Είναι γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι ασχολούμενοι με κάτι που
τους αρέσει και τους εκφράζει, διακρίνονται σε αυτό που κάνουν και
αναγνωρίζονται έμπρακτα από φορείς και την κοινωνία.
Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται και οι καλλιτέχνες που
ασχολούνται με τον αθλητισμό, το θέατρο, τον κινηματογράφο και γενικά τα
«πολιτιστικά».
Αυτή η αναγνώριση πολλές φορές οδηγεί τους «διακριθέντες»
αυτούς να καβαλήσουν το γνωστό καλάμι της «εγωπάθειας» και να πιστέψουν μόνοι
τους ή καθ υπόδειξη άλλων ότι είναι ικανοί να ασχοληθούν και με άλλα πράγματα,
όπως είναι τα «κοινά», όπως λέγονται, εμπλεκόμενοι με την πολιτική είτε στην
τοπική αυτοδιοίκηση, πιστεύοντας ότι μπορούν ακόμα και να κυβερνήσουν τη χώρα.
Και εκεί είναι που αρχίζει το «μπάχαλο».
Αυτό συμβαίνει κυρίως διότι τα διάφορα πολιτικά κόμματα
στερούμενα στελεχών που να διαθέτουν μια σχετική σοβαρότητα και ικανότητα
ψάχνουν να εντάξουν στο δυναμικό τους άτομα από άλλους χώρους, και το θέατρο
είναι ένας απ αυτούς, καθώς προσφέρει την αναγνωρισιμότητα που θα οδηγήσει τους
ως επί το πλείστον αφελείς η ελαφρά σκεπτόμενους ψηφοφόρους να «σταυρώσουν» με
την ψήφο τους το συγκεκριμένο άτομο καθώς........
τον γνωρίζουν κυρίως από την
τηλεόραση να πρωταγωνιστεί σε κάποιο ρόλο μικρό ή μεγάλο σε κάποιο «σήριαλ» η
να έχει διακριθεί σε αθλητικές επιδόσεις, η σε θεατρικό έργο και έτσι βλέπουν
κάποιο «γνωστό» όνομα στις μακροσκελέστατες λίστες των υποψηφίων.
Κανείς, μα κανείς δεν εξετάζει το ποιόν και το ειδικό βάρος
του προτιμώμενου και αν είναι ικανός και άξιος να ανταποκριθεί στις προσδοκίες
του για την διακυβέρνηση της χώρας.
Μια απ αυτές τις περιπτώσεις, είναι και η κυρία ΄Αννα Βαγενά
που ξεστόμισε στη Βουλή το αμίμητο «Δεν μας τρομάζουν τα 99 χρόνια διάρκειας
του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων. Και η τουρκοκρατία ήταν 400 χρόνια. Είμαστε
ανθεκτικός λαός».
Να θυμηθούμε ότι για τους ίδιους προαναφερόμενους λόγους η
ως άνω κυρία είχε εκλεγεί βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και διεγράφη επειδή δεν ψήφισε το
μνημόνιο. Όπως και άλλοι παθόντες από το κόμμα αυτό, βρήκε την ευκαιρία να
τρυπώσει στο κόμμα της ευκαιρίας το ΣΥΡΙΖΑ που έψαχνε απελπισμένα να δυναμώσει
την πελατεία του και είχε ανοιχτές αγκαλιές σε όλους όσους έψαχναν τη «μεγάλη
ευκαιρία».
Αφού λοιπόν έγινε δεκτή με τιμές με το νέο της κόμμα, ξέχασε
τους λόγους που την διέγραψαν από το προηγούμενο και ασμένως πλέον το «όχι» στο
μνημόνιο έγινε ένα μεγάλο «ναι» και ας είναι υπό κυριαρχία η χώρα της για τα
επόμενα 99 χρόνια, σκασίλα της αφού εκείνη δεν θα ζει για να τα απολαύσει καθώς
και τις συνέπειες που θα ακολουθήσουν, πόσο μάλλον αφού και τα 400 χρόνια που
επικαλείται δεν τα έζησε και μάλλον δεν θεώρησε καλό να διαβάσει λίγη ιστορία
για το πώς και τι περνούσαν οι πρόγονοι που ένοιωσαν στο πετσί τους τα «καλούδια»
της τουρκοκρατίας.
Βέβαια δεν φταίει η κυρία Βαγενά για το πώς και γιατί βρέθηκε
να έχει καταλάβει βουλευτικό έδρανο και να εκστομίζει τις μπαρούφες που ακούμε.
Η αφέλεια των ψηφοφόρων της φταίει που αρκούμενοι στις
θεατρικές της ερμηνείες την όρισαν εκπρόσωπό τους νομίζοντας ότι με
θεατρινισμούς και αρλουμπολογίες κυβερνάται η χώρα.
Καιρός είναι πλέον να σκεφτόμαστε πολύ καλά σε ποιους
δανείζουμε την ψήφο μας και τι περιμένουμε απ αυτούς.
Ελπίζουμε στα επόμενα 99 χρόνια να το έχουμε μάθει καλά το
μάθημα μας.