Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
Στη χώρα του «ποτέ» και του «τίποτα» οι κυβερνήτες ποτέ δεν
κάνουν αυτά που πρέπει και τίποτα δεν γίνεται από αυτά που εξαγγέλλουν.
Με λίγα λόγια, διαχρονικά όλοι μας δουλεύουν. Από τον «εδώ
και τώρα αλλαγή», τον «επενδύστε στο χρηματιστήριο», τον «λεφτά υπάρχουν» και
το «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου», όλοι επενδύσανε σε ένα ουτοπικό σύνθημα
για να παραπλανήσουν το λαό και να του κλέψουν την ψήφο. Μια κλοπή, μια απάτη,
που κανένα δικαστήριο δε υπάρχει να καταδικάσει και να επιβάλλει κυρώσεις.
Το θέμα των επενδύσεων αιωρείται στους......
αιθέρες της Ελλάδας
εδώ και χρόνια και έχει καταντήσει το πιο σύντομο ανέκδοτο. Ένα ατελείωτο
σήριαλ που έχει ξεπεράσει ακόμα και αυτό της «ΛΑΜΨΗΣ» του μακαρίτη Νίκου
Φώσκολου που κράτησε 14 χρόνια και παίχτηκε σε 3.457 επεισόδια.
Σήμερα, η επιβεβαίωση της κυβερνητικής αμετροέπειας όσον
αφορά στον τομέα των επενδύσεων έρχεται από τον “Economist” που ούτε λίγο ούτε πολύ μας προσγειώνει
στην οδυνηρή πραγματικότητα καθώς μας
χαρακτηρίζει ανίκανους να υποδεχτούμε ξένες επενδύσεις στη Χώρα μας.
Σύμφωνα με άρθρο λοιπόν
του «Economist”, στην έκθεσή της «Doing Business», η
Παγκόσμια Τράπεζα παραθέτει τις δικές της
συμβουλές και εκτιμήσεις στους επενδυτές που θέλουν πάρουν το ρίσκο και να
ρίξουν χρήματα σε κάποια χώρα της Ευρώπης.
Όπως αναφέρει ο
«Economist», τα αποτελέσματα της έκθεσης σηκώνουν πολλή συζήτηση, καθώς είναι
φανερό πως υπάρχει ένα έντονα αρνητικό κλίμα για την περιφέρεια της Ευρώπης,
ειδικά μετά την εξάπλωση της κρίσης.
Το βασικό κριτήριο για
μια σημαντική επένδυση είναι να υπάρχει στη χώρα ένα γρήγορο και ευέλικτο
σύστημα υποδοχής του επενδυτή και όχι ένα νομικίστικο, ληθαργικό καθεστώς. Και
είναι αλήθεια, σημειώνει το άρθρο, πως σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Σλοβενία,
που χτυπήθηκαν από την κρίση, το να ανοίξει κανείς μια επιχείρηση δεν είναι το
πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο -σε αντίθεση με τη Γερμανία και τη Γαλλία, όπου οι
συνθήκες είναι σχεδόν ιδανικές.
Ειδικότερα για την
Ελλάδα, ο «Economist», αφού επισημαίνει ότι η κατάσταση επιδεινώθηκε τα
τελευταία χρόνια, τονίζει ότι ένας επιχειρηματίας προκειμένου να ανοίξει μια
επιχείρηση, μπορεί να χρειαστεί ακόμα και τέσσερα χρόνια! "Το μόνο καλό
είναι ότι οι δικηγόροι στην Ελλάδα δεν θα μείνουν ποτέ χωρίς δουλειά",
σημειώνεται σκωπτικά στο άρθρο.
Το συγκεκριμένο άρθρο,
δεν λέει τίποτα περισσότερο από αυτό που γνωρίζει καλά ο κάθε πολίτης, ο κάθε
επιχειρηματίας που προσπαθεί να στήσει μια επιχείρηση στη χώρα μας.
Σε μια χώρα με ασταθές
πολιτικό και φορολογικό περιβάλλον, (μπορούμε να μετρήσουμε πόσα φορολογικά
νομοσχέδια έχουν ψηφιστεί μετά την μεταπολίτευση;;;)με μια δεδηλωμένη απέχθεια από
το κράτος, σε κάθε επενδυτική προσπάθεια, με μια ατελείωτη και αθάνατη
γραφειοκρατία είναι πραγματική επιχειρηματική αυτοκτονία όποια επιχείρηση και
να προσπαθήσει να δημιουργήσει κανείς.
Προσπάθειες επενδύσεων
στην Ελλάδα έγιναν πολλές και μάλιστα με επιτυχία. Ακόμα και στη βιομηχανία
αυτοκινήτων οι επιδόσεις ήταν επιτυχείς. Από το 1920 που ο μηχανικός
αυτοκινήτων Νίκος Θεολόγου ήρθε από την Αμερική και δημιουργεί την εταιρεία
του, που σχεδίαζε και κατασκεύαζε ένα ελαφρύ όχημα, που χρησιμοποιούσε
κινητήρα μοτοσυκλέτας τύπου PIERCE 750cc., η Bioplastics το 1958, με την κατασκευή του ATTICA
200, η NAMCO των Αφών Κοντογούρη το 1950 που έκλεισε
για φορολογικούς λόγους το 1984 (και που ευτυχώς γίνεται μια προσπάθεια να
ξαναλειτουργήσει), η ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ που έκλεισε το 1985, η AUTOMECCANICA ΑΕΒΕ που έκλεισε το 1995, η NISSAN-TEOCAR που ιδρύθηκε το 1978 και έκλεισε το 1995 επίσης για φορολογικούς
λόγους. Στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας έχουν διαπρέψει σημαντικοί Έλληνες
σχεδιαστές, όπως ο Αλ.Ισιγόνης με το περίφημο MINI, ο Σ.Κωβός με το YARIS και τα LEXUS, οι Ζαπατίνας, Βολάνης, Βλαχάκη, Μιχαήλ.
