Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Ο ΣΥΡΙΖΑ του
Αλέξη Τσίπρα υπήρξε αυτός που με την συνδρομή της διανόησης και της διεθνούς
ακαδημαϊκής κοινότητας, πέτυχε να πολιτικοποιήσει την ελληνική κρίση της ευρωζώνης
και με όχημα αυτό να κερδίσει τις προηγούμενες εκλογές και να σχηματίσει
κυβέρνηση.
Έτσι ο κ.
Τσίπρας, ως πρωθυπουργός πλέον, απέκτησε την υπόσταση ενός άσσου για την
ελληνική κοινωνία και το ευρωπαϊκό προοδευτικό κίνημα. Σύντομα, ωστόσο,
αποδείχθηκε πως ο άσσος αυτός για την ελληνική κοινωνία μεταβαλλόταν σε βαλέ στα
χέρια του κ. Σόιμπλε και της ελληνικής διαπλοκής. Και έτσι, ως βαλές αυτών
πλέον, διεκδικεί εκ νέου την ψήφο του ελληνικού λαού, με τους εκπροσώπους του,
μάλιστα, να προσβάλουν αυτή καθ’ εαυτή την έννοια του Πολιτικού Λόγου, εκτός
από την λογική του ψηφοφόρου. Ορίστε, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πώς ο
Πολιτικός Λόγος μετατρέπεται εξ ολοκλήρου σε ψευδοτεχνοκρατικό λόγο για να
διασκεδάσει την ταχυδακτυλουργική μεταμόρφωση του .......
«άσσου» σε «βαλέ».
Αυτά ακριβώς
είπε την Δευτέρα 31 Αυγούστου η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, κυρία Όλγα Γεροβασίλη
αναφερόμενη στο Τρίτο Μνημόνιο, το οποίο καλείται να επικυρώσει με την ψήφο του
σε αυτές τις εκλογές ο ελληνικός λαός: «Αυτή
είναι μια δέσμευση, την οποία έχουμε αναλάβει από την ώρα της ψήφισης της
συμφωνίας και φυσικά είμαστε σταθεροί σε αυτό που αποφασίσαμε και διατυπώσαμε.
Δεν χρειάζεται κάποιος να υιοθετεί κάτι, το οποίο ξέρει ότι πρέπει να το κάνει.
Όλοι μας γνωρίζουμε ότι έπρεπε να γίνει
αυτή η συμφωνία, εμείς ήμασταν οι πρώτοι που το λέγαμε αυτό. Ναι, θα
υλοποιήσουμε τη συμφωνία. Δεν είμαστε δισυπόστατοι. Έχουμε μια υπόσταση και τη
λέμε ανοιχτά και ειλικρινώς. Έχουμε αποφασίσει να είμαστε οι εγγυητές εξόδου
της χώρας και επανόδου της σταθερότητας.»
Μου αρέσει
που κάποιοι σεβαστοί μου αναγνώστες, οι οποίοι σήμερα δυσανασχετούν με την
κριτική που ασκώ στην ταχυδακτυλουργική μεταμόρφωση του κ. Τσίπρα από άσσο της κοινωνίας
σε βαλέ της συμμαχίας συντηρητικών-νεοσυντηρητικών στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και της
διαπλοκής στο εσωτερικό, έκριναν ρηχό τον σχολιασμό μου στα πρόσφατα άρθρα μου!
«Μα είναι αντιπολίτευση αυτή, του
επιπέδου που μας έχεις συνηθίσει;», μου λένε.
