Η διαδοχική ΑΎΞΗΣΗ ΤΩΝ ΜΙΣΘΏΝ είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάκαμψη της αγοράς, άρα και της αγοράς εργασίας, τονίζει η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας Ράνια Αντωνοπουλου..., μιλώντας στην «Εφημερίδα των Συντακτών». «Μετά τη διαπραγμάτευση του χρέους, το δεύτερο πιο σημαντικό είναι η ανεργία και για να την καταπολεμήσεις, δεν μπορείς να περιμένεις δέκα χρόνια τα αναπτυξιακά σχέδια», αναφέρει η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας και προσθέτει:...
«Η παρανόηση είναι ότι μιλάμε για κρατικές παρεμβάσεις και ο κόσμος νομίζει ότι μιλάμε για δημοσίους ΥΠΑΛΛΉΛΟΥΣ. Δεν καταλαβαίνει ότι αυτές τις επενδύσεις θα τις αναλάβουν μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, μη κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, κοινωνικοί συνεταιρισμοί. Το κράτος θα είναι ο χρηματοδότης που θα απευθύνεται στην τοπική οικονομία, στην τοπική κοινωνία».
Αναφερόμενη στους μισθούς, η κυρία Αντωνοπούλου υπενθυμίζει πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ που δείχνει ότι εάν ένα μέλος τετραμελούς οικογένειας εργάζεται 72 ώρες την εβδομάδα με τον κατώτατο μισθό, ζει στα όρια της φτώχειας. Γι αυτό, η υπουργός ζητά την άνοδο των μισθών. «Δεν γίνεται αλλιώς» σημειώνει. «Ναι, στη διαδοχική ΑΎΞΗΣΗ, αλλά δεν μπορούμε να συζητάμε καν για μειώσεις. Μια ερμηνεία λέει ‘άσε τους μισθούς να πέσουν κι άλλο και, αν πέφτεις κάτω από τα όρια της φτώχειας, θα συμπληρώνεις με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα’. Αυτό είναι λάθος πολιτική. Έτσι δεν θα ανακάμψει ποτέ η αγορά εργασίας».
Μιλώντας για την ανάκληση του προγράμματος VOUCHER, για ανέργους 29-64 ετών, η κυρία Αντωνοπούλου σημειώνει ότι σύμφωνα με τον σχεδιασμό της προηγούμενης κυβέρνησης, καταρχήν ο κάθε άνεργος έπαιρνε το 25% της χρηματοδότησης και το ΚΕΚ το 75%, κάτι που θα αλλάξει. «Ο καταμερισμός ήταν βαρύς υπέρ του παρόχου κατάρτισης εις βάρος του ανέργου» εκτιμά και προσθέτει: «Εκεί που ο κάθε άνεργος θα έπαιρνε 1.500 ευρώ, θα πάρει πάνω από τα διπλάσια. Μπορεί να καθυστερήσει να ενταχθεί δυο μήνες, αλλά η αλλαγή θα είναι υπέρ του».
Επισημαίνει ακόμη πως, μολονότι το ευρωπαϊκό πρόγραμμα όριζε ότι «οι πόροι πρέπει να κατανεμηθούν σε τομείς που έχουν ανάπτυξη», οι 10.000 από τις 16.000 θέσεις κατευθύνονταν στον κατασκευαστικό-τεχνικό τομέα, «τον δεύτερο κλάδο με καθίζηση μετά το λιανεμπόριο».
Τονίζει ακόμη η κυρία Αντωνοπούλου ότι το πρόγραμμα απευθυνόταν «σε πολύ ευρύ ηλικιακό φάσμα, με διαφορετικές ανάγκες». Σχολιάζει: «Δεν μπορείς να στείλεις έναν 29χρονο και κάποιον μισή ημέρα πριν από τη σύνταξη στην ίδια κατάρτιση και πρακτική άσκηση».
Συμπερασματικά, «δεν ήταν δυνατόν να κάνουμε μια μικρή ανασύνταξη. Ηθελε πλήρη ανασχεδιασμό, όπως θα γίνει εντός διμήνου».