Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Το σημείωμα αυτό, αναγνώστη μου,
χαρακτηρίζεται από έναν υφολογικό ανορθολογισμό, τον οποίο ζητώ εκ των προτέρων
να μου συγχωρήσεις. Δομείται από την σύνθεση δύο διαφορετικών υφών, αλλά
οργανώνεται έτσι ώστε το μήνυμα να είναι ένα.
Θυμάσαι την
εποχή (κυρίως μεταξύ 2010-12, αλλά και σποραδικά όλη την επόμενη περίοδο μέχρι
πριν από λίγους μήνες) που έδειχνα πώς τα απολύτως εξαρτημένα από τις ελληνικές
κυβερνήσεις ΜΜΕ και κυρίως η τηλεόραση, υιοθέτησαν έναν απολύτως κινδυνολογικό
και κοινωνικώς αντιδραστικό ρόλο, που σε κρίσιμες περιπτώσεις τα εμφάνιζε
βασιλικότερα του βασιλέως ως προς την στρατηγική της τρόικας στο ελληνικό
ζήτημα της ευρωζώνης; Θυμάσαι που παρατηρούσα αυτή την πολύ σημαντική διαφορά
που διέκρινε τα μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ από τα αντίστοιχα στην Ιρλανδία, την
Πορτογαλία και την .......
Ισπανία; Θυμάσαι, ίσως, πως ερμήνευα αυτή την διαφοροποίηση
που με αντικειμενικούς όρους θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει «ντροπή για
τον ελληνικό Τύπο», ως σαφή εκδήλωση των διαπλεκομένων σχέσεων μεταξύ εκδοτών και
κυρίως καναλαρχών με το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της χώρας και την εκάστοτε
κυβέρνηση, η οποία αγωνιούσε για να νομιμοποιήσει πολιτικώς την συντεταγμένη
και βήμα-βήμα παράδοση του ελέγχου της ελληνικής εθνικής οικονομίας, αλλά και της
ίδιας της διακυβέρνησης στον παραθεσμό της τρόικας, ως ανταλλαγή με
μικροπολιτικά κριτήρια;
Είχα απόλυτο
δίκιο και σε καμία περίπτωση δεν περιέγραφα κάτι ξένο προς την αντικειμενική
πραγματικότητα που χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει ακόμη το πολιτικό βίωμα στην
Ελλάδα. Το πόσο δίκιο είχα φαίνεται σήμερα που έρχεται το τμήμα εκείνο της διαπλοκής
το οποίο απειλείται από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με αποκλεισμό, να «σηκώσει»
υπερβολικά, άκριτα και σε μεγάλο βαθμό ηλιθιωδώς παράδοξα, το ζήτημα του «Σχεδίου
Β» της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα, που προέβλεπε πραξικοπηματικού χαρακτήρα
διαδικασίες για επιστροφή σε μία οικονομία εθνικού νομίσματος, στον βαθμό που
κατέρρεαν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Ένα κόντρα-πραξικόπημα, δηλαδή,
στα διαδοχικά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα που επέβαλαν διαδοχικά μνημόνια –
στην βάση απολύτως παράδοξων για τη νομιμότητα στην ΕΕ και την χρηματοπιστωτική
αγορά – δανειακών συμβάσεων, τα οποία κατέστησαν την Ελληνική Δημοκρατία καί
τυπικώς καί ουσιαστικώς Υποτελή Πολιτεία – όπως αναγνωρίζουν όλοι οι
επιστήμονες και πολιτικοί που επιθυμούν να μην εμφανίζονται σαν καραγκιόζηδες
στα δημόσια πράγματα και όπως ορθά έχει επισημάνει επανειλημμένως ο ίδιος ο ΠτΔ
Προκόπης Παυλόπουλος.
