Ελλην Φορολογούμενος
Στην μεσαιωνική καθολική Εκκλησία υπήρχαν τέσσερεις
κατηγορίες χριστιανών, που δείχνονταν κι από το οικοδόμημα του ναού. Στο Ιερό
Βήμα οι παπάδες , στον κυρίως ναό το χριστεπώνυμο πλήρωμα, στον νάρθηκα οι
προσκλαίοντες και οι μετανοούντες, και
στην απ' όξω οι αφορισμένοι αιρετικοί.
Οι
αιρετικοί ήταν ο εκτός εχθρός, που είτε δεν έπρεπε να ονομαστεί καθόλου, είτε ο
κατονομασμός του έπρεπε να συνοδευτεί με επίθετα βδελυγμίας. Το ιερατείο
φρόντιζε να χρησιμοποιεί ένα ολόκληρο υβρεολόγιο θυματοποίησης έναντι των αιρετικών, ώστε να
διατηρεί τον...... έλεγχο επί του χριστεπωνύμου πληρώματος. Οι χριστιανοί δεν έβλεπαν
τους αιρετικούς, γιατί αυτοί είχαν αφοριστεί.
Όταν,
όμως, έμπαιναν στο ναό, έβλεπαν στο πρώτο μέρος του, τον νάρθηκα, τους
προσκλαίοντες μετανοούντες. Αυτοί ήταν οι χριστιανοί που είχαν υποπέσει σε
θανάσιμα αμαρτήματα, τα είχαν εξομολογηθεί (δημόσια στις πρώιμες εποχές) και
έμεναν εκτός του κυρίως ναού. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα, καθώς έμπαινε στο ναό,
τους έβλεπε να κλαίνε, και αν η εξομολόγηση ήταν δημόσια μάθαινε τις αμαρτίες
τους, ψυχωφελείτο από την ένδακρυ μετάνοιά τους, και μετά έμπαινε στον κυρίως
ναό. Η διαφορά μεταξύ προσκλαιόντων και αιρετικών ήταν ότι οι πρώτοι ήταν μέρος
της Εκκλησίας, ως μία ενθυλακωμένη ετερότητα σε «νάρθηκα», ενώ οι αιρετικοί
εκτός, ως μια εξοστρακισμένη ετερότητα. Η στάση του ιερατείου απέναντι στους
προσκλαίοντες ήταν αμφίσημη, άλλοτε τους επέπλητταν, άλλοτε προσπαθούσαν να
επιδαψιλεύσουν ένα μίνιμουμ επιβράβευσης, ώστε να συνεχίσουν να είναι εντός του
ναού τηρώντας τον ρόλο τους (ψυχωφέλεια των πιστών μέσω της μετανοίας τους),
που ήταν διακριτός από τον ρόλο των αιρετικών (εκφοβισμός των πιστών).