Λέω λοιπόν, τώρα που ξέρουμε τα πάντα...

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος

Ερώτημα Α, ρητορικό, φυσικά. Λέω λοιπόν, τώρα που ξέρουμε τα πάντα, περί διαπραγματεύσεων και μνημονίων για δανεικά, από “γνωστούς και φίλους” και ενίοτε τοκογλύφους (τώρα πια δεν είναι της μόδας αυτός ο όρος), μήπως θα ήταν καλύτερα, αν από την αρχή λέγαμε στους και εταίρους μας, στα ίσα:
Εντάξει λοιπόν, φαλιρίσαμε λόγο “αστοχίας υλικού” (αυτό θα πει “δημιουργική ασάφεια”, Γιάνη και όχι οι δικές σου οι... άντε τώρα...). Τι θέλετε για να μας βοηθήσετε (όπου, βέβαια. βοήθεια σημαίνει λεφτά); Εμείς, εκ των προτέρων, σας βεβαιώνουμε, με όποιον τρόπο εσείς θέλετε, ότι θα αποδεχθούμε και θα εφαρμόσουμε πιστά, όποιο πρόγραμμα εσείς μας δώσετε, υπό ένα και μόνο όρο.
Θα δεσμευτείτε ότι θα κάνετε τόσες επενδύσεις, με ξένα κεφάλαια, στην χώρα μας, που θα εξασφαλίζουν, α) την μείωση της ανεργίας κάτω του 10%, εντός δύο ετών και β) την απόδοση στο Ελληνικό Δημόσιο, υπό τύπον φόρων και όχι δανεικών, ποσού που θα καλύπτει τις......
Δημόσιες τοκοχρεολυτικές μας ανάγκες, ετησίως, για την αποπληρωμή παλαιών δανείων μας ΜΟΝΟ, καθώς και Ασφαλιστικών εισφορών. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ! Τα κέρδη δε, που θα προκύπτουν από τις επενδύσεις αυτές, ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ. Μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, όσο αυτό συμφωνηθεί να διαρκέσει, τα επενδεδυμένα κεφάλαια, θα μπορούν να αποσυρθούν ομαλά, σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες που θα ισχύουν τότε.
Τα υπόλοιπα, δηλαδή την ευθύνη για την εξυπηρέτηση των άλλων εσωτερικών μας αναγκών, Παιδεία, Υγεία κλπ., θα τα φροντίσουμε εμείς. Το τελευταίο ακούγεται λιγάκι... υπερβολικό, αλλά τελικά, θα έπρεπε να αναλάβουμε αυτό το ρίσκο, για να δείξουμε ότι κι' εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι, σαν κι' αυτό δηλαδή, που λέγανε οι παλιοί, “συν Αθηνά και χείρα κίνει”.
Αυτή θα ήταν μια πρόταση ματ, διότι, πρώτον, οι ξένοι φίλοι και εταίροι μας, δεν θα μπορούσαν, εύκολα τουλάχιστον, να την αρνηθούν και διότι, δεύτερον, θα ήταν εξασφαλισμένη η επιτυχία ενός τέτοιου προγράμματος μας, αφού η αποτυχία του θα βάραινε, από πάσης απόψεως, αποκλειστικά αυτούς.
Διευκρινίζω, ότι βασικό στοιχείο επιτυχίας, μιας τέτοιας πρότασης, θα ήταν, η υλοποίησή της, να κρατηθεί μακριά από, δήθεν, “δημοκρατικές ευαισθησίες”, επιτροπές του Δημοσίου, ή “συνδικαλιστικά κεκτημένα”, καθ' ότι... Κίνδυνος-Θάνατος.
Αντ' αυτού εμείς επιλέξαμε τον δρόμο της ντροπής, δηλαδή της ζητιανιάς και του γλυψίματος κάθε... Δαναού, ακόμα και τώρα που το σάλιο μας, δε φτάνει ούτε για γραμματόσημο... εσωτερικού.
Ερώτημα Β, γιατί δεν σκεφτήκαμε κάτι τέτοιο;