Πρακτικά, για να μην χρεοκοπήσουμε στο ΔΝΤ μες στον Ιούνιο, θα πρέπει να γίνει συμφωνία τις αμέσως επόμενες ημέρες έτσι ώστε να δοθεί “τεχνικός” και “νομοθετικός” χρόνος μέχρι το τέλος του μήνα, οπότε λήγει και η παράταση του προγράμματος. Ωστόσο αυτή η δεύτερη παράταση του προγράμματος βασίστηκε στη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, την οποία καμία από τις δύο πλευρές δεν τήρησε, παρότι και οι δύο την επικαλούνται.
Οι δύο πλευρές δεν κατέληξαν μέχρι το τέλος Απριλίου στις “ευέλικτες” μεταρρυθμίσεις που η συμφωνία προέβλεπε και έκτοτε η μία αναβολή διαδέχεται την άλλη.
Η “ενδιάμεση” συμφωνία εξαυλώθηκε προς μία και τελική, ενώ η τακτική του “σημείο προς σημείο” στο mail Χαρδούβελη συγχωνεύτηκε στον στόχο για μια συνολική συμφωνία-πακέτο.
‘Ετσι, ο Μάης, που κύλησε σαν “κλωτσημένο δοχείο” στον δρόμο της διαπραγματευτικής αποτυχίας, τώρα ....Η αναποφασιστικότητα και αναβλητικότητα απέκτησε μια δική της δυναμική, που σπρώχνει βίαια και τις δυο πλευρές στον συμβιβασμό. Ο διαθέσιμος χρόνος για ένα έστω επιπολής win-win τελείωσε και η όποια συμφωνία θα είναι επώδυνη για τον ελληνικό λαό, αφού σε κάθε περίπτωση θα κληθεί να πληρώσει έναν αυξημένο λογαριασμό.
περνά στον Ιούνιο σαν ένα ανυπέρβλητο και απρόβλεπτο ντόμινο πολιτικών και οικονομικών γεγονότων, που μπορούν να συμβούν στην Ελλάδα, την ευρωζώνη και την παγκόσμια οικονομία.
Και αν κληθεί να τον πληρώσει κυρίως μέσω της κοινωνικά άδικης φορολογίας του ΦΠΑ και ενός ΕΝΦΙΑ διατηρημένου στα περυσινά πλαίσια και όρους, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει και τυπικά το “αριστερό” του πρόσημο και θα επισημοποιήσει την είσοδό του στον άχρωμο, άοσμο, άγευστο, αλλά και θολό χώρο της ελληνικής κεντροαριστεράς.
Βέβαια, ένας τέτοιος ΣΥΡΙΖΑ, κάθετα ενάντιος στο προεκλογικό του προφίλ, θα μπορούσε να εξηγήσει την μέχρι τώρα νομοθετική του απραξία ή ανοχή σε θέματα όπως τα ΜΜΕ, όσο και τις πρόσφατες τοποθετήσεις αμφιλεγόμενων προσώπων σε θέσεις κρίσιμες όπως η ΕΡΤ και το ΔΝΤ.
Με ανάλογο τρόπο, μια τέτοια κατανομή στο επερχόμενο νέο φορτίο στις πλάτες των Ελλήνων, και μάλιστα σε συνθήκες ήδη συνεχιζόμενης ύφεσης, θα σημάνει για την κυβέρνηση όχι απλά πολιτικοοικονομικό, αλλά και ιδεολογικό συμβιβασμό.Όσον αφορά στην γερμανική πλευρά, αυτή θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί είτε με την πραγματικότητα μιας άτυπης “θεματικής” παράτασης του προγράμματος, είτε μιας νέας και επίσημης παράτασης για το φθινόπωρο, όπως έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενη ανάρτηση.
Αυτό το “σπάσιμο” της συμφωνίας θα μπορούσε είτε να αφορά σε μια κατ΄αρχήν πολιτική συμφωνία-πλαίσιο, με την εξειδίκευση να ακολουθεί σταδιακά προς το φθινόπωρο, είτε να υπάρξει συμφωνία για κάποια ζητήματα μέχρι τον Ιούνιο και για άλλα τον Σεπτέμβριο.
Ωστόσο, κρίνοντας από την αποτυχία της συμφωνίας του Φεβρουαρίου, η νέα αυτή συμφωνία περισσότερο θα είχε στόχο την εκταμίευση για να αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας παρά την προώθηση ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων.
Και αυτό διότι συνολική συμφωνία-πακέτο χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους είναι αναποτελεσματική, αλλά οι δανειστές διαφωνούν μεταξύ τους για ένα νέο κούρεμα ή τουλάχιστον για την μέθοδο που η αναδιάρθρωση θα γίνει.
Όπως επίσης, συνολική συμφωνία-πακέτο χωρίς παραγωγική εξυγίανση του ελληνικού δημόσιου τομέα αποτελεί φενάκη, αλλά η πελατειακή φύση του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον με βάση το μεγάλο πασοκογενές του μέρος, την ακυρώνει.
Για αυτούς και άλλους λόγους οι βασικοί παίκτες της συμφωνίας δεν μπορούν να εγγυηθούν μια αξιόπιστη, σταθερή και μακροπρόθεσμη λύση στο ελληνικό πρόβλημα και κατ΄επέκταση στο πρόβλημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Εντέλει, μια τέτοια συμφωνία, σαν μια αναγκαστική συμφωνία-ευκαιρίας, είναι πιθανό να αποκαλύψει περισσότερο το πρόσωπο των παικτών, να απομυθοποιήσει πολιτικές, ιδέες και ανθρώπους και να αποδώσει στους εμπλεκόμενους αυτό που τους αναλογεί και όχι αυτό που φαντάζονται ή διεκδικούν δόλια για τον εαυτό τους. Και έτσι να διαμορφώσει νέες πολιτικές ανακατατάξεις.
Ωστόσο, θα μπορούσε να λειτουργήσει και σαν μια Συμφωνία-Κίρκη, που θα μεταμόρφωνε τους Έλληνες πολίτες σε ακίνδυνα ζώα.
Φωτο: «Κίρκη», Πίνακας του Luke Hillestad
Δ. Τρικεριώτης