Επισημαίνει
ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Άλλο πράγμα
ήθελα να σημειώσω σήμερα και άλλο θα επισημάνω τελικά! Είχα σκοπό να συνδυάσω
μια πληροφορία από την Ουάσιγκτον, μια υποψία, μια προκατάληψη και έναν «Νίκο
Χειλά, από το Βερολίνο» για να κατανοήσουμε πώς μεταξύ Τετάρτης και Παρασκευής,
την προηγούμενη εβδομάδα, παρέπεσε η «μεγάλη ημέρα» της κυβέρνησης Τσίπρα!
Δηλαδή, πώς
η κυβέρνηση δεν κατάφερε τελικώς στα γραπτά να υποστηρίξει τα καλά προφορικά
της (: μέχρι την 19η Φεβρουαρίου), κατά την αρχική και διερευνητική φάση της
πολιτικής διαπραγμάτευσης. Ήθελα να καταλάβω εγώ ο ίδιος και να καταδείξω πώς
αλλοιώθηκε το αρχικό σφρίγος και η διαπραγματευτική δεινότητα του Γιάνη
Βαρουφάκη στο κείμενο της «συμφωνίας» με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το ΔΝΤ,
για να......
καταλήξουμε πλέον στις «κούφιες γκαζιές», στα ηχηρά μαρσαρίσματα της Yamaha-του,
η οποία είναι σταματημένη στο κόκκινο φανάρι που έχει ανάψει ο Σόϊμπλε!
Είχα σκοπό
να δείξω πώς και ποιοι «άδειασαν» τον Γιάνη Βαρουφάκη και πώς ο ίδιος εγκλωβίστηκε
στην παγίδα του «χρέους» που έστησε στον Σόϊμπλε, για να καταλήξουμε στις «κούφιες
γκαζιές» περί σωτηρίας των πεινασμένων! Μόνον αυτός που δεν έχει παραλύσει
ψυχοσωματικώς ή/και λιποθυμήσει από την πείνα θα θεωρούσε πως ο κ. Βαρουφάκης
λαϊκίζει στο ζήτημα της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα και γίνομαι έξω φρενών
όταν ακούω ή διαβάζω αριστερούς να καγχάζουν ειρωνικά επί του θέματος!
Ανθρωπιστική κρίση υπάρχει στην Ελλάδα και είναι φλέγον θέμα στο ευρύτερο
Κοινωνικό Ζήτημα που προκάλεσε και προκαλεί ο νεοφιλελεύθερος τρόπος
αντιμετώπισης της κρίσης. Ναι, αλλά μέσω αυτού (ανθρωπιστική κρίση) δεν κάνεις
πολιτική διαπραγμάτευση. Αν το πάς εκεί, έρχεται ο ανθρωπισμός να υποκαταστήσει
τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής και …πού είναι τότε η αριστερά, η οποία πριν
από λίγες ημέρες κέρδισε τις εκλογές στην Ελλάδα;
Λυπάμαι
αναγνώστη μου, δεν θα προχωρήσω σε αυτή την ανάλυση! Δεν θα το κάνω, επειδή δεν
θέλω σε αυτή τη φάση να «δείξω» τον παλιοχαρακτήρα κάποιων προβεβλημένων
στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και μια γενικότερη συνομωσιακή και σφοδρά αντιπαραγωγική
και συμπλεγματική κουλτούρα που απεχθάνομαι! Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να
υποστηρίξω αυτήν την κυβέρνηση - ως την μοναδική απομείνασα ελπίδα για
προοδευτική εξέλιξη, χωρίς μεγέθυνση της κοινωνικής καταστροφής στην Ελλάδα -
και θα το κάνω. Δεν θα ρίξω, λοιπόν, λάδι στη φωτιά, αλλά ωστόσο δεν θα αποφύγω
και την κριτική!
Ο κ. Σόϊμπλε
δεν είναι Ρόναλντ Ρήγκαν ή Μάργκαρετ Θάτσερ είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό!
Είναι αυτός που οραματίστηκε και εφαρμόζει στην πράξη την «Ένωση της Ευρώπης»
υπό το δόγμα του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού, το οποίο αποτελεί συνδυασμό
του νεομερκαντιλισμού με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Πρόκειται για ένα
καλοφτιαγμένο σύστημα ευρωπαϊκής οικονομικής παιδαγωγικής (: αυτό που ανέλυα
κατά το παρελθόν, αποκαλώντας το learning-by-numbers), το οποίο αποσκοπεί στην ανάπτυξη
και χειραγώγηση των αγορών στην ΕΕ προς όφελος της γερμανικής
ανταγωνιστικότητας. Σύμφωνα με αυτό είναι η αγορά που θα ρυθμίζει το Κοινωνικό
Μοντέλο και την σχέση «χρέος-ανάπτυξη» στις επιμέρους χώρες-μέλη της ΕΕ, η
οποία (ευρωπαϊκή αγορά) με τη σειρά της θα ρυθμίζεται κυρίως μέσω των θεσμών της
ευρωζώνης και ασφαλώς της ΕΚΤ, έτσι ώστε η γερμανική οικονομία να αποφύγει μια
κρίση υπερπαραγωγής.
