Από το «Γερμανικό μνημόνιο» στο «Εθνικό συμβόλαιο»

του Αριστοτέλη Βασιλάκη


Δεν είναι λίγες οι φορές που εξοργίζομαι, λέγοντας και γράφοντας κουβέντες που με κάνουν να αμφιβάλλω ακόμα και για τον εαυτό μου, όταν σκέφτομαι ότι χρειαζόταν να επιβληθεί στη χώρα ένα ιδιότυπο «γερμανικό μνημόνιο», για να κινητοποιηθεί ένας εσωτερικός μηχανισμός υλοποίησης αυτονόητων εδώ και δεκαετίες πραγμάτων. Και σκέφτομαι ότι όσο καταστροφικός ήταν ο ρόλος όσων μας έβαλαν στο καταστροφικό «γερμανικό μνημόνιο» και οδήγησαν την κοινωνία στην πλήρη απόγνωση, άλλο τόσο υπεύθυνοι είναι κι αυτοί που εδώ και πολλά χρόνια χρόνια δεν ομονόησαν σε ένα «εθνικό συμβόλαιο», που θα οδηγούσε τη ......
χώρα μας με ασφάλεια μακριά από τις συνέπειες μιας απολύτως «στημένης» κρίσης.
Ένα «εθνικό συμβόλαιο», το οποίο θα μας καταστήσει όλους μαζί πλούσιους και φτωχούς, δεξιούς κι αριστερούς, Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς, σε μια διαφορετική εντελώς Ελλάδα, από εκείνη της χρεοκοπημένης μεταπολίτευσης…
Είναι ντροπή που χρειάστηκε το «γερμανικό μνημόνιο» για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεων τους, όλοι όσοι σφετερίστηκαν, δημόσιο χρήμα και δημόσια αξιώματα. Είναι αίσχος που χρειάστηκε να ενεργοποιηθεί αυτό το σπιράλ της απώλειας εθνικής κυριαρχίας για να μπει μια τάξη στο κέντρο της Αθήνας, ή να μπουν κανόνες σε αυτό το θηριώδες παιχνίδι εξουσίας της διαπλοκής των μεγαλομετόχων των ΜΜΕ και της πολιτικής «ελίτ». Είναι πράγματι εξοργιστικό να παρελαύνουν σε ώρες εκχώρησης της Εθνικής μας κυριαρχίας, όλοι οι κορυφαίοι ταγοί του τόπου για «λαϊκό προσκύνημα» στην, αργά ή γρήγορα, παρακμάζουσα «πύλη» του Βερολίνου, αλλά καλό θα ήταν να αρχίσουμε κάποια στιγμή να κρίνουμε αυτήν την νέα εγχώρια πολιτική τάξη, όχι με βάση αυτούς που συναντά αλλά με βάση το τι λέει στον λαό.
Με άλλα λόγια δεν έχει σημασία η επίφαση του ταξιδιού, αν, για παράδειγμα ο ένας λέει ότι έτσι «αυξάνει την αξιοπιστία της χώρας», ή αν ο άλλος βάζει ως πρόθεμα τη μετάβαση του στη «γη του Γκαίτε και του Καντ», αλλά η στόχευση να απαλλαγούμε από το αιματηρό για τη χώρα «Γερμανικό μνημόνιο» και μετά όλοι μαζί να υπογράψουμε ένα «εθνικό συμβόλαιο», στα πλαίσια του οποίου θα γίνουν τα αναγκαία για να σταθούμε στα πόδια μας…