Κώστα Δημ.Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου - Σχολιογράφου)
Η
αρχή της αιτιότητας (Αιτίου και Αιτιατού/ Αποτελέσματος) ισχύει απολύτως.
Η
οικονομική κρίση - ως αιτιατό - οφείλεται, βασικά, στην προηγηθείσα πολυετή
κρίση/αίτιο: Αρχών, Αξιών, Ήθους, Ισότητας, Δημοκρατικότητας, Δικαίου, Θεσμών,
Φιλοπατρίας.
Στην
επικράτηση της Διαφθοροδιαπλοκής, της φαυλότητας, της ασυδοσίας, των λαδωμάτων.
Με
τη σειρά της η οικονομική κρίση, εξελίσσεται (αναβαθμίζεται;) σε αίτιο, ώστε να
επακολουθήσουν (ως αποτέλεσμα/ αιτιατό) :
Φτωχοποίηση,
Ανεργία, Αναξιοπρέπεια, Απαξίωση, Εξαθλίωση, Ψυχικές διαταραχές, Αυτοκτονίες.
Ζούμε
- εδώ και δεκαετίες - σε μια ........
προβληματική (sic) κοινωνία, όπου ένα αλλοπρόσαλλο Κομματικό Σύστημα (Σ.Σ ευφημιστικά
αποκαλούμενο: πολιτικό σύστημα) επιχειρεί να βάλει - χωρίς να διαθέτει τις προϋποθέσεις
- τάξη στους .... άλλους, το πόπολο, τους ιθαγενείς (;).
Οι
τελευταίοι χτυπημένοι ανελέητα πολλαπλά και από παντού - αλλά και συνυπεύθυνοι
για τον ραγιαδισμό, το βόλεμα, τη μη αντίδραση / αντίστασή τους - βρίσκονται εν
συγχύσει και εν συγχίσει.
Η α ν ε ρ γ ί α (μαζί με το Δημογραφικό) είναι βόμβα στα
θεμέλια της κοινωνίας μας.
Μεγάλος
αριθμός συμπολιτών μας, ιδιαίτερα οι νέοι, πάσχουν από τη σύγχρονη νόσο/
μάστιγα: "ΑΝΕΡΓΙΟΓΕΝΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ".
Σημειώστε
ότι ο αριθμός των ψυχοφαρμάκων / αντικαταθλιπτικών έχει αυξηθεί κατακόρυφα!
Υπάρχει
άραγε τρόπος αντιμετώπισης;
Ασφαλώς:
Η
ε ρ γ α σ ί α
Πρόταση (φάρμακο εκλογής):
"ΕΑΑ" = Ε ρ γ α σ ι α κ ή Α ν τ ι
κ α τ α θ λ ι π τ ι κ ή Α π α σ χ ό λ η σ η.
Μία
(!) έως τρείς (3) ώρες εργασίας την ημέρα (Σ.Σ Το 4ωρο θεωρείται ήδη
προνομιούχος, καθιερωμένη - και δυσεύρετη - ημιαπασχόληση). Ό,τι καλύτερο - όχι
τόσο οικονομικά - αλλά, κυρίως, για ψυχολογική στήριξη.
Θα
δράσει ως ψυχοθεραπευτική αγωγή/ φάρμακο/ βάλσαμο για τους εν δυνάμει
καταθλιπτικούς, όπως και για τους ήδη πάσχοντες.
Να
επιδοτηθούν - με ειδικό κονδύλιο- οι εργοδότες ώστε να προσφέρουν:
Θέσεις
Αντικαταθλιπτικής Απασχόλησης.
Πιστεύω
ακράδαντα ότι αυτό είναι πολύ χρησιμότερο απο τα επιδόματα / ασπιρίνες που
χορηγούνται στους ανέργους.
Το
ζήτημα δεν είναι - ούτε προσφέρεται για αντιπαλότητες - κομματικό. Είναι
βαθύτατα (και ανησυχητικά) κοινωνικό και, δυστυχώς, θα υφίσταται για αρκετά
χρόνια, υπερβαίνοντας διαφορετικές κυβερνήσεις.
Υ.Γ
Εκτιμώ ότι τα ψυχοφάρμακα, κατ' εξοχήν τα αντικαταθλιπτικά, πρέπει να
χορηγούνται δ ω ρ ε ά ν.
Ο
Υγειονομικός κόσμος οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε: αφ' ενός να εξηγηθεί
(επιστημονικά) το πρόβλημα και οι επιπτώσεις του και, αφ' ετέρου, να προτείνει
και άλλες λύσεις (εκτός εκείνων που αναφέρθηκαν ήδη στο κείμενο).