Αλλά για να
πετύχει η γερμανική οικονομία τον έλεγχο των αγορών θα πρέπει να πετύχει στον
έλεγχο των δημοσιονομικών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος των επιμέρους
χωρών. Εκεί μάλιστα όπου εμφανίζεται χρηματοπιστωτική κρίση στην ευρωζώνη, ο
έλεγχος της ρευστότητας και του προϋπολογισμού θα πρέπει να είναι αυστηρός, ενώ
αν η χώρα-μέλος πτωχεύσει, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, ο έλεγχος και η
χειραγώγηση των δημοσιονομικών και του τραπεζικού συστήματος θα πρέπει να είναι
απόλυτος, έτσι ώστε ακόμη και σε συνθήκες ύφεσης να παράγεται πλεόνασμα για να
εξυπηρετείται το χρέος.
Υπάρχει
περιθώριο για άσκηση σοσιαλ-δημοκρατικής, κοινωνικής πολιτικής στην Ελλάδα, υπό
αυτές τις συνθήκες – υπό τους όρους του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού;
Εξαρτάται από τις πολιτικές και όχι αμιγώς οικονομικές πιέσεις που δέχεται η
γερμανική κυβέρνηση. Αν πιέσει η Ουάσιγκτον ενώπιον του κινδύνου
αποσταθεροποίησης της Ελλάδας και πιέσει έξυπνα και πολιτικά και όχι έξαλλα και
«σχιζοφρενικά» η κοινωνία των πολιτών και τα προοδευτικά κόμματα στο εσωτερικό
της χώρας μας, κάτι καλό και σοσιαλ-δημοκρατικό θα μπορούσε να πετύχει στον
κοινωνικό χώρο η κυβέρνηση Τσίπρα, και κάτι ακόμη καλύτερο με όρους εκδημοκρατισμού
και αποκλιμάκωσης της ανισότητας και του αποκλεισμού!
Μόνον που
αυτή τη στιγμή ο Ομπάμα απλώς παρακολουθεί σκεπτικός τις εξελίξεις, ο Σόϊμπλε
σφίγγει την κάνουλα ρευστότητας προς την Ελληνική κυβέρνηση και ο Μίκης «τραγουδά»
για άλλη μια φορά εθνικοαπελευθερωτικά και υπερβατικά: «Ως ελεύθερος Έλληνας αισθάνομαι αγανάκτηση και ντροπή γιατί η καινούρια
Βουλή ανέχεται ακόμα την ύπαρξη των Μνημονίων που μας ντροπιάζουν και μας
εξευτελίζουν διεθνώς και προ παντός απέναντι σ’ αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους
για να είμαστε εμείς ελεύθεροι»!
Σύμφωνοι
Μίκη μας, και εγώ ως «ελεύθερος έλληνας» τα ίδια αισθάνομαι, και ως «ελεύθερος
άνθρωπος» πολύ περισσότερα, αλλά βλέπεις δεν είμαι ελεύθερος και άρα… ελπίζω
στην πολιτική, η οποία αν δεν διαμορφώσει λίγο χώρο για να κινηθεί αυτή η
κυβέρνηση, θα καταλήξει στην πλήρη απαξίωσή της και τελικώς στα «τανκς»! Τι
σημαίνει αυτό; Κατάρρευση της πολιτικής στην Ελλάδα, παράλληλα με την
κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού τομέα στην Ελλάδα! Πράγμα που αν δεν οδηγήσει
σε λαϊκή επανάσταση και έξοδο από τους Δυτικούς Θεσμούς, θα οδηγήσει σε κάποιας
μορφής χούντα με διπλό νομισματικό και αυταρχικές/πραξικοπηματικές πρακτικές
στη ρύθμιση των οικονομικών τουλάχιστον σχέσεων.
Μεταξύ
Σόιμπλε και Μίκη δεν συνθλίβεται απλώς ο Αλέξης, αλλά η πιθανότητα ανάπτυξης
της οιασδήποτε προοδευτικής πολιτικής, πάνω στα όρια του σημερινού πλαισίου της
ΕΕ και της Ευρωζώνης. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλά κάνουν και διαδηλώνουν, αρκεί
να παραδεχτούν πως η ηγεσία τους κινείται καιροσκοπικά: Σήμερα διαδηλώνουν με
τα αντι-νεοφιλελεύθερα και εθνικιστικά (προεκλογικά) αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ και
των ΑΝΕΛ και όχι τα αμιγώς αντικαπιταλιστικά δικά τους! Κινούνται, άδηλα, δεξιότερα
για να καλύψουν γρήγορα το «αντι-νεοφιλελεύθερο» κενό που δημιουργείται αντικειμενικά
από την μετατόπιση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην περιοχή των πολιτικών της
κεντροαριστεράς.
