ελληνικών ΜΜΕ. Αυτό είναι η πραγματική τραγωδία μέσα στην αηδία, κορυφαίοι «συστημικοί»
να το «παίζουν» σήμερα αντισύστημα.