Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Εδώ και κάποια χρόνια, βιώνουμε την αλαζονεία εκείνων, που
δεν εργάστηκαν ποτέ στη ζωή τους, που
δεν έχουν πιάσει ούτε ένα κατσαβίδι στο
χέρι τους, που ζουν μέσα στη χλιδή και στην άνεση, που τους προσφέρουν υλικά αγαθά
τα οποία είναι όλα αποτέλεσμα χειρονακτικής εργασίας «άλλων», να μιλούν
περιφρονητικά και απαξιωτικά, γι αυτούς τους «άλλους», στους οποίους οφείλουν
την ποιότητα της ζωής τους και οι οποίοι έγιναν αίφνης «λαϊκιστές» και «ψεκασμένοι», γιατί απαίτησαν
καλύτερες συνθήκες ζωής.
Οι άνθρωποι αυτοί, συνεχιστές και νοσταλγοί μιας ιδεολογίας
που θέλει τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, που ζουν κυρίως με τον
ιδρώτα του προσώπου τους, να τους υπηρετεί, άλλοτε με τη μορφή δούλου, άλλοτε
με τη μορφή δουλοπάροικου και τώρα με τη μορφή ενοικιαζόμενου νεόδουλου, οργίζονται κάθε φορά που οι δούλοι και οι.....
νεόδουλοι, απαιτούν, όχι πολυτέλειες, αλλά αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής .
Αν ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία, θα δούμε, ότι οι άνθρωποι
αυτοί, ανεξαρτήτως φυλής, γλώσσας, θρησκείας και χρώματος, είναι πάντοτε οι
ίδιοι
Είναι εκείνοι, που έχουν την πραγματική εξουσία, που είναι
τα μέσα παραγωγής και το χρήμα. Οι μέθοδοι και οι πρακτικές τους, που κάνουν
αόρατους τους μηχανισμούς αυτής της δύναμής τους και τον τρόπο άσκησης της
εξουσίας τους, είναι ιδιοφυείς.
Αλλοτε χρησιμοποιούν τα
μέσα φυσικής βίας και τρόμου, έχοντας ως φύλακες-μαντρόσκυλα, ότι πιο
ασυνείδητο και λούμπεν υπάρχει ανάμεσα στους «άλλους», στους εργαζόμενους.
Αλλοτε, χρησιμοποιούν την «πειθώ» με την προπαγάνδα των
δήθεν «σοφών ειδημόνων» ή με την απειλή της θεϊκής τιμωρίας, θεών, που έχουν δημιουργήσει
οι ίδιοι, μετατρέποντας ως φύλακα και τιμωρό
ταυτόχρονα, την ίδια τη συνείδηση των «άλλων»..
Η εύλογη απορία πολλών, «μα πως συμβαίνει αυτοί οι λίγοι να
καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται τόσους πολλούς και για τόσες πολλές γενιές»,
δίχως προβλήματα, μπορεί να απαντηθεί σχετικώς εύκολα αν ρίξουμε μια ματιά στο
παρελθόν. Πρώτον, έχουν γίνει άπειρες εξεγέρσεις των πολλών να απελευθερωθούν
απ΄ τα δεσμά αυτής της ωμής εκμετάλλευσης των λίγων και όλες σχεδόν πνιγόταν
στο αίμα, από τα μαντρόσκυλά τους, που είναι ειδικώς εκπαιδευμένα να κρατούν το
ποίμνιο μέσα στο μαντρί με κάθε μέσο, πιστά στη εντολή που λέει: «η απομάκρυνση
από το μαντρί απαγορεύεται, η διαφωνία καταδιώκεται και η ανυπακοή καταπνίγεται».
Δεύτερον, η «πειθώ» της υπακοής είναι τόσο άριστα μελετημένη, που φαίνεται ως η
μόνη λογική επιλογή η οποία κάνει αόρατους τους λίγους, που κρύβονται πίσω απ’
αυτήν.
Μια σύντομη ματιά μπορεί να μας δείξει κάποιες πτυχές της.
1.Βλέπουμε στην Οδύσσεια του Ομήρου το δούλο Εύμαιο, να
λέει, πως «οι θεοί αφαιρούν τη μισή αρετή
από κάποιον που έγινε δούλος». Ετσι του είπαν και μετά από κάποιες γενιές «το
πίστεψε με το έτσι θέλω».
