γράφει
ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Για
το θλιβερό, λόγω των χιλιάδων νεκρών,
γεγονός της αποτυχημένης εργατικής
επανάστασης, του 1871 στο Παρίσι, Μαρξιστικής
καθοδήγησης (λεπτομέρειες παρακάτω), ο
Μαρξ, στο βιβλίο που έγραψε αμέσως μετά
με τίτλο “Ο εμφύλιος πόλεμος στην
Γαλλία”, έγραφε και τα εξής δοξαστικά:
“Το
Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του,
θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος
προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους
μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα
στην μεγάλη της καρδιά η Εργατική τάξη.
Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε
κιόλας η ιστορία στον πάσσαλο της
ατίμωσης, απ' όπου δεν μπορούν να τους
λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των
παπάδων τους”.
Επειδή
κανείς, από τους σύγχρονους Μαρξιστές,
του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένων, δεν
“θυμάται”
ούτε βέβαια και εορτάζει,
την πρώτη, στο πνεύμα των φαντασιώσεων
του Μαρξ περί “αταξικής κοινωνίας”
και άλλα νεφοσκεπή, θυσία των εργατών,
θα παραθέσω μία σύντομη περιγραφή
εκείνου του ιστορικού γεγονότος,
αποκλειστικά προς ώτα...
ακουόντων στην,
“για πρώτη φορά αριστερά”, Κυβέρνησή
μας.
Στο χάος που
επικράτησε, λοιπόν, μετά την ήττα της
Γαλλίας στον πόλεμο με την Πρωσία
(Ιούλιος 1870 – Μάιος 1871), η Εργατική τάξη,
στην περιοχή του Παρισιού, επαναστάτησε
με σκοπό να καταλάβει την εξουσία, κατ'
αρχήν, σε τοπικό επίπεδο. Στην κίνηση
αυτή συμμετείχαν, υπό την ιδεολογική
καθοδήγηση των Μαρξιστών εργατών,
Δημοκράτες και Ριζοσπάστες αστοί,
Σοσιαλιστές, Ανεξάρτητοι Επαναστάτες
Σοσιαλιστές και Αναρχικοί. Το Παρίσι
τότε, αριθμούσε περί τους 1.800.00 κατοίκους,
το μεγαλύτερο ποσοστό των οποίων (περί
το 57%), ήταν βιομηχανικοί εργάτες.
Θυμίζω ότι οι
Μαρξιστές της εποχής εκείνης, είχαν σαν
μπούσουλα αυτούσιες, δηλαδή αμετάλλακτες
(ακόμα), πριν δηλαδή υποστούν τις μετέπειτα
“ερμηνευτικές βελτιώσεις” των διαφόρων
Λένιν, Στάλιν και λοιπών μέχρι... Μηλιού,
τις ιδέες των Μαρξ και Ένγκελς, όπως
αυτές είχαν εκφραστεί και καταγραφεί
στα συμπεράσματα της πρώτης συνεδρίασης
της Κεντρικής Επιτροπής της “Ένωσης
Κομμουνιστών”, το 1847 στο Λονδίνο και
του “Κομμουνιστικού Μανιφέστου” εν
συνεχεία, το 1848, που ήταν, βασικά, η
κυριαρχία της Εργατικής τάξης, μετά από
σύγκρουσή της με την Αστική.
Και
μια που θυμήθηκα τον σ. Μηλιό, θα κάνω
μια μικρή “παράκαμψη” από το θέμα μου,
για να παραθέσω μία παράγραφο από ένα
πρόσφατο άρθρο του με τίτλο “Η
κυβέρνηση της Αριστεράς τείνει να
μετατραπεί σε φιλολαϊκό διαχειριστή
του κεφαλαίου”,
που είναι σχετικό και εντός του πνεύματος
της υπεραιωνόβιας Μαρξιστικής καταχνιάς.
Γράφει λοιπόν: “Η
“κοινωνική σωτηρία” έχει άμεσο κόστος.
Όμως το ζήτημα δεν αφορά τόσο το “εξωτερικό
μέτωπο” (τη διαπραγμάτευση), όσο το
“εσωτερικό”. Η “κοινωνική σωτηρία”
θα μείνει μετέωρη μέχρις ότου η κυβέρνηση
υποχρεώσει τις κυρίαρχες τάξεις να
αναλάβουν το κόστος της”. Προσέξτε
την απέχθεια που εκφράζει με την έκφραση
“...τείνει να μετατραπεί σε φιλολαϊκό
διαχειριστή του κεφαλαίου”, προς την
οικονομική πολιτική της Κυβέρνησής
μας. Βέβαια, δεν εννοεί ότι θα προτιμούσε
την “...αντιλαϊκή διαχείριση του
κεφαλαίου”, όχι φυσικά. Απλά, θέλει να
πει, όπως εγώ καταλαβαίνω, ότι δεν
αποδέχεται καν την ύπαρξη του κεφαλαίου!
