Το μελαγχολικό αγόρι ήταν -και ως ένα σημείο είναι- μια διαδεδομένη έκφραση για τα συνεσταλμένα, εντροπαλά, μοναχικά, λιγομίλητα, σκεπτόμενα, πονεμένα, με δυο λέξεις για τα αινιγματικά και ποιητικά αρσενικά κάθε ηλικίας.
«Το μελαγχολικό αγόρι» (πάντα με άρθρο) έχει γνωρίσει σε
τρυφερή ηλικία την τραγικότητα της ύπαρξης και τη μοχθηρία των ανθρώπων,
γεγονός που άφησε τραύματα στον ψυχισμό του, μια απρόσμενη ωριμότητα και
ανοιχτές πληγές που μόνο ο χρόνος, καθώς και η στοργή και το προδέρμ από τα μπορούταλ
γκομενάκια (σαν την Μέρκελ ένα πράμα) που γουστάρουν τα μελαγχολικά αγόρια
μπορούν να απαλύνουν λιγάκι.
Ακόμα και αν η μελαγχολία δεν έχει να κάνει με τραύματα αλλά
με την ιδιοσυγκρασία του, το μελαγχολικό αγόρι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με
λεπτότητα και -λέξη κλειδί- «διαφορετικά» από τους κάθε είδους κάφρους
Ανθρωπογεωγραφικά, το μελαγχολικό αγόρι στο σχολείο καθόταν
μονίμως σε εκείνο το παγερό τσιμεντένιο πεζούλι, στην πλατεία είχε καπαρωμένο
εκείνο το ημισκοτεινό παγκάκι, στα πάρτι εξαφανιζόταν κάποια στιγμή στο
μπαλκόνι μόνο του, στα μπαρ έπινε στην ..............
γωνία στην μπάρα σεμνός, ταπεινός και κύριος.
γωνία στην μπάρα σεμνός, ταπεινός και κύριος.
Το μελαγχολικό αγόρι μπορεί αλλά μπορεί και μην έχει
διαβάσει το χ ευαγγέλιο ζοφερότητας, μπορεί αλλά μπορεί και να μην ακούει ή να
παίζει την χ μουσική, αλλά σε κάθε περίπτωση έχει αυτό το μάτι και αυτό το ύφος
που κάνουν αδύνατη την παρερμηνεία ως προς τη μελαγχολία του.
Το μελαγχολικό αγόρι θα ακολουθήσει την παρέα στην
επιφανειακή της ευδαιμονία με ευκολία, χωρίς ειδική πρόσκληση και μόνο αν η
τελευταία δεν συνοδεύεται από ειρωνεία - όχι προς το μελαγχολικό αγόρι, προς
την ίδια τη ζωή και τη ματαιότητά της.
Το μελαγχολικό αγόρι μπορεί εν τέλει και να μην είναι και
τόσο μελαγχολικό, απλά ψάχνει κάποια να τον καταλάβει.
Με άλλα λόγια, τα μελαγχολικά αγόρια δεν έχουν εκλείψει από
την πιάτσα , αλλά έχουν λάβει κυβερνητικές θέσεις .