Έχει αρετή
εκείνη η κοινωνία, η οποία κατά τις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της υψώνει το
ανάστημά της, υπερβαίνοντας τον μίζερο, φοβισμένο λαουτζίκο που την δομεί ως
αγορά και άμορφη πολιτικώς μάζα, για να μεταμορφωθεί σε θαρραλέο, έντιμο και υπεύθυνο
λαό με καταφανή συναισθηματική ευφυΐα – σε μια αγωνιστική, δημοκρατική και
πλουραλιστική, πολιτική κοινότητα της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού!
Αυτές οι
κοινωνίες είναι η δική μου οικία, φίλε αναγνώστη. Και από σήμερα η ελληνική
κοινωνία ξανάγινε η δική μου ζεστή εστία. Όχι ένα γνώριμο οίκημα, ένα σπίτι ή
ένα σπιτάκι με βουνό και πολύ θάλασσα, αλλά μια δημιουργική φωλιά στην πιο εύκρατη
κοινωνικοπολιτικώς ζώνη της Ευρώπης, αυτή τη στιγμή.
Επίτρεψέ μου
να σημειώσω το αποτέλεσμα του ιστορικού δημοψηφίσματος που με κάνει να νοιώσω
ξανά και μετά ........
από πολλά χρόνια ολόκληρη την Ελλάδα εστία μου: 61,31% «ΟΧΙ» στην
νέα ευρωπαϊκή ανωμαλία και στον νέο Ευρωγραφειοκρατισμό / ολοκληρωτισμό, που οδηγούσε/οδηγεί
βήμα-βήμα και σαν ιστορική φάρσα, σε νέας μορφής ολοκαύτωμα, απέναντι σε ένα «ΝΑΙ»
του 38,69%, που αποκρυστάλλωσε την διάθεση
για νεκρανάσταση μιας τάξης ανθρώπων και πραγμάτων στην Ελλάδα, που δεν παράγει
πλέον τίποτε: ούτε ιδέες, ούτε μέθοδο, ούτε νέα γνώση και λόγο, ούτε κάποιο αφηρημένο
έστω όραμα και ελπίδα, ούτε λεφτά, ούτε ασφαλώς ήθος και ύφος, ούτε καν πλέον …lifestyle!
Μην περιμένεις
αυτή την ώρα να αναλύσω το αποτέλεσμα, αναδεικνύοντας τις ποιότητες που
προκύπτουν από την διακύμανση των μεταβλητών. Δεν έχω την υπομονή για να το κάνω. Αυτό που
θέλω να μείνει είναι η ακλόνητη πλέον πεποίθησή μου πως το ΟΧΙ σημαίνει την
δύση της βασιλείας των αγορών, των γερμανών, των διαπλεκομένων, των ΝΑΙνέκων,
του παλαιοκομματισμού και των σουσουράδων των ΜΜΕ, στην συνείδηση της πλειονότητας
των ελλήνων και την ανατολή της ελπίδας για ζωή και δημιουργία σε ένα απολύτως
αβέβαιο, αλλά ταυτόχρονα άκρως προκλητικό βιοοικονομικό μέλλον.
Αυτοί οι
έλληνες είναι οι δικοί μου άνθρωποι! Πρόκειται για την συγκρότηση μιας νέας συλλογικότητας
που υπερβαίνει τα κόμματα και τις παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις. Είναι μία
απόπειρα για την ανασυγκρότηση της πολιτικής κοινότητας των ελλήνων για την
αναδιαμόρφωση του ελληνικού εθνικισμού σε μία απολύτως ευρωπαϊκή βάση. Αυτό αποκρυσταλλώνει
μία νέα ηθική και ένα νέο συνταγματισμό που ορίζει ποια Ευρώπη, ποια Ευρωπαϊκή
Ένωση δεν θέλουμε. Οι έλληνες διατρανώσαμε χθες την βούλησή μας πως δεν
ανεχόμαστε πλέον τον αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό στην ΕΕ και ότι αναζητούμε,
κόντρα στις ευρωπαϊκές ελίτ, την καταστατική κατοχύρωση των θετικών δικαιωμάτων
του ανθρώπου, όπως και των θετικών δικαιωμάτων των επιμέρους ευρωπαϊκών κοινωνιών,
που έχουν ως μοναδική πηγή την λαϊκή κυριαρχία.