Ακόμα, πολυάριθμες είναι
και οι Βιομηχανίες που έβαλαν λουκέτο εξ αιτίας της κρατικής αδιαφορίας και των
συντεχνιακών συμφερόντων.
Εκτός της TEOKAR,
Βαμβακουργία, Κλωστήρια, Πλαστικά Καβάλας, Φωσφορικά λιπάσματα, Κλωστουφαντουργία
Νάουσας (το άλλοτε Μάντσεστερ των Βαλκανίων), η RIRELLI στην Πάτρα, η
Πειραϊκή-Πατραϊκή με 4.000 εργαζόμενους, η Χαρτοβιομηχανία Λαδόπουλου με 1.200
εργαζόμενους, τα εργοστάσια Ζάχαρης, αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα επιτυχούς
επενδυτικής δραστηριότητας που η αδιαφορία η/και πολεμική του κράτους σε συνδυασμό
με την συνδικαλιστική αυτοκαταστροφική πολιτική της αντιπαράθεσης με την
εργοδοσία, διέλυσαν την Ελληνική Βιομηχανία.
Εδώ επιμένω να
ισχυρίζομαι ότι αν ο Θεός χρειάστηκε να ρίξει δέκα πληγές για να τιμωρήσει την
Αίγυπτο, για την Ελλάδα αρκέστηκε να στείλει μόνο δύο, τους πολιτικούς και τους
συνδικαλιστές και να την αφανίσει οικονομικά.
Επενδύσεις τέλος στη
χώρα, αποτελούσαν οι εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που οδηγήθηκαν
στα λουκέτα εξ αιτίας της άφρονης και αλόγιστης φορολογικής πολιτικής. Όλες
αυτές οι επιχειρήσεις, που μέχρι πρόσφατα απασχολούσαν προσωπικό, πλήρωναν
μισθούς, πλήρωναν εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, φόρους στο Δημόσιο και έτσι συντηρούνταν οικογένειες και κύκλοι
εργασιών των επιχειρήσεων. Τώρα όχι μόνο το κράτος στερήθηκε τα όποια έσοδα
είχε από τις επιχειρήσεις αυτές, αλλά αναγκάζεται να πληρώνει από πάνω στο
ταμείο ανεργίας, με την ανεργία να φτάνει στο ύψιστο ρεκόρ του 28%. Για να μη
μιλήσουμε για την λεηλασία των αποθεματικών των Ταμείων.
Ακόμα και μεγάλες
επιχειρήσεις που επί χρόνια είχαν εδραιωθεί στη Χώρα «την έκαναν» στην αλλοδαπή
με ελαφρά πηδηματάκια. Για να μην αναφερθούμε σε αυτές τις μικρομεσαίες που
μετεγκαταστάθηκαν σε όμορες χώρες με καλύτερο και φθηνότερο φορολογικό κόστος.
Τρέχουν καταϊδρωμένοι
δεξιά και αριστερά οι «αρμόδιοι» και φυλάνε κατουρημένες ποδιές σε ξένους
επενδυτές από τις Ευρώπες και τις Αμερικές μέχρι το Κατάρ, που όλο
διατυμπανίζονται και ποτέ δεν υλοποιούνται, ούτε πρόκειται ποτέ να υλοποιηθούν
αν δεν αποκατασταθούν οι παραπάνω παράγοντες, η φορολογική σταθερότητα και η
εξάλειψη της γραφειοκρατίας.
Εξ άλλου ο ξένος
επενδυτής για να ακουμπήσει τα όβολά του θα έχει απαιτήσεις, από φοροαπαλλαγές
μέχρι επιβολή εργασιακού μεσαίωνα.
Τέτοιες επενδύσεις θέλει
η πολιτική ηγεσία;;;
Πάντως είναι γεγονός, ότι υπάρχουν επενδύσεις που αποδίδουν
στις μέρες μας στη Χώρα και είναι αυτές που στοχεύουν την ανάγκη, την αφέλεια,
την ανασφάλεια, την αγραμματοσύνη και την βλακεία των πολιτών. Δείτε πόσα
ενεχυροδανειστήρια έχουν ξεφυτρώσει σε όλες τις πόλεις που δρουν ανεξέλεγκτα
και εκμεταλλεύονται τις ανάγκες των πολιτών αγοράζοντας σε εξευτελιστικές τιμές τα
κοσμήματα τους, προβαλλόμενοι ακόμα και στην τηλεόραση προσποιούμενοι ότι
παρέχουν «κοινωνικό έργο».
Δυνατότητες υπάρχουν για να πάει μπροστά η Χώρα, αυτό που
δεν υπάρχει είναι η πολιτική βούληση να αξιοποιηθούν αυτές οι δυνατότητες και
δυστυχώς δεν πρόκειται να υπάρξει αν δεν σκεφτούν οι κυβερνώντες σαν Έλληνες
και όχι σαν διαχειριστές ξένων συμφερόντων.