Γράφει ο Γιώργος
Νύκτας
Κανείς δεν αμφισβητεί
το πρόβλημα που βιώνουμε με τους υπεραρίθμους πρόσφυγες,
που οι περισσότεροι από αυτούς κυνηγημένοι από τον πόλεμο της Συρίας βρήκαν
ασφαλές καταφύγιο στα νησιά μας Χίο και Μυτιλήνη. Κανένας δεν αμφισβητεί τις τεράστιες
δυσκολίες σωστής στέγασης και σίτισης όλων αυτών των κατατρεγμένων. Ένας πόλεμος
πάντα δημιουργεί προσφυγιά και αυτοί που τον βιώνουν αναγκάζονται κυνηγημένοι
να εγκαταλείπουν εστίες και πατρίδες. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλοι αυτοί οι πρόσφυγες
που μας ήρθαν διακινδυνεύοντας πρώτα από όλα τη ζωή τους, είχαν όνειρο ζωής να έρθουν
στην Ελλάδα και να ζουν σε άθλιες συνθήκες μέσα σε σκηνές εκτεθειμένοι στη βροχή
και το κρύο. Δεχτήκαμε το μεγαλύτερο όγκο των
προσφύγων γιατί κάποιοι έκλεισαν ερμητικά τα σύνορα τους, ενώ δήλωναν
ότι θα δέχονταν ένα αριθμό προσφύγων. Και εδώ μπαίνουν τα ερωτήματα. Μπορεί σήμερα
μια οικονομικά γονατισμένη Ελλάδα να αντιμετωπίσει την εισροή των προσφύγων; Τι
ανάστημα μπορεί να......
υψώσει και πόσο μπορεί να αντισταθεί στις βουλές των γερακιών
που αποφασίζουν για τις τύχες των λαών; Όλοι καλά γνωρίζουμε ότι δεν είναι η Ελλάδα
αυτή που έστησε το πόλεμο, δεν είναι η Ελλάδα αυτή που δημιούργησε τη προσφυγιά.
Θα είναι κρίμα να διχαστούμε και πάλι
σαν λαός για ένα πρόβλημα που άλλοι δημιούργησαν. Ας όψονται όλοι αυτοί οι πολεμοκάπηλοι
που στη διεθνή πολιτική τους σκακιέρα αντί για πιόνια χρησιμοποιούν ανθρώπινες
ζωές, όπως για παράδειγμα γίνεται σήμερα με τις ζωές των προσφύγων. Για το
προσφυγικό ο καθένας μπορεί να έχει τις απόψεις του, θεμιτό είναι, όμως εδώ
υπάρχει και η ανθρώπινη πλευρά του
δράματος που βιώνουν οι πρόσφυγες και δεν πρέπει να την αγνοούμε αν πραγματικά
θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι. Τουλάχιστο τη προσφυγιά σαν λαός
την έχουμε ζήσει αρκετά και κάποιες θύμησες ιδιαίτερα σκληρές μας έχουν αφήσει.
Ο χειμώνας μπήκε για τα καλά, το κρύο αρκετά τσουχτερό και αρκετοί πρόσφυγες μεταξύ
αυτών και παιδιά κοιμούνται κατάχαμα στο
λασπωμένο χώμα. Είναι τραγικό και απάνθρωπο αυτό αν αναλογιστεί κανείς
ότι εμείς όταν μπαίνουμε στο σπίτι μας η πρώτη δουλειά που κάνουμε είναι να
ανάψουμε το καλοριφέρ ή άλλο θερμαντικό μέσο. Είναι άμεση και επιτακτική ανάγκη
τουλάχιστον για το χειμώνα να βρεθεί μια ζεστή γωνιά για όλους αυτούς τους
κυνηγημένους. Ανεξάρτητα από το χρώμα τους, τη γλώσσα που μιλούν και τον Θεό
που πιστεύουν δεν παύει να είναι και αυτοί άνθρωποι σαν και μας. Τις γιορτινές μέρες που έρχονται, τις άγιες όπως μάθαμε να
τις λέμε εμείς οι χριστιανοί ας κάνουμε όλοι μια ανακωχή και ας δούμε τον πρόσφυγα
σαν πάσχοντα συνάνθρωπο. Δεν ωφελεί να καταδικάζουμε αυτούς που η ίδια ζωή τους
έχει καταδικάσει. Δεν επέλεξαν αυτοί να είναι πρόσφυγες, άλλοι τους επέβαλαν να
πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς.
Γιώργος
Νύκτας
giorgosnuktas@hotmail.com