Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Η άκρατη
κινδυνολογία του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, όταν πια η μεταρρύθμιση «σοκ και δέος» που
δοκίμασε με την συνδρομή Δυτικών συμβούλων φάνηκε να μην μπορεί να διασώσει το σοβιετικό
καθεστώς, επιτάχυνε και επισφράγισε το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης.
Κάτι ανάλογο
βιώνουμε στις μέρες μας σε ό, τι αφορά στο καθεστώς της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Βλέπω να θάβεται στο λάκκο της κινδυνολογίας το καθεστώς της ελληνικής περεστρόικας,
που αποτελεί συνέχεια του πελατειακού, αντιπαραγωγικού και ..............
παρηκμασμένου
καθεστώτος που δομήθηκε και κυβέρνησε στη βάση μιας διαρκούς νοθείας της βούλησης
του ελληνικού λαού από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Κοίταξε,
αναγνώστη μου, και προσπάθησε να κατανοήσεις την μεταβολή στο ύφος μου. Νοιώθω πλέον
πως θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε και ίσως να συνεννοηθούμε με λίγες
κουβέντες - κουβέντες της ωριμότητας, όπως θα τις αποκαλούσα μετά από χιλιάδες
πλέον αναλυτικές προσεγγίσεις:
1) Η
κινδυνολογία είναι χρήσιμη για ένα καθεστώς ηγεμονίας ή κυριαρχίας για λίγο και
καταστροφική για το ίδιο αν διαρκέσει για πολύ. Είναι κάτι ανάλογο με την ύφεση.
Χρήσιμη για διορθωτικές μεταρρυθμίσεις που δεν θα διαρκέσουν πάνω από δύο χρόνια
και απολύτως καταστροφική για το καθεστώς που την επιβάλλει ή την επιφέρει, αν
αυτή ξεπεράσει τα δύο χρόνια. Αυτό έμαθα μελετώντας την ιστορία της πολιτικής
οικονομίας. Η κινδυνολογία της ελληνικής περεστρόικας ακολούθησε παράλληλη, αλλά
απολύτως συναφή πορεία με την ύφεση και ασφαλώς παρατράβηξε χρονικά, λαμβάνοντας
πλέον την μορφή της φάρσας. Έξι χρόνια άκρατης κινδυνολογίας είναι πάρα
πολλά... είναι λάκκος που χωράει ολόκληρη την διαπλοκή και το «σόι» του
δικομματισμού που κατέληξε στην πτώχευση, για να διορθώσει δήθεν την παραγωγική
και ηθική παρακμή του, προκρίνοντας ασφαλώς μια διαδικασία φτωχοποίησης: θυσίας
των λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων, όπως αρέσει στους δυστυχώς αμόρφωτους και
πολιτικώς άξεστους κυβερνώντες να την αποκαλούν.
2) Δεν θα αδειάσουν
οι τράπεζες, όπως κινδυνολογεί, προφανώς ευρισκόμενος εκτός ελέγχου, ο
πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά απλώς θα αδειάσει η ΝΔ,
θα αδειάσουν τον ίδιο αυτοί που σήμερα τον υποστηρίζουν και ασφαλώς θα
στεγνώσει το ΠΑΣΟΚ και τα υποκατάστατά του! Εκτός αν εννοεί πως αυτός ως πρωθυπουργός
θα φροντίσει να αδειάσουν, εκτός από τα Ταμεία καί οι τράπεζες, για να μην έχει
καμιά δυνατότητα άσκησης πολιτικής ή/και διαπραγμάτευσης με την τρόικα ο Αλέξης
Τσίπρας.
3) Δεν θα καταρρεύσει
το ασφαλιστικό με νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, μια και έχει ουσιαστικά προ πολλού καταρρεύσει
το προηγούμενο, ενώ ακόμη αυτό δεν έχει αντικατασταθεί ολοκληρωμένα από κάποιο άλλο. Γενικότερα η
ελληνική περεστρόικα βρίσκεται στο κενό, επειδή δεν πέτυχε μέχρι σήμερα να προσφέρει
ένα διαφορετικό κοινωνικό μοντέλο σε αντικατάσταση του προϋπάρχοντος. Με τα ιδεολογήματα
των Θάτσερ-Ρίγκαν πολιτεύονται Σαμαράς και Βενιζέλος, αλλά στην άσκηση πρακτικής,
νεοφιλελεύθερης πολιτικής τα κάνανε θάλασσα! Γιατί; Γιατί η παραγωγική διάρθρωση
της Ελλάδας και οι παραγωγικές σχέσεις εδώ δεν είχαν καμία σχέση με εκείνες της
Βρετανίας και των ΗΠΑ της δεκαετίας του 1980, ή με εκείνες διαλυμένων
οικονομιών της Α. Ευρώπης των αρχών του ‘90. Διότι, επίσης, η σήψη του πελατειακού
καθεστώτος τους στην αγορά και στην διοίκηση είχε προχωρήσει πολύ βαθιά, με το γενικότερο
σύστημα οικονομίας-διακυβέρνησης να εμφανίζεται ιδιαίτερα άκαμπτο. Και διότι όποιος
επιχείρησε να μειώσει δραστικά και παράλληλα το εμπορικό του και το
δημοσιονομικό του έλλειμμα, εγκλημάτησε εναντίον της κοινωνίας στην οποία αναφέρεται
και αυτοκτόνησε ο ίδιος πολιτικά.
