Το κίνημα των αγανακτισμένων τον Ιούνιο του 2011 και στη συνέχεια το εκλογικό σώμα, τον Μάϊο και τον Ιούνιο του 2012, προσπάθησαν χωρίς αποτέλεσμα να ανοίξουν τον δρόμο για ένα νέο ξεκίνημα απαλλαγμένο από τις ενοχές και τις βρομιές του παρελθόντος. Με το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου 2015, αυτή η χαμένη ευκαιρία δίνεται και δεν πρέπει να χαθεί.
Στο πρόσωπο της συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, που ιδεολογικά είναι ένα ακόμη πιο προχωρημένο βήμα σε σχέση με εκείνο της ΝΔ/ΠΑΣΟΚ, η χώρα παίζει ίσως το τελευταίο της χαρτί για να αποκατασταθεί η.....
λογική και η νομιμότητα στο εσωτερικό και στις σχέσεις μας με τους δανειστές.
Πέντε και πλέον χρόνια στάθηκαν ένα βατερλώ για την αξιοπρέπεια και την αυτοπεποίθηση της πλειονότητας. Και όμως! Το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής έδειξε ότι μπορούμε να είμαστε ακόμα περήφανοι για τη δημοκρατία στην χώρα μας, παρά τα αλλεπάλληλα θεσμικά και άλλα χτυπήματα που έχει δεχθεί τα τελευταία χρόνια.
Εκεί λοιπόν, κάπου στον πενταετή μαραθώνιο της ανεκτικότητας και της υπομονής, η λογική μπόρεσε να περάσει μπροστά και μέσα από το εκλογικό δικαίωμα να νικήσει το μίσος και τον φόβο και να επιβάλλει «αλλαγή φρουράς» στην ανάθεση της ευθύνης για την έξοδο από τον αδιέξοδο και σκοτεινό δρόμο, που ακόμη βαδίζουμε.
Η λαϊκή εντολή που δόθηκε ενισχύει ακόμη περισσότερο την ανθεκτική μας δημοκρατία έτσι ώστε να εξαντλήσει απερίσπαστη τα περιθώρια του συντάγματος και της νομιμότητας και να ξαναγίνει πανίσχυρο πολιτικό εργαλείο, το οποίο θα μπορούσε να καθαρίσει το έδαφος και τον ορίζοντα του τόπου.
Αυτό θα σήμαινε και επανεκκίνηση στο βαθμό που θα άρχιζε να λύνει τις κρίσιμες εκκρεμμότητες με το πελατειακό κράτος και την οικονομική ανισότητα, κύριες αιτίες που καθήλωναν μέχρι τώρα την χώρα και ισοδυναμούσαν με τις πιο ζωτικές μεταρρυθμίσεις που, ωστόσο, δεν μπορούσε, φύσει και θέσει, να προχωρήσει η προηγούμενη κυβέρνηση.
Η «νέα φρουρά» δεν έχει άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει τον δρόμο της ανένδοτης σύγκρουσης με τις δυνάμεις της διαφθοράς και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Και το σημαντικό, σε μια τέτοια σύγκρουση, δεν θα είναι μόνο να διεκδικεί, αλλά και να τεκμηριώνει το δίκαιο των επιλογών της, πόσο μάλιστα, όταν τα μάτια μιας Ευρώπης, που επίσης ασφυκτιά, θα είναι καρφωμένα πάνω της.
Τώρα μάλιστα που οι Έλληνες πολίτες έδειξαν ότι «έμαθαν» μέσα από την δοκιμασία να διαχειρίζονται τον φόβο και την ανούσια ιδεολογική διαφορά, αλλά και να διακινδυνεύουν, όταν η λογική τους υπαγορεύει ότι δεν υπάρχει καλύτερη επιλογή μπροστά στον μαρασμό ή και τον αφανισμό.
Η νέα κυβέρνηση για να προχωρήσει ένα πρόγραμμα, που να συνδυάζει το ριζοσπαστικά αναγκαίο με τον ρεαλισμό, θα πρέπει να παίξει ως νέα ομάδα και όχι ως πάγκος της μεταπολίτευσης.
«Το Πείραμα Πέθανε, Ζήτω Το Πείραμα!» γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Συνεχίζει να ισχύει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα μπορούσε να ήταν πλέον αλλιώς για την χώρα ή την Ευρώπη.
Την διαφορά θα μπορούσε να την κάνει μόνο η αξιοποίηση της ευκαιρίας που έδωσαν οι εκλογές. Ας μην χαθεί λοιπόν και μάλιστα από νωρίς!
Δ. Τρικεριώτη