Επισημαίνει
ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Εγώ δεν θα πρότεινα
στον Αλέξη Τσίπρα να προκαλέσει την αποψινή συνάντηση στις Βρυξέλλες, που κατέληξε
σε μια σύνθεση απολύτως αντιπαραγωγική έως «αντιδραστική» για την ελληνική
υπόθεση.
Η τελική σύνθεση της άτυπης παρασυνόδου με
αναφερόμενο σκοπό το «ξεμπλοκάρισμα» των διαπραγματεύσεων της ελληνικής
κυβέρνησης με τους θεσμούς που εμπλέκονται στην διακυβέρνηση της ελληνικής
κρίσης ρευστότητας, δίνει μια άλλη διάσταση στο αρχικό αίτημα του έλληνα
πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Ανταποκρινόμενος φαινομενικά σε αυτό, ο πρόεδρος του........
Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ αποφάσισε να καλέσει την καγκελάριο της
Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, τον πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, τον πρόεδρο
της Επιτροπής Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ, τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας Μάριο Ντράγκι αλλά και τον επικεφαλής του Eurogroup Γερούν
Ντάισελμπλουμ!
Για να βγει τι;
Πως η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται μόνη αυτή απέναντι σε ένα συμπαγές ευρωπαϊκό
μπλοκ, το οποίο ενδιαφέρεται να την διατηρήσει στην ευρωζώνη, στον βαθμό που
αυτή αποδεχτεί τις διαδικασίες του «learning-by-numbers» που θεμελιώθηκαν με την συναίνεση
των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων της κρίσης;
Θέλει η ελληνική
κυβέρνηση να αμφισβητήσει την νομιμότητα και την πολιτική νομιμοποίηση αυτής της
διαδικασίας παράδοξης «αξιολόγησης», η οποία αναντίρρητα δεν της επιτρέπει να
ασκήσει τις συνταγματικά προσδιορισμένες αρμοδιότητές της; Θέλει ο Αλέξης Τσίπρας να εξηγήσει σε αυτή την
θεσμικώς παράταιρη «σύνθεση» πως δεν δέχεται πρώτα να αξιολογούνται από τους παράγοντες
της τρόικας τα «μέτρα» και κατόπιν οι (μεταρ)ρυθμίσεις αυτές να υπαγορεύονται στην
ελληνική κυβέρνηση με την μορφή Σχεδίων ή Προτάσεων Νόμων - όπως ήταν η ρουτίνα
με τις τρείς προηγούμενες κυβερνήσεις στην χώρα μας;
Ή μήπως ο
Αλέξης Τσίπρας σκοπεύει να ζητήσει - αναρμοδίως στο πλαίσιο αυτής της σύνθεσης
- την αποσαφήνιση της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου, ψέγοντας παράλληλα
την ΕΚΤ για την στάση της, η οποία προκαλεί αντικειμενικά ανυπέρβλητο πρόβλημα
ρευστότητας στην χώρα που θα οδηγήσει τουλάχιστον σε «πιστωτικό γεγονός», με απόλυτη
ευθύνη των «θεσμών»;
Το μάξιμουμ
που θα μπορούσε να βγει από αυτήν την συνάντηση, η οποία σε κάθε περίπτωση δεν έπρεπε
να πραγματοποιηθεί πριν από την επίσκεψη του κ. Τσίπρα στο Βερολίνο την Δευτέρα,
είναι η επιβεβαίωση της κοινής διάθεσης, με την έννοια του «common mood», για παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη
και η «διαβεβαίωση» πως όλες οι πλευρές θα αναπτύξουν μια ηπιότερη και πιο
ευαίσθητη θεσμική συμπεριφορά για την ανάκτηση της χαμένης, ή τουλάχιστον σοβαρά
διαταραγμένης «εμπιστοσύνης»!
Τι σημαίνει
αυτό; Στην καλύτερη περίπτωση κέρδος χρόνου για την συνέχιση των διαπραγματεύσεων,
έχοντας όμως για πρώτη φορά όλους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις κυβερνήσεις Γερμανίας
και Γαλλίας απέναντι σου σε ένα κοινό, αρραγές μέτωπο. Και αυτό είναι ένα
στρατηγικό σφάλμα από ελληνικής πλευράς. Είναι το αντίθετο από αυτό που επεδίωξε
ο Αλέξης Τσίπρας μέχρι σήμερα!
Άραγε γιατί
το κάνει; Αυτό στην πραγματικότητα συμπιέζει τον χρόνο των διαπραγματεύσεων και
δεν τον διευρύνει - όπως παραπλανητικά φαίνεται με μια πρώτη ματιά - έτσι ώστε
να δοθεί η ευκαιρία επαναθεμελίωσης του ελληνικού συμφέροντος στο πλαίσιο της νέας
κυβερνητικής ταυτότητας της Ελλάδας, με εκμετάλλευση των αντιφάσεων μεταξύ των ευρωπαϊκών
παραγόντων και μεταξύ αυτών και διεθνών ή υπερεθνικών οργανισμών και
κυβερνήσεων που εμπλέκονται στην ελληνική κρίση. Ακόμη και των αντιθέσεων που
υπάρχουν μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου ως προς την οντολογία και επιστημολογία
του ελληνικού προγράμματος προσαρμογής!
Σε κάθε
περίπτωση η αποψινή «Επταμερής» άτυπη σύνοδος στις Βρυξέλλες, είναι ένα στρατηγικό λάθος της
ελληνικής κυβέρνησης. Το ζήτημα είναι η Ελλάδα να κερδίσει χρόνο για να αναπτύξει
συμμαχίες καί εντός της ΕΕ καί διεθνώς, προβάλλοντας το πραγματικό πρόβλημα και
παύοντας η ίδια να εμφανίζεται ως πρόβλημα. Δυστυχώς η αποψινή συνάντηση, ακόμη
και με την θετικότερη έκβαση που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί, κινείται προς
την αντίθετη κατεύθυνση. Καθιστά την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αυτή καθ’ αυτή,
από απλώς προβληματικό παράγοντα στις διαπραγματεύσεις για την αντιμετώπιση της
ελληνικής κρίσης, σε ΠΡΟΒΛΗΜΑ προς επίλυση! Και αυτό είναι το χειρότερο πράγμα για
έναν παράγοντα που εμπλέκεται ο ίδιος σε διαδικασία «διαχείρισης κρίσης». Εύχομαι
από την καρδιά μου το «θαύμα»: απόψε ο Αλέξης Τσίπρας να πετύχει να μην καταστεί
ο ίδιος και η κυβέρνησή του πρόβλημα προς επίλυση!...