Γιατί,
λοιπόν, το απειλούμενο με exclusion (είναι κι αυτό μια μορφή Exit) οργανικό κομμάτι της διαπλοκής
υπερπροβάλλει, μυθοποιώντας απολύτως το «Σχέδιο Β» της πρώτης κυβέρνησης
Τσίπρα, το οποίο στην πραγματικότητα ούτε σοβαρό υπήρξε ποτέ, ούτε πολιτικώς
εκμεταλλεύσιμο στο πλαίσιο μίας διαπραγμάτευσης που ποτέ και παρά τις διακηρύξεις
του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε μεθοδολογικώς πολιτική; Για να απολογηθεί στον ελληνικό
λαό, τον οποίο συνειδητά κατατρομοκράτησε και παραπληροφόρησε μία πολύ μεγάλη
περίοδο υποδηλώνοντας: Ναι κινδυνολογήσαμε, ναι υπήρξαμε ίσως αντιδραστικότεροι
της τρόικας, αλλά δεν φταίγαμε εμείς, ο φόβος μας ενώπιον της επικράτησης των
δραχμιστών μας οδηγούσε! Και πίσω από αυτό το νευρωτικό πολιτικό αφήγημα
στοιχίζονται όλοι σχεδόν οι κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί πολιτικοί που
υποστήριξαν για να διασωθούν και να μακροημερεύσουν οι ίδιοι, το «σοκ και δέος»
της τρόικας και την εμφανώς υποκριτική και αδιέξοδη για την οικονομία και
καταστροφική για την κοινωνία, στρατηγική των παραγόντων της τρόικας.
Με το
αφήγημα αυτό επιτυγχάνονται ταυτόχρονα τρεις στόχοι: (1) Δικαιολογούνται πράξεις
και παραλήψεις των κυβερνήσεων της κρίσης μέχρι την ανάληψη της κυβερνητικής
ευθύνης από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι οποίες κινούντο στα όρια της συνταγματικής
τάξης ή υπήρξαν σαφώς αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις, τις οποίες δεν θα ήταν
μεθοδολογικώς σφάλμα να τις χαρακτηρίσει κανείς «εθνική προδοσία». (2) Δικαιολογείται
η αποκρουστική για το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, δημοσιογραφία που
ασκήθηκε από όλα ανεξαιρέτως τα ΜΜΕ της διαπλοκής, ενώ σήμερα με Master Signifier το «Σχέδιο Β» (του Βαρουφάκη με
εντολή Τσίπρα) ο σε δεινή θέση ευρισκόμενος Δημοσιογραφικός Οργανισμός και ευρύτερα
επικοινωνιακός μηχανισμός υπό τον κ. Ψυχάρη, αποκτά υποστήριξη από όλους
εκείνους τους πολιτικούς που επιχειρούν να «εξιλεωθούν» για τον πολιτικό
αριβισμό του «πάση θυσία στο ευρώ», επικαλούμενοι την «πραγματική» απειλή από
την «ύπουλη επέλαση των δραχμιστών». (3) Παραδόξως και με κατάλληλο επικοινωνιακό
χειρισμό, αυτό θα μπορούσε να εξυπηρετήσει στην παρούσα φάση και τον ίδιο τον
κ. Αλέξη Τσίπρα δικαιολογώντας αυτά που κανείς δεν θα μπορούσε αλλιώς να δικαιολογήσει
αναφορικά με την απόλυτη μεταστροφή του κατά την διαπραγμάτευση όχι πλέον του
ελληνικού ζητήματος, αλλά της λογιστικής διάρθρωσης και επιμέρους μεθοδολογίας
των μνημονίων.