4) «Αν αποτολμήσει
ο ελληνικός λαός να φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα, θα πάνε χαμένες οι θυσίες
του», λένε μονότονα επί τόσα χρόνια οι προπαγανδιστές της ελληνικής περεστρόικας
και ασφαλώς τα ΜΜΕ της διαπλοκής. Δεν βαρέθηκαν αυτό το τροπάριο θρησκευτικής
κουλτούρας και συνεχίζουν στον ίδιο ψαλμό! Αυτό είναι και το μοναδικό
κινδυνολογικό τερατούργημα που με θυμώνει. Ξέρετε γιατί; Διότι εγκλωβίζει την ελληνική
κοινωνία σε μια υποκουλτούρα την οποία καλλιέργησαν όσο κανείς άλλος κατά την
νεωτερικότητα, τόσο ο φασισμός και ο ναζισμός, όσο και ο σταλινισμός. Πρόκειται
για την άλλη όψη της θυματοποιητικής αφήγησης που αποτελεί το χυδαίο
υποκατάστατο της αυθεντικής ιδεολογίας. Μια θυματοποιητική αφήγηση με όρους
αγοράς, αντί με όρους εθνικισμού ή ταξικούς. Αφού υποβλήθηκες σε θυσίες για να
σωθείς, πώς είναι δυνατόν να εγκαταλείψεις τους ιερείς που επιτελούν το θεάρεστο
λειτούργημα του θύειν; Είναι σαν να ρωτούν ρητορικώς στο πλαίσιο μιας «ατέλειωτης»
προεκλογικής περιόδου! Είναι σαν να λένε στα δυο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας:
Τώρα που ολοκληρώσαμε τα δύο από τα τρία μέρη της θυσίας, εσείς θα εγκαταλείψετε
τους θεοσεβούμενους ιερείς της ελληνικής περεστρόικας; Τώρα που ολοκληρώθηκε ο εξαγνισμός
και έχει προχωρήσει ο σφαγιασμός, θα αρνηθείς την τρίτη φάση που περιλαμβάνει
το γδάρσιμο και το μοίρασμα του θύματος;
Αν ο
ελληνικός λαός δεν έπασχε σοβαρά από έλλειψη παιδείας και γνώσης στην εθνική
οικονομία και στην επιστήμη των θεσμών, θα είχε φρίξει, όχι από την πολιτική του
καθεστώτος της ελληνικής περεστρόικας αυτή καθ’ εαυτή, αλλά από την χυδαιότητα της
αφήγησης των ηλιθίων που διαμορφώνουν την πολιτική του αφήγηση. Δεν υπερβάλω,
οι κινδυνολόγοι με την discourse της θυσίας είναι εκτός από πολιτικώς ανερμάτιστοι και αμοραλιστές
καί ηλίθιοι, καθώς η τρίτη φάση του θύειν (γδάρσιμο και μοίρασμα του θύματος)
αναπαριστά πολιτικώς την μεταφορά πόρων από κάτω προς τα επάνω, την ενίσχυση της
συσσώρευσης, δηλαδή, στο πλαίσιο ενός καθεστώτος που δεν έχει απολέσει ούτε ίχνος
από τα χαρακτηριστικά σήψης, στρεβλής παραγωγικής ανάπτυξης και διαπλοκής.
Οι θυσίες μιας
κοινωνίας είναι σε κάθε περίπτωση αποτέλεσμα ενός πολιτικού εγκλήματος. Πόσο, αλήθεια,
θρασύς και ηλίθιος θα μπορούσε να είναι κάποιος ώστε να εμφανίζεται μπροστά στο
θύμα του - όπως ο ίδιος το ορίζει – και να του λέει να προσέξει να μην ψηφήσει
τον αντίπαλό του, διότι τότε θα πάει χαμένη η θυσία του, δηλαδή δεν θα
περάσουμε στην τρίτη φάση της θυσίας και έτσι δεν θα κερδίσουν από την
αναδιανομή αυτοί που κέρδισαν με τον πλέον κρατικοδίαιτο και άπληστο τρόπο κατά
την περίοδο που οδήγησε στην πτώχευση και στην δραματική βύθιση της ελληνικής
οικονομίας! Να ξέρεις, φίλε αναγνώστη, ότι αν κάποια μέρα σταματήσω να (σου)
γράφω θα είναι γιατί η κινδυνολογία έχει υποκαταστήσει εξ ολοκλήρου την
πολιτική αφήγηση. Θα είναι η στιγμή που ο κόσμος των ελλήνων θα έχει μεταβληθεί
σε ένα απολύτως ολοκληρωτικό καθεστώς τρομοκρατών και τρομοκρατούμενων.