Γιάννης ΜακρυγιάννηςΑνάμεσα στα άλλα λάθη, αδυναμίες και μειονεκτήματα, η ΝΔ «πλήρωσε» σε αυτές τις εκλογές και την περιβόητη θεωρία της «αριστερής παρένθεσης».
Για να αποδειχθεί ότι τα κόμματα οφείλουν να είναι στοιχειωδώς σοβαρά...
, να έχουν έστω μία μικρή αντίληψη της πραγματικότητας και να μην πέφτουν «θύματα» της μωροφιλοδοξίας των αρχηγών τους.
Στο λάκκο που έσκαψε ο Σαμαράς για τον Αλέξη Τσίπρα, έπεσε μέσα το κόμμα του και ο μεταβατικός αρχηγός του Ευάγγελος Μεϊμαράκης.
Δεν είναι φυσικά διόλου βέβαιο ότι εάν η ΝΔ οδηγούνταν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου με άλλο αρχηγό θα πετύχαινε σίγουρα κάτι καλύτερο, ιδίως μία νίκη. Κάτι τέτοιο, μία νίκη δηλαδή, με αντίπαλο τον Αλέξη Τσίπρα σε αυτή την περίοδο, θα ήταν πραγματικό κατόρθωμα και μάλλον εξαιρετικά απίθανο. Ωστόσο με τον τρόπο που έδωσε τη μάχη, έτσι όπως (δεν) είχε προετοιμαστεί η ΝΔ, έμοιαζε να πηγαίνει σαν πρόβατο στη σφαγή σε αυτές τις εκλογές. Ο Αντώνης Σαμαράς με τις κινήσεις του μέχρι τον Ιούλιο, κατάφερε να πετύχει ένα πρωτοφανές και αξιολύπητο για μία ιστορική παράταξη πράγμα: να δώσει τη μάχη των εκλογών το κόμμα του με μεταβατικό, διορισμένο αρχηγό, στον οποίο είχε φορτώσει το βάρος της ευθύνης, όταν έφευγε κακήν κακώς από την ηγεσία το βράδυ του δημοψηφίσματος και την συντριπτική ήττα του τότε.
Με ποδοσφαιρικούς όρους είναι σαν να πηγαίνει ο Παναθηναϊκός να αντιμετωπίσει την Μπαρτσελόνα χωρίς τον Μπέργκ!
Στην περίπτωση λοιπόν της ΝΔ που υπέστη συντριβή με οκτώ μονάδες τον Γενάρη και είχε απέναντί της ό,τι πιο νέο, δυναμικό και φρέσκο σε επίπεδο ηγέτη έχει εμφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια στο πολιτικό σκηνικό, το να περιμένεις ότι ο αντίπαλός του θα είναι «παρένθεση» κάποιων μηνών και να πιστεύεις ότι θα δικαιωθείς μέσα από την καταστροφή της χώρας, είναι σαν αν ελπίζεις ότι θα καλλιεργήσεις στην έρημο καρπούζια. Και το πιθανότερο είναι όχι μόνο να μην δικαιωθείς ή έστω να περισώσεις κάτι, αλλά να διασυρθείς. Ιδίως όταν αυτή η τακτική της «αναβολής» και η άρνηση προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα, την οποία επέβαλε και ακολούθησε ο Αντώνης σαμαράς στο θέμα της ηγεσίας, υπέκρυπτε και μία ολόκληρη αντιπολιτευτική στρατηγική, που καθήλωνε τη ΝΔ σε ηττημένα και ξεπερασμένα μοτίβα σύγκρουσης με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ δεν αντιλήφθηκε ποτέ τι συνέβη στις εκλογές του Γενάρη και τους επόμενους μήνες.
Στον Μεϊμαράκη μάλιστα πρέπει να πιστωθεί αυτό, ότι ο άνθρωπος αντιλήφθηκε πως τα θέματα της ηγεσίας, μετά από μία οδυνηρή εκλογική ήττα δεν μπορούν να περιμένουν, μήπως και τυχόν ρίξει χαλάζι στον Αύγουστο ή κάνει καύσωνα τον Δεκέμβριο, όπως ήταν η προσδοκία του Σαμαρά. Δεν μπορούν να υποταχθούν στην ματαιοδοξία του εκάστοτε αρχηγού, που έχει χάσει πανηγυρικά και έχει κάνει τον κύκλο του και στην αυταπάτη ότι μπορεί να γυρίσει ο τροχός και να δικαιωθεί ως εκ θαύματος. Πρέπει να λύνονται αμέσως, ειδικά όταν δεν μιλάμε για τίποτα αρχηγούς εκπληκτικού διαμετρήματος.
Προφανώς δεν είναι, ούτε ήταν για τη ΝΔ το πρόβλημα του αρχηγού που οδήγησε στη νέα συντριβή. Ωστόσο οι αρχηγοί, όταν μιλάμε για υποψήφιους πρωθυπουργούς, έχουν καθοριστικό ρόλο στη μάχη. Ούτε μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι είναι εύκολη δουλειά για τη ΝΔ της λειψανδρίας, να βρει ικανό αρχηγό που να σταθεί απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα.Επειδή όμως ακριβώς η εύρεση αρχηγού είναι δύσκολη και κυρίως η ισχυροποίησή του, η «ωρίμανσή» του είναι ένα κρίσιμο στοίχημα και απαιτεί χρόνο, όσο το γρηγορότερο γίνει τόσο το καλύτερο. Τουλάχιστον αν χάσει – διόλου δύσκολο με τον Τσίπρα που έχουν μπλέξει - , να μην χάσει ξανά με κατεβασμένα τα χέρια!
protothema.gr