γράφει
ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Έχω
προσπαθήσει πολλές φορές να αποκωδικοποιήσω
την έννοια του όρου Ριζοσπαστική
Αριστερά, στον τίτλο του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς,
κάθε φορά, να φτάνω και σε κάποιο
ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Το εγχείρημα,
είναι αλήθεια, δεν είναι τόσο απλό, όσο
φαίνεται, γιατί έχει σχέση με την πολιτική
και ότι έχει σχέση με την πολιτική, δεν
μπορείς να το βλέπεις με όρους κοινής
λογικής.
Κατ'
αρχήν, Ριζοσπαστικό, σύμφωνα με το
λεξικό, λέμε αυτόν που επιδιώκει ριζική
μεταβολή καθιερωμένων. Μια ερμηνεία
πολυσήμαντη και άρα πολυερμήνευτη, που
όταν χρησιμοποιείται στην πολιτική
γίνεται και δυσερμήνευτη. Είναι
ριζοσπαστικό π.χ. όταν πρωθυπουργός δεν
φοράει γραβάτα, όταν κινήται σε περιβάλλον
όπου ισχύουν, καλώς-κακώς δεν το εξετάζω,
άλλοι ενδυματολογικοί κανόνες
συμπεριφοράς; Είναι αυτό αρκετό για να......
χαρακτηρίσεις ένα κόμμα που αυτός
προΐσταται, ριζοσπαστικό; Ιδιόμορφο
ναι, “παράξενο” ναι, αλλά ριζοσπαστικό;
Τι
σημαίνει λοιπόν, Ριζοσπαστική Αριστερά,
στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί μέχρι
σήμερα, δεν έχουμε δει τίποτ' άλλο από
ενδυματολογικές και λεκτικές ακρότητες
και ανοσίες. Από πολιτική όμως, “πολύ
κακάρισμα και αυγό τίποτα”, που λέει
και ο Λαός.
Το
έψαξα, που λέτε, πολύ το θέμα, κυρίως,
γιατί αναφέρεται στην Αριστερά, τις
ιδέες της οποίας, πολύ γενικά, σέβομαι
και δεν μου αρέσει στο όνομα, δήθεν, των
αρχών της, να γίνεται εκμετάλλευση από
επιτήδειους.
Τελικά,
την απάντηση την πείρα από εκεί που δεν
το περίμενα. Στις αρχές του Σουρεαλισμού
και μην το γελάτε καθόλου, γιατί δεν
είναι αστείο και δείτε γιατί. Ο
Σουρεαλισμός σαν κίνημα, στον χώρο του
πνεύματος και της τέχνης, εμφανίστηκε
το 1924. Ο ιδρυτής του Αντρέ Μπρετόν,
Γάλλος
συγγραφέας, αναρχικός και αντιφασίστας,
στο
"Μανιφέστο" του
κινήματος, που δημοσίευσε τότε, έδωσε
τον ορισμό ότι Σουρεαλισμός "...
είναι, ο ψυχικός αυτοματισμός που
εκφράζει προφορικά, γραπτά ή με κάθε
άλλο τρόπο τις πραγματικές παραστάσεις
της ψυχής. Πρόκειται για υπαγόρευση της
σκέψης, χωρίς έλεγχο της λογικής και
χωρίς καμιά αισθητική και ηθική κρίση".
Η
κίνηση αυτή είχε μεγάλη επιτυχία και
πολλούς υποστηρικτές, κυρίως καλλιτέχνες.
Αργότερα σε κάποια φάση της επιτυχούς
πορείας του κινήματος, ο Μπρετόν, θέλησε
να τον στρέψει και προς τον κομμουνισμό,
χωρίς επιτυχία.
Αυτά,
σε πολύ γενικές γραμμές, για τον
Σουρεαλισμό και τις ιδέες του. Αυτό όμως
που πρέπει να κρατήσουμε είναι το τι
προτείνει η θεωρία αυτή και πως ταιριάζει,
γάντι, ως ερμηνεία του Ριζοσπαστισμού
του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα με την πρόταση
που λέει ότι “Πρόκειται
για υπαγόρευση της σκέψης, χωρίς έλεγχο
της λογικής και χωρίς καμιά αισθητική
και ηθική κρίση".
Βλέπετε να παρεκκλίνει σε κάτι, η
συμπεριφορά των Συριζαίων από τον πρώτο
μέχρι τον τελευταίο; Και δεν τα λέω αυτά
προς ψόγων, γιατί στο κάτω κάτω, η κίνηση
αυτή έμεινε στην ιστορία και μνημονεύεται
ως σημαντικό σημείο της ιστορίας της
τέχνης, με πολλούς υποστηρικτές και
φίλους, νομίζω
δε ότι αν το καλοσκεφτούν και οι ίδιοι,
θα μπορούσαν να αποδεχθούν μια τέτοια
διάκριση, προκειμένου να εντάξουν την
εν γένει αρλουμπαρία τους,
σε μια ανώτερης μορφής, ψυχοπνευματική
θεωρία, η οποία, εκτός των άλλων, πέρασε
κάποτε, έστω ξυστά και από τον κομμουνισμό.
Σουρεαλιστική
λοιπόν, η Ριζοσπαστική Αριστερά του
ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι σκέτο Αριστερά, για να
μην έχουμε, αργότερα, προβλήματα και με
την... ιστορία.