Το 160 δεν γίνεται πια 180 ούτε με όρους ομαλού πολιτικού παζαριού, ούτε με όρους ανώμαλου γιουσουρούμ, αφού και να «γινόταν» θα λειτουργούσε πλέον ως πηγή αστάθειας. Από κει και πέρα τα σενάρια αφορούν το πολιτικό συμφέρον των αποτυχημένων κυβερνώντων και όχι το ωφέλιμο για τους πολίτες.
Τα σενάρια κυβέρνησης εθνικού σκοπού ή ομάδας εθνικής συνεννόησης στέλνουν στο περιθώριο τον Σαμαρά ενώ οι εκλογές του δίνουν τη δυνατότητα να το παλέψει και να πέσει ηρωικά, αλλά και να διεκδικήσει μια θέση στην αντιπολίτευση, που ίσως του χρησιμεύσει και σαν.......
παρακαταθήκη για το μέλλον.
Κάτω από την πίεση των δανειστών για ψήφιση όλων του εκκρεμών μέτρων και εκείνων του δημοσιονομικού κενού, Σαμαράς και Τσίπρας, ωθούνται στα πολιτικά τους όρια και θα επιχειρήσουν μέσα σε ένα περιβάλλον με «δάνεια» από τον εμφύλιο και το 1965 να εκβιάσουν τους ψηφοφόρους με ό,τι μπορούν περισσότερο σε ιδεολογικό, πολιτικό και προσωπικό επίπεδο.
Αλλά δεν είναι απλά οι σκιές στην πορεία από τους 160 στους 180. Δεν είναι απλά τα μαύρα σύννεφα της οικονομίας που πυκνώνουν για την πλειονότητα και για το 2015. Είναι τα βρώμικα χέρια που βρίθουν απλωμένα και γαντζωμένα στην κυβέρνηση, τις τράπεζες, τα πολιτικά κόμματα, την διοίκηση και τα ΜΜΕ, σε όλους αυτούς τους μικρόκοσμους της διαφθοράς, που κάνουν την διαφορά στο ελληνικό πρόβλημα.
Και είναι αυτονόητο ότι «καθαρές λύσεις» πολιτικής δεν μπορούν να γεννηθούν, ούτε να στεριώσουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον διαπλεκόμενης και πελατειακής εξουσίας, όπου μόνο «καθαρά χέρια» δεν ευνοεί. Αλλά ούτως ή άλλως «καθαρά χέρια» δεν υπάρχουν ούτε στην ζωή, ούτε στην πολιτική.
Ειδικά σήμερα, χωρίς σημαντικούς παίχτες στην πολιτική και την κοινωνία, αυτό που χρειάζεται είναι μια όσο το δυνατόν πιο «καθαρή» και ανεξάρτητη σκέψη των ψηφοφόρων για την ανάγκη του πιο δίκαιου και συλλογικού, ως μέσου για την προσωπική οικονομική και την εθνική επιβίωση – ακόμη και αν αυτή χρειάζεται να δοκιμάσει την βάσανο της εμπειρίας ΣΥΡΙΖΑ.
Φωτό: από την ταινία «Το χρήμα» του Ρομπέρ Μπρεσσόν