Επισημαίνει ο
Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Αν επιθυμείς
να συνεχίσεις να έχεις απροκατάληπτη/απομυθοποιημένη άποψη για την εξέλιξη του
ελληνικού πολιτικού φαινομένου, θα πρέπει διαρκώς και σίγουρα μετά από κάθε
εκλογική αναμέτρηση να αποσαφηνίζεις «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο».
Σίγα το
δύσκολο στην εποχή μας, στην εποχή των μνημονίων (μας), θα μου πεις: η τρόικα ασφαλώς,
που μετεξελίχτηκε σε κουαρτέτο!
Λάθος! Η τρόικα
είναι ο επικυρίαρχος στις ελληνικές
πολιτικές, αλλά δεν κυβερνά! Μα, τότε ποιος κυβερνά, ο Αλέξης με τον ΣΥΡΙΖΑ-του
ή μήπως η πασοκαρία - που άφησε πίσω της το ΠΑΣΟΚ για να δραπετεύσει από τον φαύλο
κύκλο του - δια του κυβερνητικού κύκλου του κ. Τσίπρα; Όχι ασφαλώς! Στην πραγματικότητα
ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει, ενώ η αριβιστική και αβελτηριακή πασοκαρία βρίσκεται σε φάση
στρατηγικής αναπροσαρμογής για τον έλεγχο των κρίσιμων πόστων στην διοίκηση και
στην .......
αγορά.
Τότε, ποιος κυβερνά
αυτόν τον τόπο σήμερα; Το ερώτημα αυτό δεν απαντάται με την επίκληση κάποιας
μεγάλης αλήθειας, κάποιας ιδεολογίας ή κάποιας μεθοδολογίας διακυβέρνησης. Απαντάται
αποκλειστικά δια της μικρής αλήθειας που προκύπτει από την σχέση στόχος-στρατηγική-μνημόνια.
Και η σχέση αυτή έχει ως κομβικό ζήτημα, ή αλλιώς, ως master point του σημερινού πολιτικού αφηγήματος
του Αλέξη Τσίπρα, την διαχείριση του χρέους: «Η επιτυχής έκβαση των
διαδικασιών για την ελάφρυνση του χρέους και της ανακεφαλαιοποίησης των
τραπεζών ως το τέλος του έτους είναι ίσως ο πιο κρίσιμος κάβος για την αρχή της
ανάκαμψης», δήλωσε
κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης ο πρωθυπουργός.
Άρα ο «τόπος»
κυβερνάται – σε αυτή τουλάχιστον την φάση – από εκείνους που διαμορφώνουν το νέο
καθεστώς διαχείρισης του χρέους. Αυτοί, αναγνώστη μου, είναι που ορίζουν
αυθεντικά το πολιτικοοικονομικό καθεστώς εντός του οποίου θα αναπτυχθεί την
επόμενη περίοδο η διακυβέρνηση της Ελλάδας.
Και ποιοι είναι
αυτοί; Τα «παιδιά» του «έξυπνου χρήματος» και της Wall Street, τα οποία μέσα σε ένα απολύτως θολό
τοπίο εμφανίζονται να έχουν αναλάβει το ρόλο συμβούλου της ελληνικής κυβέρνησης
για την διαχείριση του χρέους. Δεν έχουν όνομα αυτά τα «παιδιά»; Ασφαλώς και
έχουν και μάλιστα κάποια εμφανώς ελληνικό, αλλά δεν πρόκειται να τα κατονομάσω.
Αυτό είναι δουλειά της ερευνητικής δημοσιογραφίας – στο βαθμό που υπάρχει ακόμη
τέτοιο είδος δημοσιογραφίας στην Ελλάδα – και ασφαλώς της κυβέρνησης, στο βαθμό
που δέχεται πως η μυστική πολιτική στην οποία εξειδικεύεται, αντέχει την
στοιχειώδη διαφάνεια, τουλάχιστον σε αυτά που η ίδια αναγάγει σε «κορυφαία
ζητήματα».
Το μόνο που
θα μπορούσα να επισημάνω από την πλευρά της κριτικής ανάλυσης, είναι πως τα «παιδιά»
αυτά, που έρχονται να αντικαταστήσουν στο επίπεδο απεικόνισης των πραγματικών
πολιτικών σχέσεων τα Golden Boys and Girls της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ του τρίτου και τέταρτου
δρόμου, βρίσκονται και λειτουργούν υπό την ομπρέλα του Γιάννη Στουρνάρα. Ο κ.
Στουρνάρας είναι αυτή την στιγμή το πραγματικό αφεντικό της κυβέρνησης, την ώρα
που ο Αλέξης Τσίπρας πρωθυπουργεύει κατασκευάζοντας το βασιλικό προφίλ του
εθνικού ηγέτη.
Ο Γιάννης
είναι αυτός που θέτει σε συνεργασία με τα «παιδιά» της Wall Street και τον
Ντράγκι, τους όρους της πρωθυπουργικής θητείας του Αλέξη – και αυτό το γνωρίζει
πολύ καλά ο Γιάνης με το ένα (ν), ο οποίος αντί να απασχολεί με διαφημιστικά
τεχνουργήματα του τύπου «1101», καλό θα ήταν να μιλήσει με όρους βιοπολιτικής. Θα
ήταν μάλλον έντιμο να δώσει την πραγματική διάσταση της πολιτικής στην Ελλάδα,
έτσι όπως διαμορφώνεται από εκείνους που χαράσσουν το νέο καθεστώς διαχείρισης του
πλούτου που παράγεται και θα παράγεται στη χώρα μας.
Ίσως θα
έπρεπε οι φίλοι του επικοινωνιολόγοι να του εξηγήσουν πως δια της διαρκούς «κορινθιακής
υπέρβασης» συστήνεις τελικά ένα καθεστώς παραπληροφόρησης. Αν δεν αποσκοπεί σε αυτό
ο Γιάνης Βαρουφάκης, ας τολμήσει αυτά που πραγματικά απαιτούν τόλμη πριν
εξαφανιστεί η γοητεία (του).
Η μικρή
αλήθεια της συγκυρίας καταλήγει: Την ώρα που στον ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζουν το «άνοιγμα
στην κοινωνία» για να ζεσταθούν οι
μηχανές της πασοκαρίας, το πραγματικό άνοιγμα γίνεται σε λομπίστες του
χρήματος και σε διαμεσολαβητές σε θεσμοθετημένα και άτυπα κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ
και στην ΕΕ.