Το πιο δυσάρεστο από όλα όσα μας έχουν συμβεί, το πιο επώδυνο στην κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει είναι ότι μας μένουν να δούμε μόνο τα χειρότερα… Σ’ αυτό το ζοφερό περιβάλλον είναι απορίας άξιο (μεταξύ πληθώρας άλλων αποριών…) το γιατί δεν παραιτείται ο κύριος Σαμαράς. Τι προσδοκά; Να γίνει περισσότερο δημοφιλής; Να ξανακυβερνήσει; Να σώσει τη χώρα; Η παρουσία του στο πολιτικό σκηνικό είναι πλέον βάρος και επιζήμια για όλους: για την πατρίδα, για τον λαό αλλά και για το κόμμα του. Ας αντιμετωπίσει επιτέλους την αποχώρησή του ως πατριωτικό του καθήκον. Έγινε πρωθυπουργός της χώρας από το πουθενά, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη και σε κάθε λογική. Ας αρκεστεί σε αυτό και ας απαλλάξει τον τόπο από την παρουσία του. Ας δώσει κι αυτός κάτι στην πατρίδα και τον λαό. Και το μόνο που έχει να δώσει ως αντίδωρο στα μέγιστα που έλαβε είναι η αποχώρησή του από την πολιτική σκηνή. Λησμονεί ότι στην αριστερή παρένθεση που ελπίζει συμπεριλαμβάνεται κι ίδιος, αν και μη αριστερός.