Όχι, δεν
είναι! Δεν είναι καν «αντιπολίτευση», αλλά και να ήθελε κάποιος να κάνει σοβαρή,
πολιτική αντιπολίτευση στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα που κατεβαίνει στις εκλογές,
δεν θα μπορούσε! Ειλικρινά, πείτε μου, πώς θα μπορούσε κανείς να κουβεντιάσει
πολιτικά στη βάση αυτών που είπε η κ. Γεροβασίλη και τα οποία αποτελούν το «απόσταγμα»
του προεκλογικού λόγου των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ;
Αυτοί οι
άνθρωποι έφτασαν στο έσχατο σημείο αυτογελοιοποίησης, επιχειρώντας να
διασκεδάσουν το διπλοπρόσωπο Εγώ τους λέγοντας πως δεν είναι «δισυπόστατοι». Είσαι
διπλοπρόσωπος όταν επιβάλεις ως πολιτική εξουσία αυτά που δηλώνεις πως είναι καί
αντιδημοκρατικά καί αναποτελεσματικά μέτρα ως προϊόν του μη-δισυπόστατου Υπάρχω
σου! Δηλαδή δεν μπορεί να συμφωνώ στο μνημόνιο και ταυτόχρονα να μην το
εφαρμόζω, όπως λέει η κ. Γεροβασίλη – «Ναι,
θα υλοποιήσουμε τη συμφωνία. Δεν είμαστε δισυπόστατοι. Έχουμε μια υπόσταση και
τη λέμε ανοιχτά και ειλικρινώς.» Τόσο ειλικρινώς, που πλέον η κυβερνητική
ομάδα του Αλέξη Τσίπρα και ο ίδιος θεωρούν πως το Τρίτο Μνημόνιο με το οποίο
δεν συμφωνούν, αν και σε αυτό συμφώνησαν με την τρόικα, συμβάλλει καθοριστικά
στην επίλυση της ελληνικής κρίσης και έτσι δικαιολογείται οι άνθρωποι αυτοί να
θεωρούν τους εαυτούς τους «εγγυητές
εξόδου της χώρας και επανόδου της σταθερότητας.»!
Αυτό ακριβώς
σημαίνει εγκατάλειψη της πολιτικής και ένταξη στις δυνάμεις του πολιτικαντισμού
και του ψευδοτεχνοκρατισμού. Με σαφήνεια πλέον, ο Αλέξης Τσίπρας δεν αρθρώνει
ένα πολιτικό αφήγημα για την αντιμετώπιση του Κοινωνικού Ζητήματος στην Ελλάδα,
που να συνδέει ασφαλώς αρμονικά τον εκδημοκρατισμό με την παραγωγική
ανασυγκρότηση, αλλά ένα διοικητικού και οικονομίστικου χαρακτήρα αφήγημα που
αποτελεί μέρος της γενικότερης προσέγγισης Σόιμπλε για την αντιμετώπιση της ελληνικής
κρίσης, όπως και συμφωνία επί του μονόδρομου που υποστηρίζει η ελληνική
διαπλοκή από την ένταξη της χώρας στον «ατομικό μηχανισμό» της τρόικας μέχρι
σήμερα.
Πρόκειται για
την ίδια μη-πολιτικού χαρακτήρα μεθοδολογία. Τα κριτήρια επίλυσης της κρίσης
δεν είναι πολιτικά, αλλά ψευδοτεχνοκρατικά. Πράγμα που σημαίνει πως η
αρμοδιότητα για την χάραξη πολιτικής στην Ελλάδα περνά στα τεχνοκρατικά κλιμάκια
του «κουαρτέτου», εντός των οποίων με έναν εντελώς παραμορφωτικό τρόπο εντάσσονται
και λειτουργούν υπουργοί και ανώτερα διοικητικά στελέχη των ελληνικών αρχών,
ενώ το κοινοβούλιο αποκτά μία απολύτως φαρσοειδή υπόσταση. Αυτοί είναι που
θέτουν πλέον τους πολιτικούς στόχους και όχι ασφαλώς η όποια ελληνική
κυβέρνηση. Και αυτό παρουσιάζεται αυτή την ώρα από τον Αλέξη Τσίπρα ως προοδευτική
στάση και εθνική συμπεριφορά. Ε, αυτό είναι ακριβώς που τον καθιστά τον κορυφαίο
διπλοπρόσωπο παράγοντα αυτών των εκλογών, τονίζοντας παράλληλα τη μία και μοναδική
του υπόσταση ως παράγοντα της πολιτικής του Σόιμπλε για την Ελλάδα.
