Γράφει
ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης
Πάσχα των Ελλήνων. Λαμπρή
θα λέγαμε καλύτερα. Λαμπρή, ακόμη και μέσα στο σημερινό ξεθωριασμένο μουντό
σκηνικό. Λαμπρή, η μέρα που ανασταίνεται η φύση, που ανασταίνεται η διάθεση,
που ξυπνούν εκείνα τα περίεργα συναισθήματα, που θέλεις την οικογένεια και τους
φίλους κοντά σου παντί τρόπο, για να γιορτάσεις. Να γιορτάσεις τη νίκη της ζωής
απέναντι σε όσους την υποτίμησαν, απέναντι σε όσους δεν τη θεωρούν πολύτιμη,
απέναντι σε όσους προσπαθούν –αιώνες τώρα– να την κάνουν δυσκολότερη.
Αυτό είναι το μήνυμα της
Λαμπρής. Είναι η επιμονή του απλού καθημερινού ανθρώπου να ζήσει και να
απολαύσει στο μέτρο των δυνατοτήτων του εκείνα τα οποία δικαιούται, εκείνα για
τα οποία πλάστηκε, εκείνα τα οποία πρέπει να έχουν οι πολλοί και όχι οι....
πολύ
λίγοι. Προειδοποίηση προς αυτούς είναι η Λαμπρή. Προειδοποίηση προς τους δήθεν
ισχυρούς, που η δύναμή τους είναι τόσο μικρή όσο δεν φαντάζονται.
Η νίκη της ζωής επί του
θανάτου, το ξέσπασμα από το βαρύ πένθος στην απροσμέτρητη χαρά, το ξεχείλισμα
των ποτηριών από το κρασί της δικαίωσης για τον όποιο αγώνα έχεις δώσει στη ζωή
σου, έτσι πρέπει να βλέπουμε αυτήν την ημέρα και όχι απλώς σαν «μια γιορτή»,
σαν «μια αργία» κι ευκαιρία για κρασί, γλέντι και φαγητό. Λέμε ναι σε όλα αυτά,
αλλά μέσα στο πλαίσιο του πανηγυρισμού για την αποκατάσταση της υλικής και
ηθικής ισορροπίας την οποία πρέπει να βρει η πανανθρώπινη κοινωνία.
Αλλιώτικη φαντάζει και η
φετινή λαμπρή. Αλλόκοτη και αμήχανη. Τα τοπία απλώνονται σαγηνευτικά, αλλά οι
ζωές μοιάζουν εγκλωβισμένες μέσα σε κύβους σαν περιστρεφόμενα δωμάτια. Οι
κινήσεις περιορίζονται συνοδεύοντας τις ίδιες επαναλαμβανόμενες σκέψεις. Θα γελάσουμε,
θα τσουγκρίσουμε, θα ευχηθούμε, αλλά υπό σκιάν. Μουδιασμένα. Την ένταση την
κουβαλάμε, πλέον, την αναπνέουμε, μας καθορίζει. Μαζί με τους υπολογισμούς. Τις
αριθμητικές πράξεις για τα έξοδα, το κόστος, τις δαπάνες. Κάθε υπέρβαση γεμίζει
με ενοχή.
Σήμερα, ύστερα από τα
τελευταία χρόνια ακραίας οικονομικής επίθεσης, τα όσα επιφέρει στον ελληνικό
λαό και στον τόπο μας η μνημονιακή πολιτική μάς δείχνουν ότι πρέπει να
προχωρήσουμε πιο μπροστά από ευχές και μηνύματα. Εγείροντας σκιρτήματα βαθιά,
οργανώνοντας τα κύτταρα, καταγράφοντας, φτιάχνοντας ένα γόνιμο παρόν για το
μάθημα της Ιστορίας. Μην κρατώντας, φυσικά, τα μάτια κλειστά, ούτε βουλώνοντας
τα αυτιά μας για να μην ακούμε τις σπαρακτικές κραυγές και οιμωγές των
προσφύγων συνανθρώπων μας που πνίγονται στη Μεσόγειο ή προσπαθούν να κρατηθούν
με νύχια και δόντια στους καταυλισμούς ή σε όποια κέντρα φιλοξενίας.
Οι πολλαπλές δοκιμασίες
έχουν μία μόνο επιλογή: τη ζωή. Η φετινή Λαμπρή αυτό το νόημα πρέπει να έχει:
«Γιορτάζουμε και προειδοποιούμε ότι είμαστε εδώ, είμαστε ζωντανοί και θα
μείνουμε όρθιοι». Να το πάρουν το μήνυμα εκείνοι που δεν έχουν τέτοια γιορτή,
που δεν καταλαβαίνουν πως αυτή η μικρή χώρα είναι σε θέση να αντισταθεί και να
νικήσει.
Πολλές φορές στην Ιστορία
έχει αποδειχθεί πως για την ανάσταση βασικό προαπαιτούμενο είναι η επανάσταση.
Εσωτερική, συλλογική, μαζική, όπως κι αν είναι, όπως κι αν εκφραστεί, ανοίγει
το δρόμο για να πιάσουμε ξανά το νήμα της ζωής, να συναντηθούμε ξανά με τα
όνειρα που μας έκλεψαν, να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.