2. Βλέπουμε στον «Οικονομικό» του Ξενοφώντος το σοφό Σωκράτη
να λέει: «Οι άνθρωποι που επιδίδονται σε
χειρονακτικές εργασίες δεν πρέπει να αναλάβουν ποτέ πολιτικά αξιώματα κι αυτό είναι φυσικό,
διότι οι περισσότεροι από αυτούς καταδικασμένοι να εργάζονται διαρκώς και όλη
την ημέρα, δεν μπορούν να αποφύγουν τη σωματική φθορά και είναι πράγματι
δύσκολο να μην υποστεί η ψυχή και το πνεύμα τις συνέπειες αυτές».
3. Βλέπουμε τον Απόστολο Παύλο να λέει στους πιστούς, «μην
ψάχνετε αδερφοί μου μάταια τη δικαιοσύνη σε τούτον τον κόσμο, η δικαιοσύνη
υπάρχει μόνο μέσα στην πίστη», δηλαδή στον άλλο κόσμο και τον βλέπουμε στη
συνέχεια να προτρέπει
τους πιστούς δούλους : «να υπακούτε στους
κυρίους σας με φόβο και
τρόμο σαν να υπακούτε στο Χριστό,
και όσοι δούλοι ανήκετε σε κύριο άπιστο να του φέρεστε με σεβασμό και τιμή,
όσοι δε ανήκετε σε κύριο Χριστιανό να δουλεύετε ακόμη περισσότερο»!!!!
4. Βλέπουμε το φιλόσοφο και αγγλικανό πάστορα Malthus, να γράφει το 18ο
αιώνα: «πρέπει να πείσουμε το λαό, πως αυτός και μόνο αυτός είναι η κύρια αιτία
της αθλιότητάς του».
5. Βλέπουμε το Βέλγο οικονομολόγο
του 19ου αιώνα, τον Gustave de Molinari , που αυτοανακηρύχτηκε εκπρόσωπος της σχολής των
«φιλελευθεριστών»,
να γράφει:
«…. οι εργάτες πρέπει
να θεωρούνται σαν πραγματικές μηχανές,
που προσφέρουν μια ορισμένη ποσότητα παραγωγικών δυνάμεων και απαιτούν, σαν
αντάλλαγμα, ορισμένα έξοδα συντήρησης(αντί για λάδια φαγητό), για να μπορούν να λειτουργούν με κανονικό
και συνεχή ρυθμό».
Όλα αυτά τα παραπάνω και χιλιάδες παρόμοια επιχειρήματα
αποτελούν το προπαγανδιστικό οπλοστάσιο, που προσαρμόζεται κάθε φορά στο πνεύμα
της εποχής.
Κοντολογής, υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Υπάρχουν οι πολλοί,
εκείνοι που μοχθούν και ζουν με τον ιδρώτα του προσώπου τους και από την άλλη
πλευρά, υπάρχουν οι λίγοι, οι αληθινοί μάγκες, που ζουν μέσα στην πολυτέλεια
και στη χλιδή δίχως να κουνούν ούτε το δαχτυλάκι τους, σίγουροι ότι οι
νεόδουλοι θα συνεχίζουν να τους
υπηρετούν με την ίδια αφοσίωση, με μοναδικό αντίτιμο τα έξοδα συντήρησης για να
μπορούν να λειτουργούν με κανονικό και συνεχή ρυθμό.
Μόνο ηλίθιοι, ούτε καν τυφλοί, δεν βλέπουν, πως, μετά από
ένα μικρό διάλειμμα σχετικής ελευθερίας ενός περίπου αιώνα, κι αυτό μόνο για το
ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού, ήρθε πάλι η εποχή, που οι λίγοι θέλουν πάλι
τους πολλούς σε σχέση νεοδουλείας
Μόνο ηλίθιοι, ούτε καν τυφλοί, δεν μπορούν να δουν ποιοι
είναι σήμερα εκείνοι οι λίγοι, οι μάγκες
και τα μαντρόσκυλά τους, που ζουν ως παράσιτα, σε βάρος των πολλών, των μόνων
που παράγουν όλα αυτά τα ορατά υλικά αγαθά, που βλέπουμε παντού γύρω μας.