Με το Τρίτο
Μνημόνιο ο Αλέξης Τσίπρας συμφώνησε στο τέλος της πολιτικής διαπραγμάτευσης που
ο ίδιος εξήγγειλε και με το σύνθημα της οποίας ήταν ο ίδιος που κέρδισε τις προηγούμενες
εκλογές, για να ενταχθεί πλήρως στην μεθοδολογία της τρόικας και να
αντιμετωπίσει από εδώ και πέρα την κρίση στο δήθεν ουδέτερο πεδίο των δεικτών και
των τιμών που λαμβάνουν οι ποιοτικές μεταβλητές τις οποίες θέτουν οι εμπειρογνώμονες
του «κουαρτέτου»! Αλήθεια, τι είδους αντιπολίτευση θα μπορούσε να γίνει επ’
αυτού; Προφανώς όχι πολιτικού χαρακτήρα. Άρα στην πραγματικότητα καμία απολύτως
αντιπολίτευση! Και έτσι θα καταλήξουμε σε απλοϊκές ανοησίες του τύπου, ποιος πολιτικός
είναι πιο ρεαλιστής και ποιος ικανότερος λογιστής. Γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται:
Η πολιτική διπλοπροσωπία του Αλέξη Τσίπρα να αντιμετωπίζεται προεκλογικά ως το
μη-δισυπόστατο του ανδρός, που τον καθιστά από πολιτικό, μέρος της τάξης
πραγμάτων που ορίζει με λογιστικό τρόπο η τρόικα, προσφέροντας την μεγίστη
πολιτική ικανοποίηση στον κ. Σόϊμπλε!
Θέλω να
είμαι απόλυτα ειλικρινής! Έχω πολλές αμφιβολίες εάν και κατά πόσο η Λαϊκή
Ενότητα, που φαντάζει σαν την ζωντανή συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές,
μπορεί να αποτελέσει «το πρώτο ανάχωμα
εναντίον εκείνων που προσπαθούν με τις εκλογές να βάλουν στο περιθώριο την
κοινωνία», όπως διακήρυξε απόψε η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου! Οι πολιτικές
προϋποθέσεις για την ουσιώδη ακύρωση του βαλέ του Σόιμπλε στα ελληνικά πράγματα
με την μορφή πλέον του Αλέξη Τσίπρα, είναι πολύ περισσότερες και ξεπερνούν,
ασφαλώς, την πρόχειρη και σε μεγάλο βαθμό ευκαιριακή δομή της Λαϊκής Ενότητας. Είναι
βέβαιο πως οι κοινωνικές δυνάμεις στην Ελλάδα έχουν αιφνιδιαστεί από την
μεταμόρφωση του Αλέξη Τσίπρα και δεν θα μπορούσαν με δημιουργικό τρόπο να
δομήσουν αυτή την στιγμή ένα αξιόπιστο ανάχωμα εναντίον της περιθωριοποίησης
των δύο τρίτων της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως περισσότερο αιφνιδιασμένη από την
ίδια την κοινωνία να είναι η διανόηση και η διεθνής προοδευτική κοινή γνώμη.
Έτσι, σε
αυτές τις εκλογές ο ελληνικός λαός θα βρεθεί ενώπιον της κάλπης όχι απλώς χωρίς
«άσσο», αλλά με μία μάλλον «πειραγμένη τράπουλα»! Αυτό μόνον με την έννοια της απόλυτης
απομυθοποίησης του πολιτικού συστήματος θα μπορούσε να θεωρηθεί θετικό και έτσι
το κριτήριο της ψήφου να συνδεθεί με τον βαθμό προσβολής της αίσθησης της πραγματικότητας
και της αίσθησης της δημοκρατίας από την μετατροπή του «άσσου» σε «βαλέ». Με αυτή
την έννοια και μόνον, θα μπορούσα να συμφωνήσω με την έντιμη κ. Ζωή
Κωνσταντοπούλου.