Αυτό πίστευε και ο Μαρξ στα νιάτα του,
την εποχή του 1847-48, γιατί μετά άλλαξε...,
αλλά δεν είναι του παρόντος. Έχω όμως
δύο ερωτήματα: Δηλαδή, αν υποχρεωθούν
οι κυρίαρχες τάξεις και αναλάβουν το
κόστος της “κοινωνικής σωτηρίας” (δεν
καταλαβαίνω τι θέλει να πει βάζοντας
τις δύο λέξεις σε εισαγωγικά.), α) αυτό
που ζητάει δεν ΕΙΝΑΙ φιλολαϊκή διαχείριση
του κεφαλαίου; Τι σημαίνει λοιπόν, το
“... τείνει να μετατραπεί”; Και β) αν οι
κυρίαρχες τάξεις αναλάβουν αυτό το
κόστος θα πάψουν να είναι κυρίαρχες;!!
Πολύ Μαρξιστική καταχνιά...
Επανέρχομαι
στο θέμα μου. Η επανάσταση λοιπόν, εκείνη
είχε επικρατήσει και είχε παραμείνει
στην εξουσία, ως Δημοτική Αρχή, υπό την
επωνυμία “Παρισινή Κομμούνα”, για 72
ημέρες, μετά από εκλογές που είχαν
προκηρύξει, οι επαναστάτες, αμέσως μετά
την επικράτησή τους, στις οποίες είχε
συμμετάσχει το 50% των Παριζιάνων. Το
92μελές Δημοτικό Συμβούλιο που είχε
εκλεγεί, είχε πάρει διάφορες, θετικές,
υπέρ των εργατών και μικροαστών, αποφάσεις
όπως π.χ. την κολλεκτιβοποίηση βιομηχανιών,
χρεοστάσιο στο εμπόριο, κατάργηση της
νυκτερινής εργασίας στα αρτοποιεία,
απαγόρευση των τοκογλυφικών γραφείων,
καθιέρωσης της δεκάωρης εργασίας, δωρεάν
παιδεία κ.α.
Όμως η νόμιμη
Κυβέρνηση αντέδρασε και επακολούθησε
ένοπλη σύρραξη, το αποτέλεσμα της οποίας
ήταν καταστροφικό για την Επανάσταση.
Η αναμέτρηση ήταν άνιση, γιατί οι
κυβερνητικές δυνάμεις διέθεταν 200.000
ετοιμοπόλεμους και καλύτερα εξοπλισμένους,
άνδρες, ενώ η επαναστάτες μόνο 60.000,
σχεδόν άτακτους, επειδή δεν είχαν τον
χρόνο ούτε να οργανωθούν, αλλά ούτε και
να εξοπλιστούν, επαρκώς. Φυσικό επακόλουθο,
οι απώλειες να είναι αντιστρόφως
ανάλογες, 1.000 από την κυβερνητική πλευρά
και πάνω από 30.000 από τους επαναστάτες.
Βέβαια, ο Μαρξ, στο ίδιο βιβλίο, έσπευσε
να αποσείσει τις ευθύνες από πάνω του,
γιατί με τις επαναστατικές ντιρεκτίβες
του είχε προκαλέσει το αντίθετο των
υποσχόμενων υπέρ των εργατών, αποτέλεσμα,
κατηγορώντας την ηγεσία των (Μαρξιστών,
να μην το ξεχνάμε) επαναστατών, ότι είχαν
χάσει πολύτιμο χρόνο, εφαρμόζοντας
Δημοκρατικές διαδικασίες αντί να
επιτεθούν και να συντρίψουν τις δυνάμεις
του Τιέρ, παραβλέποντας, σκοπίμως, την
σχέση δυνάμεων, μεταξύ των αντιπάλων.
Αργότερα, οι
μελετητές ιστορικοί, απέδωσαν την
αποτυχία του εγχειρήματος εκτός των
άλλων που αναφέρονται παραπάνω και στο
γεγονός της ιδεολογικής ανομοιογένειας
των συμμετεχόντων, που είχε ως συνέπεια
την αδυναμία συνεργασίας και ορισμού
συγκεκριμένων στόχων και ενεργειών.
Λένε δε ότι ο Λένιν, προκειμένου να
διατυπώσει την δική του παραλλαγή/ερμηνεία
της “Μαρξιστικής Θεωρίας”, είχε
μελετήσει την όλη πορεία της “Παρισινής
Κομμούνας”, και έτσι “βελτιωμένη” την
είχε εφαρμόσει στην Οκτωβριανή
Επανάσταση. Και σε αυτή την περίπτωση
όμως, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο
καταστροφικό, με μόνη διαφορά την χρονική
καθυστέρησή της. Αντί δηλαδή σε 72 ημέρες,
ήρθε σε 72 περίπου, χρόνια, αλλά ήρθε.
Αυτά διδάσκει
η Ιστορία. Η Κινέζοι την μελέτησαν,
κατάλαβαν και κέρδισαν, όλοι οι άλλοι
που “επέμειναν” Μαρξιστικά, έχασαν.
Εμείς... οι σκέτο “αριστεροί” (γιατί
φοβούμαστε να πούμε ή δεν ξέρουμε, ποιας
βερσιόν αριστεροί είμαστε), αρχίζουμε
με την κατάργηση των Πρότυπων Πειραματικών
σχολείων, αργότερα ίσως κάψουμε τα
“αντιδραστικά” βιβλία και βλαστημάμε
την “... φιλολαϊκή διαχείριση του
κεφαλαίου”, από μια “για πρώτη φορά
αριστερή” Κυβέρνηση.! Ε΄, δεν χρειάζεται
να είναι κανείς προφήτης για να μαντέψει
το μέλλον.