Θα μπορούσε
ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ να αποφύγει αυτή την ταξικού και σαφώς κοινωνικού
χαρακτήρα μετατόπιση προς το κέντρο, υπό την πίεση του Σόιμπλε και του «Μίκη»; Όχι,
εκτός αν αποφάσιζε να αγνοήσει την πραγματική λαϊκή εντολή που είναι: «έξοδος
από τις πολιτικές λιτότητας, αλλά χωρίς έξοδο από την ευρωζώνη». Γίνεται αυτό;
Μακροπρόθεσμα
είναι διαπραγματεύσιμο και εξαρτάται από την διπλωματικότητα και την πολιτική μεθοδολογικότητα
της νέας ελληνικής κυβέρνησης, όπως και από τις επόμενες εκλογές στην ευρωζώνη
και την πολιτική διάρθρωση στην ΕΕ, παράλληλα με την εξέλιξη των διεθνών
οικονομικών σχέσεων και την πολιτική της Ουάσιγκτον. Εξαρτάται - με οικονομικούς
όρους - από την αντιμετώπιση του χρέους και από την μεγέθυνση της παραγωγικότητας
και ανταγωνιστικότητας με σεβασμό στον εργαζόμενο και στο εισόδημά του. Το τελευταίο
προϋποθέτει βιομηχανική επένδυση με υψηλή τεχνογνωσία.
Βραχυπρόθεσμα
επίσης ναι, αλλά συνοδευόμενο με «bank·rupt», κάποια μορφή διπλού νομισματικού,
πολιτικές εσωτερικού δανεισμού και μεγάλη κοινωνικοοικονομική αναστάτωση, σε
συνθήκες πολιτικού «μπάχαλου»! Το τελευταίο
δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως επιθυμεί και είναι έτοιμος να διαχειριστεί ψύχραιμα,
μη-κερδοσκοπικά και αλληλέγγυα ο ελληνικός λαός, το πολιτικό μας σύστημα και η
εσωτερική αγορά. Και σε κάθε περίπτωση δεν είναι αυτό που υποσχέθηκε
προεκλογικώς στον ελληνικό λαό ο ΣΥΡΙΖΑ!
Επαναλαμβάνω,
κλασική μορφή πτώχευσης δεν μπορείς να έχεις πλέον στην Ελλάδα, μετά την διαχείριση
της κρίσης στο πλαίσιο της συντεταγμένης χρεοκοπίας. Πλήρη έξοδο από την Ευρωζώνη
δίχως ουσιαστική εγκατάλειψη της ΕΕ, επίσης δεν μπορείς να πετύχεις σήμερα. Αυτό
που μπορείς είναι να συνδυάσεις την υπογραφή ενός ποιοτικά (πολιτικά)
διαφορετικού, μακροχρόνιου και ελαστικού Μνημονίου με τους θεσμούς της ΕΕ και
της ευρωζώνης με την σύνταξη ενός Εσωτερικού Μνημονίου με τον ελληνικό λαό, το
οποίο ουσιαστικά θα ορίζει την μορφή της αναδιανομής και θα παραπέμπει σε νέα
μορφή κοινωνικών συμμαχιών. Αναφέρομαι ασφαλώς στην πάταξη της διαπλοκής, την
περιθωριοποίηση της ελληνικής ολιγαρχίας και στην δραστική αντιμετώπιση του
πλουτισμού και των πλουτοκρατών, όπως και του πελατειακού κράτους, της φοροασυλίας,
της φοροδιαφυγής, της φοροκλοπής και της εισφοροδιαφυγής…
Αυτό δεν προσβάλει
ούτε τον Σόιμπλε, ούτε νομίζω τον «Μίκη»! Προσβάλει, ωστόσο, πολλούς άλλους που
θα ήθελαν να δουν τον Τσίπρα να συνθλίβεται αμέσως μεταξύ Σόιμπλε και «Μίκη»! Αν
μάλιστα ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίσει να συγκρουστεί αδιαπραγμάτευτα με το
καθεστώς πατρωνίας και διαπλοκής της Ελλάδας, τότε ίσως δούμε το παράδοξο -
αλλά εξόχως αποκαλυπτικό των πραγματικών ηγεμονικών σχέσεων στην Ελλάδα - οι «οπαδοί»
του Σόϊμπλε να επικαλούνται τον Μίκη και οι «οπαδοί» του «Μίκη» τον Σόϊμπλε,
για πολιτική νομιμοποίηση! Χαμός και «μεγάλο μπέρδεμα» θα γίνουν τότε, που δεν
θα μπορούσαν να κρύψουν τα «κούφια γκάζια» του Γιάνη»! Το πολιτικό στραπατσάρισμα
του Αλέξη μεταξύ Σόϊμπλε και Μίκη, είτε θα το πληρώσει ακριβά η ελληνική
ολιγαρχία και τα πολιτικά πουλέν της από δεξιά και αριστερά, είτε ο ίδιος ο Τσίπρας,
οι ραγδαίως προλεταριοποιούμενοι μικρομεσαίοι και η αθώα Yamaha του Γιάνη!