Θα αναρωτηθεί κανείς, μα είναι τα οπίσθια της Νωαίνα, σοβαρό θέμα να ασχοληθείτε; Εξάρταται. Αν ζεις σε μια κοινωνία του κ...λου που πλέον δεν αντιδρά σε τίποτε και τρέχει με σπασμένα φρένα στην κατηφόρα, είναι!
Μια ταλαντούχα κοπέλα, ίσως η καλύτερη του παιχνιδιού....
, εξαναγκάζεται τελικά να βάλει τα μεγάλα μέσα. Να ζωγραφίσει ένα μουστάκι στον πισινό της, ίσως και με απώτερο σκοπό να το αποκαλύψει μιας και τα πράγματα στενεύουν όπως και το παντελόνι. Ωστόσο πέφτει πάνω σε ένα φαλλοκράτη κριτή, του οποίου τα μισά τραγούδια είναι διασκευές, και της υποδεικνύεται αντί να τραγουδάει, να σεξουαλίζεται περισσότερο. Καλλιτέχνης αναζητείται ή συμπρωταγωνίστρια του Τέλη Σταλόνε; Εκεί αρχίζει το κοκομπλόκο, τα παντελόνια έπεσαν κάτω και σοκαρίστηκαν αυτοί που ζητούν την πουτ... την τσαχπινιά.
Το X-Factor έχει πλάκα να το παρακολουθεί κανείς, αν και παλαιότερα οι κριτές είχαν περισσότερο γέλιο. Καταρχήν έχει γούστο να μιλά ο Ρουβάς με δεκαπέντε καραμέλες στο στόμα και επί της ουσίας, αν και κοντεύει τα 45, να μη λέει τίποτε και να θυμίζει τους παρουσιάστες των αγώνων μποξ του Ρόκι Μπαλμπόα.
Ύστερα βλέπεις τι προωθεί η κοινωνία. Οι πραγματικοί καλλιτέχνες οδηγήθηκαν στην έξοδο από τους ίδιους τους "κριτές". Έδιωξαν πχ μια πολύ καλή φωνή πριν λίγες εβδομάδες διότι εκτός από τη φωνή της, πολλά κιλά είχε και το σώμα της. Τότε χρειάζονταν την πιο έτοιμη καλλιτέχνιδα όπως είπαν. Αργότερα όμως για να κρατήσουν έναν παλαβό με γυαλιά που ουρλιάζει, έδιωξαν τον έτοιμο λαϊκό καλλιτέχνη γιατί ήθελαν να βοηθήσουν, όπως είπαν, το άλλον ενώ ο εκδιωχθείς έχει δεδομένη την επιτυχία. Στη συνέχεια έδιωξαν έναν πολύ καλό μουσικό για να κρατήσουν μια 18χρονη πιτσιρίκα, επειδή ο πρώτος αγχώθηκε εκείνη τη στιγμή. Χθες όμως ήθελαν πάλι αυτόν που θεωρούν πιο έτοιμο ή εμπορικό κρατώντας έναν παίκτη των σκυλοκαψουροσουξέ και διώχνοντας μια κοπέλα με πραγματικό ταλέντο που δοκίμασε αρκετά.
Το X-Factor είναι μικρογραφία της κοινωνίας. Μια κοινωνία της αδικίας, του συστήματος, των "προσόντων", του σήμερα έτσι-αύριο γιουβέτσι. Στην ουσία πρόκειται για ένα εργοστάσιο (Factor-y) το οποίο παράγει το προϊόν που θέλει να χειραγωγήσει. Δεν αναζητά καλλιτέχνες, μεγάλες φωνές, τραγουδιστές, δυνατές προσωπικότητες που θα μπορούσαν να γράψουν ιστορία σε μεγάλα τραγούδια τα οποία θα διασκεδάσουν αλλά και θα εμπνεύσουν. Όπως και η κοινωνία που δεν παράγει πλέον σκεπτόμενα άτομα, αλλά παθητικούς ηττοπαθείς δέκτες. Από αυτούς που τους φορτώνεις φόρους, τους κατάσχεις τα λέφτα στην τράπεζα, τους κάνεις το ΟΧΙ>ΝΑΙ και όχι μόνο δε μιλάνε αλλά σε ξαναψηφίζουν.
Όταν η κοινωνία στηριζόταν σε αξίες, τότε και οι διαγωνισμοί εκείνης εποχής (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) έδιναν βάση στην τραγουδιστική ποιότητα και μόνο.
Σε μια κοινωνία του κ...λου ανέτειλαν τα οπίσθια της Νωαίνα. Και αφού μουστάκι δεν υπήρχε, το πιθανότερο ήταν πως ανέτειλαν για να μας χ...σουν. Από την άλλη βέβαια, όταν δείχνεις τον κ...λο σου μη εστιάζοντας αποκλειστικά στο ταλέντο σου, αποχωρώντας με το κεφάλι και όχι τον απαυτό ψηλά, αυτοβούλως αδικείς τον εαυτό σου.