Με την
επιλογή μας στο «ΟΧΙ» καταρρίψαμε την άθλια πολιτική αφήγηση που στηρίζεται
στην απειλή, στην θυματοποίηση, στον τεχνοκρατισμό και στην σεκιουριτοποίηση
και δώσαμε χώρο για την ανάπτυξη της πολιτικής εντός ενός ηθικού πλαισίου που
ορίζει μία γνήσια κοσμοπολιτική, κοινωνική θεώρηση του ευρωπαϊσμού. Μια κοσμοπολιτική,
αντιιμπεριαλιστική και γνήσια σοσιαλ-δημοκρατική θεώρηση, που δεν έχει καμία
σχέση με τον κοσμοπολιτανισμό εκείνων, που σαν επαρχιώτες της Ευρώπης,
συγκεντρώθηκαν τις προάλλες στο Στάδιο για να φωνάξουν «ΝΑΙ» σε ο, τι συνθέτει
τη σύγχρονη αγοραία και λαϊφσταλίστικη ουτοπία της αυταρχικότητας του νεοφιλελευθερισμού,
που αποτελεί το προϊόν της νομιμοποίησης του νέου γερμανισμού, ο οποίος,
ασφαλώς, μικρή μόνο σχέση έχει με την τάξη πραγμάτων στην ίδια την Γερμανία.
Το ΟΧΙ αποτελεί
ένα νέο, όμορφο και γόνιμο κεφάλαιο στην ελληνική ιστορία, που καλείται να
αξιοποιήσει πρωταρχικώς η διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, για να
είμαστε ειλικρινείς, δεν έκανε και πολλά πράγματα για να το δει να σκαρφαλώνει
σε αυτό το ύψος του 61,31%. Την τελευταία εβδομάδα ο Αλέξης Τσίπρας και η
ταλαιπωρημένη κυβέρνησή του έδειχναν να προσβλέπουν σε μία πολύ μικρότερη διαφορά
υπέρ του ΟΧΙ. Αυτό μάλλον εξυπηρετούσε τις συγκυριακές πολιτικές του επιλογές
καλύτερα! Ο ελληνικός λαός, όμως, τον ξεπέρασε, δημιουργώντας ο ίδιος πλέον μία
νέα καταστατική αρχή για την εξέλιξη του πολιτικού φαινομένου στην Ελλάδα, η
οποία επηρεάζει σε κρίσιμο ίσως βαθμό, την εξέλιξη των ευρωπαϊκών πολιτικών.
Με το ΟΧΙ του
ο ελληνικός λαός θέτει τις συντεταγμένες για την σύνταξη μίας νέας
μεταπολιτευτικής τάξης πραγμάτων στην Ελλάδα και μιας νέας μεταδιπολικής,
μετανεωτερικής και μεταβιομηχανικής τάξης πραγμάτων στην Ευρώπη. Και αυτό δεν
γίνεται δίχως να «σπάσουνε αυγά». Καί «αυγά θα σπάσουν» καί οι «κότες» θα
κριθούν σε μία νέα βάση με διαφορετικά ποιοτικά κριτήρια. Όλες οι «κότες»: καί της
ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας των περίφημων Θεσμών, καί της απαράδεκτης μέχρι
σήμερα, πολιτικής ευρωπαϊκής ελίτ, αλλά καί της κυβέρνησης και των ΜΜΕ στην
Ελλάδα. Για τα παπαγαλάκια του κομματισμού και της διαπλοκής, επίτρεψέ μου να
διατηρήσω κάποιες αμφιβολίες. Αυτά έχουν δείξει μεγάλη ικανότητα προσαρμογής
και διείσδυσης σε νέες κυβερνητικές παρέες και νέα διακυβερνητικά σχήματα!
Κλείνοντας, δεν
θα μπορούσα παρά να εκφράσω την εκτίμησή μου στον «τρελό του χωριού». Τον πραγματικό
μάγκα και όχι ψευτόμαγκα σαν πολλούς άλλους, Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος με ψηλά
το κεφάλι βγαίνει από το «κοτέτσι». Έκανε λάθη, υπερεκτέθηκε στα αδηφάγα ΜΜΕ,
λειτούργησε εφήμερα, ήταν για λίγο – όπως είχα από την αρχή εξηγήσει – αλλά σε
καμία περίπτωση δεν ήταν λίγος. Ο Γιάνης Βαρουφάκης πέτυχε να μείνει στην ιστορία
ως ο πολιτικός που δεν ήταν πολιτικός και ως ακαδημαϊκός που δεν ήταν
ακαδημαϊκός, αλλά μία μορφή που έκανε τον γιο μου να αναπροσδιορίσει την
ταυτότητά του ως έλληνας. Γεια σου έλληνα του ΟΧΙ και θυμήσου πως αν γυρίσεις
την πλάτη στον Βαρουφάκη, στον κάθε Βαρουφάκη, θα έχεις γυρίσει την πλάτη στη
νέα ελληνική, εθνική ταυτότητα που ανατέλλει με όρους αξιοπρέπειας στις διεθνείς
πολιτικές. Με όρους Δικαίου, δηλαδή, που επανασυνδέουν την ηθική με την
πολιτική σε αυτόν τον κόσμο τον… μικρό τον Μέγα!..