Ήταν υπερβολή
και κτίστηκε με υπερβολές φοβικού (επικοινωνιακού και νομοθετικού) χαρακτήρα το
«πάση θυσία στο ευρώ», σου λένε σήμερα αυτοί που συνέβαλλαν άκριτα και
ηλιθιωδώς, ακόμη και για το δικό τους ιδιοτελές συμφέρον στο σημερινό κοινωνικό,
οικονομικό και θεσμικό τερατούργημα, αλλά τι θα μπορούσαμε να κάνουμε αφού
κινδυνεύαμε να κυριαρχήσουν οι δραχμιστές από δεξιά και αριστερά και να μας αφαιρέσουν
το προνόμιο του ευρώ και τα προνόμια από την ένταξή μας στην ΕΕ; Το μη χείρον –
δεν λέμε εμείς (: εσείς δηλαδή) οι ρεαλιστές πως θεωρείται – βέλτιστον; Άρα;
Αυτή την φορά
την πατήσατε, θεωρώντας πως παίζετε στα δάκτυλα το πεντάγωνο: φήμη – πληροφορία
– είδηση – απειλή – (αυτο)προστασία με την έννοια του securitization! Και αυτό επειδή το πραγματικό «securitized issue» δεν ήταν ποτέ το ευρώ, όπως το
εμφανίζατε, αλλά η διαπλοκή και η λεγόμενη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος
που θεωρητικά διασφάλιζε την συντήρηση του μεταδικτατορικού καθεστώτος
ηγεμονίας στην χώρα. Ο «κίνδυνος» για αποσταθεροποίηση αυτού του καθεστώτος δεν
προερχόταν ποτέ από τους «δραχμιστές», αλλά από την ίδια την διαδικασία απόλυτου
ελέγχου και χειραγώγησης των ελληνικών πολιτικών, των δημοσιονομικών και της αγοράς
από την τρόικα.
Παίξατε,
αγαπητοί, με μία απειλή που στην πραγματικότητα δεν σας απειλούσε, ενισχύοντας
την απειλή που με αντικειμενικούς όρους θα σας έθετε στο περιθώριο. Ο κύριος
Τσίπρας και η παρέα του απλώς εκμεταλλεύτηκαν την συγκυρία και τους εκμεταλλεύτηκαν
οι αποφασιστικοί παράγοντες της τρόικας σε αυτήν την συγκυρία. Εύκολα και άνετα
κατέληξαν να υπηρετούν πλήρως την στρατηγική της τρόικας, χωρίς να εγκλωβιστούν
ούτε στο «πάση θυσία στο ευρώ», ούτε στο «πάση θυσία στην δραχμή». Ενώ εσείς θα
βρεθείτε σύντομα στην «ανάγκη» μετά το άκριτο «πάση θυσία στο ευρώ», να
υποστηρίξετε το εξ ίσου άκριτο «πάση θυσία στην δραχμή». Αν δεν το πράξετε,
μετά τον αποκλεισμό σας, θα ακολουθήσει ο αφανισμός σας. Και φαντάζομαι κάποιοι
να το διαισθάνεστε ήδη.
Το έγκλημα που διαπράξατε τόσο Εσείς, όσο και οι Άλλοι
(οι δραχμιστές) είναι πως με σημαίνον είτε το ευρώ, είτε την δραχμή
αντιστοίχως, παρουσιάσατε ως σημαινόμενο την σύνθετη εικόνα δημοκρατία –
πρόοδος – ανάπτυξη. Το νόμισμα προφανώς εξυπηρετεί πολιτικούς στόχους, αλλά σε
καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να είναι αυτό ο στόχος. Αντιστρέψατε επί έξι
ολόκληρα χρόνια την σχέση του μέσου με τον σκοπό, καθώς υπηρετήσατε την λογική της
διαπλοκής. Αν ακριβώς την ίδια λογική υπηρετήσει και η σημερινή κυβέρνηση του
Αλέξη Τσίπρα, θα σας πετάξει έξω από το σύστημα για να νομιμοποιήσει πολιτικώς
την δική της οντολογική αντίφαση που τοποθετεί στη θέση του σκοπού το μέσο. Και
αυτό πολύ, μα πάρα πολύ ρεαλιστικά, που μόνον στον βαθμό που αντιλαμβανόσαστε
την μεθοδολογία του κονστρουκτιβιστικού ρεαλισμού, θα μπορούσατε να εμποδίσετε,
κατατρομοκρατώντας λιγότερο τον ελληνικό λαό.